Να μια σχετικά φρέσκια ιδέα στην σύγχρονη horror σκηνή. Ok το «Orphan» μπορεί να μην είναι το πιο εντυπωσιακό θρίλερ των τελευταίων ετών, αλλά οπωσδήποτε εγγυάται στιγμές κινηματογραφικής ψυχαγωγίας με μπόλικο σασπένς και ένα φινάλε έκπληξη για το οποίο μπορούμε να του βγάλουμε άφοβα το καπέλο.
Ένα αντρόγυνο που δεν έχει ξεπεράσει οριστικά το σοκ του θανάτου του αγέννητου ακόμα παιδιού του υιοθετεί ένα γλυκύτατο (κατά τα φαινόμενα τουλάχιστον) και ευφυές κοριτσάκι. Αν και το παρελθόν του ορφανού κοριτσιού δεν είναι πλήρως εξακριβωμένο, η μικρή Esther καλωσορίζεται στο νέο της σπίτι από το ζευγάρι, τη μικρή κωφάλαλη κόρη τους αλλά όχι κι από τον λίγο μεγαλύτερο γιο τους τον οποίο φρικάρει. Η συμπαθητική Esther παρά την ανατολικοευρωπαϊκή προέλευσή της γνωρίζει παραδόξως άπταιστα αγγλικά, έχει καλό χειρισμό της γλώσσας, εμβρίθεια σκέψης και…κρυφό ταλέντο στο πιάνο.
Σύντομα η ομαλότητα στη ζωή της οικογένειας διακόπτεται από μια σειρά μυστηριωδών «συμπτώσεων» δυσάρεστου χαρακτήρα στα οποία η ορφανή πιτσιρίκα είναι πάντα παρούσα. Μια συμμαθήτρια της Esther τραυματίζεται πέφτοντας από τσουλήθρα, η καλόγρια που έδωσε την Esther στην οικογένεια βρίσκεται δολοφονημένη στην άσφαλτο κοντά στο σπίτι της οικογένειας κ.α. Η μητέρα που υποψιάζεται πρώτη τον αλλόκοτο και επικίνδυνο χαρακτήρα της Esther προσπαθεί να πείσει τον άντρα της να την ξεφορτωθούν προειδοποιώντας για τον επερχόμενο κίνδυνο, όμως το άστατο, αλκοολικό παρελθόν της δεν την κάνει πιστευτή. Έτσι λοιπόν, το υιοθετημένο διαβολάκι βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να βλάψει ακόμα πιο πολύ τα μέλη της οικογένειας.
Λόγω αντιδράσεων από γονείς υιοθετημένων παιδιών και σχετικών οργανισμών, οι παραγωγοί του «Orphan» αναγκάστηκαν να αλλάξουν μία από τις ατάκες του trailer. Συγκεκριμένα το «It must be difficult to love an adopted child as much as your own» άλλαξε σε «I don’t think Mommy likes me very much». Μάλιστα υπάρχει και ένα μήνυμα υπέρ των υιοθεσιών στο DVD πριν την έναρξη της ταινίας.
Οι ταινίες τρόμου με διαβολικά παιδιά (μεταφυσικά ή μεταφορικά) δεν αποτελούν βέβαια φρέσκο φρούτο στο cinema τρόμου. Οι κακόβουλες πράξεις της Esther ακολουθούν γνωστά μοτίβα που έχουμε ξαναδεί σε ταινίες όπως το «The Good Son» (1993) για παράδειγμα. Η μνημειώδης καινοτομία βρίσκεται στην εξήγηση της ταυτότητας της Esther προς το τέλος. Τολμώ να πω ότι η εν λόγω ιδέα είναι από τις καλύτερες των τελευταίων 10 χρόνων στα θρίλερ/τρόμου και χωρίς αυτήν το «Orphan» θα ήταν μια τυπική ταινία με evil παιδί. Ευτυχώς όμως για μας, κάνει αυτό το ελάχιστο βήμα παραπάνω κερδίζοντας την εκτίμησή μας. Από ‘κει και πέρα έχει και αδυναμίες κυρίως στο σεναριακό κομμάτι όπου συναντάμε κάποιες εύκολες λύσεις, λογικά άλματα καθώς και υπερβολές.
Οι τελευταίες αφορούν κυρίως τον υπερβολικά ισχυρό χαρακτήρα της Esther ο οποίος νιώθεις ότι από ένα σημείο κι έπειτα παραείναι φορτωμένος με «κακό» ξεπερνώντας τα φυσιολογικά όρια. Δεν μπορεί ένα άτομο, όσο έξυπνο κι αν είναι να κάνει τόσα πολλά και μάλιστα κάτω από τη μύτη των άλλων και με τέτοια πειθώ. Ο σεναριογράφος έπρεπε να δείξει λίγη αυτοσυγκράτηση εδώ. Πάντως πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το «Orphan» κυλάει γρήγορα χωρίς νεκρά σημεία παρά τις 2 ώρες που διαρκεί. Διογκώνει την αγωνία όσο περνούν τα λεπτά, παίζει διαρκώς με την ψυχολογία μας και γίνεται ακόμη πιο απολαυστικό όταν φτάνουμε στις τελικές αποκαλύψεις. Η νεαρή Isabelle Fuhrman δίνει μια εξαίσια ερμηνεία ως το ορφανό κοριτσάκι μένοντας αξέχαστη ενώ πολύ καλές είναι και οι ερμηνείες των υπολοίπων. Well done!
