Το «The Quiet Ones» είναι το έκτο φιλμ της επαναδραστηριοποιημένης θρυλικής εταιρίας Hammer Film Productions. Παρότι είχε γυριστεί από το 2012, είδε το φως της κυκλοφορίας την άνοιξη του 2014, ίσως για να μη συμπέσει με το πολύ καλό «The Woman In Black» της ίδιας εταιρίας. Δεν κρύβω ότι περίμενα με ανυπομονησία το εν λόγω φιλμ, όπως πιστεύω και όλοι οι φίλοι της ιστορικής βρετανικής εταιρίας, ελπίζοντας ότι θα ξαναβιώσουμε στιγμές γνήσιου, ατμοσφαιρικού τρόμου.
Δυστυχώς το «The Quiet Ones» δεν εκπλήρωσε τις υψηλές προσδοκίες που είχαμε, παραμένοντας σε χαμηλά και υπερβολικά τυπικά standards που χαρακτηρίζουν πολλές ταινίες τρόμου μεταφυσικού χαρακτήρα της νεότερης εποχής. Η υπόθεση αφορά έναν πανεπιστημιακό καθηγητή που με τη βοήθεια τριών φοιτητών πραγματοποιεί ένα ανορθόδοξο πείραμα πάνω σε μια ψυχικά διαταραγμένη κοπέλα που πιθανώς έχει κυριευτεί από μια δαιμονική οντότητα. Η ομάδα του καθηγητή προσπαθεί να αποτραβήξει την εν λόγω οντότητα και να την εγκλωβίσει σε δικά της μέσα για να την μελετήσει και να σώσει έτσι κι άλλους ανθρώπους που πάσχουν από το ίδιο πρόβλημα.
Η αντιμετώπιση αυτής της οντότητας όμως αποδεικνύεται πολύ πιο δύσκολη απ’ όσο περίμεναν και η ομάδα πρόκειται να βιώσει τρομακτικά γεγονότα που θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές των μελών της. Όλα αυτά ακούγονται ξαναζεσταμένο φαγητό στους πιο έμπειρους θεατές. Έχουμε τις γνωστές «séance», τη βιντεοσκόπηση της προσπάθειας επικοινωνίας με την υπερφυσική οντότητα, το ταλαιπωρημένο θύμα με την διπλή προσωπικότητα –την δική του και της οντότητας που το κυριεύει– και τα σχετικά…
Το φιλμ λέγεται ότι βασίζεται σε ένα πραγματικό πείραμα στο πεδίο της παραψυχολογίας που πραγματοποιήθηκε το 1972 στο Τορόντο.
Το πρόβλημα με το φιλμ δεν είναι η συνηθισμένη υπόθεση, αλλά η ίδια η εκτέλεση. Παρατηρείται μεγάλη δυσκολία στην συντήρηση του ενδιαφέροντος του θεατή λόγω πολλών ανέμπνευστων ιδεών και αδιάφορων σκηνών. Ο αργόσυρτος ρυθμός δεν βοηθάει καθόλου την βαριά εικόνα που έχει διαμορφώσει το «The Quiet Ones» και μόνο κατά το τελευταίο εικοσάλεπτο περίπου η ταινία ανεβάζει ρυθμούς εξαπολύοντας δυναμικές επιθέσεις τρόμου, αγωνίας και ισχυρών σοκ. Από τους χαρακτήρες ξεχωρίζουμε λίγο τον μωροφιλόδοξο καθηγητή που είναι ο βασικός οργανωτής του πειράματος. Οι υπόλοιποι κολυμπούν σε ρηχά νερά.
Πάντως τα κοφτερά ηχητικά εφέ είναι από τα μεγάλα ατού της ταινίας στη δημιουργία έντονου κλίματος όποτε αυτή το επιχειρεί και θα σας πρότεινα να την δείτε με τον ήχο σε υψηλή ένταση για να την ευχαριστηθείτε περισσότερο. Γενικά όμως η τελική γεύση του «The Quiet Ones» είναι γλυκόπικρη και λαμβάνοντας υπόψη τις υψηλές προσδοκίες που είχαμε από μια καταξιωμένη εταιρία με πλούσιο παρελθόν στη σκηνή του τρόμου όπως η Hammer, αρκετοί μάλλον θα απογοητευτούν. Ας ελπίσουμε το μελλοντικό εγχείρημα της εταιρίας να είναι καλύτερο…
