Βρισκόμαστε στα πρώιμα 90s και ο παραγωγικός Wes Craven ξαναχτυπά με άλλη μια ταινία που δημιούργησε αίσθηση. Σίγουρα όχι σημαντικότερη από τα κλασικά «A Nightmare On Elm Street» και «Scream» αλλά οπωσδήποτε άξια λόγου στη μακρά καριέρα του Αμερικανού σκηνοθέτη. Στηριζόμενος στο μοτίβο των παρανοϊκών οικογενειών όπως είχε κάνει και παλαιότερα με το «The Hills Have Eyes», ο Craven σκηνοθετεί το «The People Under the Stairs», ένα ιδιαίτερα κλειστοφοβικό φιλμ στο οποίο εισάγει έντεχνα κωμικά στοιχεία χωρίς να αλλοιώνεται το κλίμα τρόμου. Τα χαλάει όμως προς το τελείωμα όπου αναλώνεται σε αφελείς προσθήκες και αχρείαστους απομηχανής θεούς.
Ας έρθουμε όμως στην ταμπακιέρα. Κεντρικός χαρακτήρας είναι ο μικρός Fool, ένα πιτσιρίκι που πασχίζει να βρει λεφτά για να βοηθήσει την άρρωστη μητέρα του στο γκέτο του Los Angeles. Ένας φίλος της αδερφής του προσφέρεται να βοηθήσει και με τη βοήθεια ενός ακόμα άντρα πραγματοποιούν διάρρηξη σ’ ένα πλούσιο σπίτι της περιοχής του οποίου οι ιδιοκτήτες ευθύνονται για την έξωση πολλών κατοίκων του γκέτο από τα σπίτια τους.
Δυστυχώς για τους διαρρήκτες η απόπειρα στραβώνει και σταδιακά πέφτουν θύματα των σκοτεινών μυστικών που κρύβει το σπίτι καθώς και της δολοφονικής μανίας των ιδιοκτητών του. Και δεν μιλάμε για ένα οποιοδήποτε ζευγάρι εδώ αλλά για τους παρανοϊκούς «Daddy» και «Mommy», ένα δίδυμο που δεν διστάζει να κατασφάξει οποιονδήποτε παρείσακτο εισέλθει στα λημέρια του. Ταυτόχρονα το λαλημένο ζεύγος καταπιέζει και την «κόρη» του, τη μικρή Alice. Ένας αδυσώπητος αγώνας επιβίωσης ξεκινά μέσα στα στενά όρια του εφιαλτικού οικήματος.
Ο Wes Craven εμπνεύστηκε το «The People Under The Stairs» από αληθινές ιστορίες καταπιεσμένων παιδιών που κλειδώνονταν στο σπίτι από τους γονείς τους χωρίς να βγαίνουν καθόλου έξω απ’ αυτό.
Η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα είναι βασικό συστατικό του «The People Under The Stairs» και πάνω σ’ αυτή χτίζει όλη τη δράση του κύριου μέρους ο Craven. Παράλληλα καλλιεργεί ένα περιβάλλον παραφροσύνης που εντείνεται κάθε φορά που διάφορες κωμικές πινελιές, κυρίως με τη μορφή ωμών ατακών, εμπλουτίζουν τις εξελίξεις. Ο τρόμος παράγεται όχι μόνο με την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα αλλά και με αρκετά τυποποιημένες τρομάρες όπως ξαφνικά πετάγματα ανθρώπων από διάφορα σημεία του σπιτιού.
Το φρικιαστικό στοιχείο για το οποίο ξεχωρίζει το φιλμ είναι οι μυστηριώδεις μορφές που κρύβονται (κατά κάποιο τρόπο τουλάχιστον) κάπου βαθιά προς το υπόγειο αλλά και μέσα στους τοίχους. Ερμηνευτικά, ξεχωρίζει το παρανοϊκό ζευγάρι ξεδιπλώνοντας την τρέλα του υποδειγματικά. Οι υπόλοιποι είναι απλά OK. Όπως όμως αναφέρθηκε το φιλμ από ένα σημείο και μετά χάνει το ενδιαφέρον και την ατμόσφαιρα που με τόσο κόπο είχε διατηρήσει μέχρι εκείνη την ώρα.
Ένα τσούρμο άσχετοι μπλέκονται στα δρώμενα, η αίσθηση απειλής που απέπνεε το σπίτι συρρικνώνεται και η κατάσταση γίνεται πιο «πάρτι» απ’ ό,τι θα περίμενε και ο πιο απαισιόδοξος θεατής. Πρόκειται για χαρακτηριστική περίπτωση που ο δημιουργός έβγαλε τα μάτια του (ίσως και κάτω από πιέσεις τρίτων βέβαια) αποστερώντας την τελειότητα σ’ ένα μέχρι τότε συναρπαστικό φιλμάκι με ρυθμό και ένταση.
Κοντολογίς, μπράβο στον Craven που τράβηξε τα βλέμματα πάνω του μία ακόμα φορά. Κρίμα όμως για τον ίδιο αλλά και για το χώρο του τρόμου γενικότερα που ένα ελπιδοφόρο φιλμ έμεινε στα ρηχά, χάνοντας τη μαγεία και τον τσαμπουκά του.