Ατσάλινο τέρας (Project Metalbeast, 1995) Review

Άλλη μια ταινία που μπορεί κανείς εύκολα να απομυθοποιήσει συν τω χρόνω. Με τον cheesy και παράταιρο για λυκανθρωπία τίτλο του, το «Project Metalbeast» προσπαθεί να δώσει μια διαφορετική οπτική των λυκανθρώπων. Λυκάνθρωποι με ατσάλινο περίβλημα λοιπόν και σ’ όποιον αρέσει κύριοι (απ’ ό,τι φαίνεται όχι σε πολλούς).

Ύστερα από ένα ατμοσφαιρικό ξεκίνημα σε σκοτεινό και ομιχλώδες τοπίο το οποίο κορυφώνεται με μια αιματηρή επίθεση λυκανθρώπου σε δύο πράκτορες, το «Project Metalbeast» ξεδιπλώνει τον αφελή σεναριακό προσανατολισμό του. Οι μυστικοί πράκτορες της αρχικής σκηνής αναζητούσαν στην Ουγγαρία αίμα από λυκάνθρωπο υπηρετώντας ένα μυστικό αμερικάνικο πείραμα κατασκευής «υπερστρατιώτη» από το αίμα του κτήνους. Το αίμα το πήραν – για την ακρίβεια ο ένας πράκτορας αφού ο άλλος κατέληξε κολατσιό του αγριεμένου λυκανθρώπου – αλλά στην πορεία το πείραμα στράβωσε και ο εθελοντής (που είναι ο επιζών πράκτορας) τέθηκε σε κρυογονική καραντίνα για 20 χρόνια. Στη σύγχρονη εποχή ο εμπνευστής του πειράματος επεκτείνει το σχέδιό του διορίζοντας μια ομάδα επιστημόνων ενός μυστικού ερευνητικού κέντρου για να επενδύσει με μεταλλικό περίβλημα το δέρμα του κατεψυγμένου εθελοντή. Φυσικά και αυτό το πείραμα πάει στραβά με αποτέλεσμα το ξύπνημα του μεταλοποιημένου πλέον εθελοντή-λυκανθρώπου να συνοδευτεί από άφθονο αιματοκύλισμα στο χώρο του ερευνητικού κέντρου.

Θα το βρείτε και ως «Metal Beast» ή «Project Metalbeast: DNA Overload».

Θυμάμαι τις καλές εντυπώσεις που μου είχε αφήσει το «Project Metalbeast» στα εφηβικά μου χρόνια όποτε και το παρακολούθησα για πρώτη φορά. Σήμερα, κρίνοντας πιο ψύχραιμα και αυστηρά τα πράγματα εντοπίζω πολλές αδυναμίες στο φιλμ. Το μοτίβο του πειράματος που πάει στραβά οπωσδήποτε δεν είναι καινούριο ούτε η ιδέα δημιουργίας του τέλειου και άτρωτου στρατιώτη. Ωστόσο, δεν είναι τόσο οι τετριμμένες ιδέες που ζημιώνουν το «Project Metalbeast» όσο τα δομικά και τεχνικά του στοιχεία. Το τέρας που θα έπρεπε να αποτελεί highlight της ταινίας είναι μάλλον προχειροφτιαγμένο για τα standards της εποχής με αποκορύφωμα της αποτυχίας τα γελοία κοκκινωπά του μάτια. Δεν είναι το χειρότερο τέρας του cinema τρόμου αλλά περιμέναμε περισσότερα. Το gore είναι αρκετά καλό και προσεγμένο αλλά είναι κρίμα που σε μερικές σκηνές η κάμερα του σκηνοθέτη αποφάσισε να παίξει κρυφτό αποφεύγοντας να δείξει λεπτομερείς εικόνες αιματοχυσιών που υπονοούνται αλλά δεν αποκαλύπτονται σε φουλ πλάνο. Οι ερμηνείες απλώς υποφέρονται. Στα μειονεκτήματα προστίθεται και ένα μεγάλο –γύρω στα 40 λεπτά- αδιάφορο διάστημα που αναλώνεται σε γνωστά ηθικολογικού τύπου μοτίβα χωρίς δράση και ενδιαφέρον. Όλο το ζουμί είναι οι επιθέσεις του μεταλλικού λυκανθρώπου στους χώρους του ερευνητικού κέντρου οι οποίες εμπλουτίζονται από πετυχημένες first person λήψεις από τα μάτια του φονικού κτήνους. Το τέλος είναι προβλέψιμο αφήνοντας και τα απαραίτητα υπονοούμενα για τη συνέχεια…

Προσεγμένο gore σε υψηλές ποσότητες, τα αξιοσημείωτα πλάνα μέσα από την οπτική του λυκάνθρωπου που εντείνουν αισθητά την απειλητική ατμόσφαιρα.

Μέτριο κατασκευαστικά τέρας, μεγάλα κενά διαστήματα άνευ λόγου ύπαρξης.