Το «Queen of the Damned» αποτελεί την κινηματογραφική εκδοχή του ομώνυμου βιβλίου της υπερεπιτυχημένης συγγραφέα γοτθικών ιστοριών Anna Rice. Είναι το τρίτο σύγγραμμα της σειράς «The Vampire Chronicles» και βασικός χαρακτήρας γύρω από τον οποίο εκτυλίσσονται τα γεγονότα είναι ο βρικόλακας Lestat. Μαζί του στην ταινία πρωταγωνιστεί και η αδικοχαμένη Aaliyah στο ρόλο της «Βασίλισσας των Καταραμένων».
Στο συγκεκριμένο φιλμ ο Lestat ξυπνάει μετά από πολλά χρόνια «ύπνου» για να διαπιστώσει ότι ο κόσμος έχει αλλάξει δραματικά και αποφασίζει να γίνει rock star. Το καταφέρνει πολύ εύκολα εντοπίζοντας μια νεανική rock μπάντα με την οποία κυκλοφορεί hits, περιοδεύει αδιάκοπα, δίνει συνεντεύξεις και τελικά καθιερώνεται ως το απόλυτο rock ίνδαλμα της εποχής του. Η τακτική του Lestat όμως φέρνει στο φως κρυμμένες πτυχές των βαμπίρ που ζουν ανάμεσά στους κοινούς θνητούς έχοντας διατηρήσει μυστική την σκοτεινή τους ταυτότητα για αιώνες.
Αυτό δεν αρέσει καθόλου στους απανταχού βρικόλακες οι οποίοι προετοιμάζονται για την εξόντωση του παραστρατημένου Lestat. Παράλληλα η εκρηκτική μουσική του ξυπνάει μια πανάρχαια και πανίσχυρη βαμπιρική ύπαρξη, την Akasha, την θρυλική Βασίλισσα των Καταραμένων η οποία επιθυμεί να προσφέρει στον γοητευτικό rock star την αιώνια ερωτική συντροφιά της και μαζί να κυριαρχήσουν στον κόσμο των θνητών.
Τόσο ο Tom Cruise όσο και ο Wes Bentley θα μπορούσαν να έχουν παίξει τον ρόλο του Lestat. Ο πρώτος απέρριψε την πρόταση ενώ ο δεύτερος αποσύρθηκε από το cast.
Δυστυχώς το φιλμ είναι πολύ κατώτερο των προσδοκιών εμφανίζοντας χτυπητές αδυναμίες σε πολλούς τομείς. Το σενάριο είναι από αδιάφορο έως αφελές, τα εφέ δείχνουν ξεπερασμένα, οι διάλογοι χαρακτηρίζονται από ρηχότητα και ο ρυθμός δεν κατορθώνει να μας κρατήσει σε εγρήγορση. Έννοιες όπως αγωνία, τρόμος και απροβλεψιμότητα, έμπνευση απλά ξεχάστε τες. Από ατμόσφαιρα…λίγα πράγματα.
Μερικές ωραίες, σκοτεινές φιγούρες βαμπίρ και «φρικιών» της rock/gothic κουλτούρας μαζί με ελάχιστα rock/nu metal ξεσπάσματα μας ανεβάζουν για λίγο αλλά μέχρι εκεί. Η ταινία προσπαθεί να μεταδώσει στον θεατή το δράμα του Lestat να είναι καταδικασμένος στην αφάνεια και στη στέρηση απολαύσεων της απλής ζωής των θνητών αλλά δυστυχώς δεν το καταφέρνει αποτελεσματικά. Συχνά κατά τη διάρκεια του φιλμ νιώθεις ότι βαριέσαι και ταυτόχρονα διακρίνεις την γενικότερη σκηνοθετική μετριότητα που επικρατεί.
Το soundtrack βέβαια παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον τουλάχιστον σε όσους αρέσκονται στο rock/gothic/metal μουσικό φάσμα με συμμετοχές όπως Jonathan Davis, Deftones, Papa Roach και πολλοί άλλοι. Η συνολική όμως γεύση που μένει από το «Queen of the damned» είναι πικρή. Ενημερωτικά, ακόμα και η Anne Rice έχοντας παρακολουθήσει την κινηματογραφική εκδοχή του βιβλίου της δεν φαίνεται να την συμπάθησε ιδιαίτερα. Τυχαίο;
