Άλλη μια μέτρια προσθήκη στο ρεπερτόριο του μεταφυσικού τρόμου, ένα ιδίωμα που ταλαιπωρείται από κουραστικές επαναλήψεις και έλλειψη φρέσκων ιδεών εδώ και πολύ καιρό. Το «The Possession», με τον μαρκετίστικο ελληνικό τίτλο «Δαιμονισμένη», χωρίς να είναι κακή ταινία, ακολουθεί την πεπατημένη, στερούμενο πολλών έντονων στιγμών και μεγάλων συγκινήσεων. Το μόνο αξιοσημείωτο στοιχείο είναι η εισαγωγή εβραϊκού φολκλόρ στην πλοκή όσον αφορά τα μεταφυσικά δρώμενα.
Η ιστορία του «The Possession» επικεντρώνεται σ’ ένα κουτί-αντίκα που αποτελεί τόπο κατοικίας ενός κακόβουλου πνεύματος, ικανού να προξενεί ζημιά στους ανθρώπους και να καταλαμβάνει τις ψυχές τους. Αυτό το κουτί κάνει το λάθος να αγοράσει ένας πατέρας στη μικρή κόρη του και τα δυσάρεστα αποτελέσματα κάνουν την εμφάνισή τους πολύ σύντομα. Το άτυχο κορίτσι κυριεύεται από τη δαιμονική οντότητα και αναπτύσσει αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά και αρκετά επικίνδυνη για τους γύρω της. Ο πατέρας ενημερώνει τη μητέρα της και πρώην σύζυγό του αλλά αυτή αρχικά δεν τον πιστεύει και μάλιστα αποστερεί από τον πρώην σύζυγό της την κόρη τους φοβούμενη κακομεταχείριση εκ μέρους του πατέρα. Ο πατέρας δεν το βάζει κάτω όμως και αναζητά την βοήθεια ραβίνων μιας και το κουτί συνδέεται με την απόκρυφη εβραϊκή παράδοση.
Πρόκειται για ένα κουτί «Ντιμπούκ» το οποίο σύμφωνα με την εβραϊκή λαογραφία περιέχει το κακόβουλο πνεύμα «Ντιμπούκ» που μπορεί να πληγώνει και να κυριεύει τις ψυχές των ζωντανών. Αυτό είναι και το μόνο καινοτόμο στοιχείο του «The Possession». Το ενδιαφέρον cast με τους Jeffrey Dean Morgan και Kyra Sedgwick στο ρόλο των γονιών, δημιουργεί θετική προδιάθεση και υψηλές προσδοκίες για τη συνέχεια. Όμως παρά την αξιόλογη προσπάθεια των ηθοποιών η αδύναμη ιστορία δεν μπορεί ούτε να εντυπωσιάσει ούτε να κρατήσει το ενδιαφέρον. Κάποιες σποραδικές τρομάρες λαμβάνουμε με τα καλοφτιαγμένα εφέ να βοηθούν στην ανάδειξη των τρομακτικών σκηνών.
Η γλώσσα που μιλά η δαιμονική οντότητα μέσα από το κουτί είναι η πολωνική.
Από την άλλη, συναντάμε και σκηνές εντελώς αστείες ή ελλιπείς όπως η θέαση του διαβολικού πνεύματος στο σώμα του δαιμονισμένου κοριτσιού μέσω ενός μαγνητικού τομογράφου (!) και η σκηνή ξεπαστρέματος του γκόμενου της μητέρας του κοριτσιού. Απλά ματώνουν τα δόντια του και εξαφανίζεται στο αμάξι του που πηγαίνει εκ των όπισθεν χωρίς να μαθαίνουμε τίποτε άλλο γι’ αυτόν! Η σεκάνς του εξορκισμού αντί να είναι στιγμή κορύφωσης είναι σκηνή απογοήτευσης και παρωδίας αφού η τελετουργία διεξάγεται με μεγάλη προχειρότητα με τον ραβίνο να «ραπάρει» αντί να εξορκίζει σοβαρά το δαιμόνιο.
Γενικά το σενάριο αποτελεί το κύριο μειονέκτημα του «The Possession» όντας προχειρογραμμένο και προβλέψιμο σε ενοχλητικό βαθμό. Δεν είναι μόνο οι αστειότητες που αναφέρθηκαν παραπάνω αλλά η γενικότερη έλλειψη φρεσκάδας, έμπνευσης και τόλμης που χαντακώνει την προσπάθεια των συντελεστών. Η τελική γεύση που μένει είναι γλυκόπικρη δυστυχώς…
