Είναι ένα από τα αμφιλεγόμενα φιλμ του Brian De Palma όσον αφορά την ποιότητα και γενικά δημιούργησε ανάμεικτες εντυπώσεις στους κριτικούς. Σε κάθε περίπτωση το «Raising Cain» δεν είναι από τις πιο φημισμένες ταινίες του De Palma. Mπορώ να δηλώσω με ασφάλεια όμως ότι πρόκειται για μια από τις πιο underrated δουλειές του εν λόγω σκηνοθέτη που άξιζε περισσότερη προσοχή.
Κεντρική φιγούρα του έργου είναι ο Dr. Nix Carter, ένας ιδιόρρυθμος ψυχολόγος που πάσχει από πολλαπλές προσωπικότητες. Μια από τις άλλες προσωπικότητες που βγαίνουν στην επιφάνεια είναι ο κακόβουλος Cain μέσω του οποίου ο δόκτορας πραγματοποιεί ένα εγκληματικό σχέδιο που περιλαμβάνει φόνους και απαγωγές. Απώτερους σκοπός του σχεδίου είναι κατά τα φαινόμενα η μελέτη της ψυχολογίας των απαχθέντων μικρών παιδιών και η διάπλαση της προσωπικότητας τους.
Η σύζυγος (επίσης γιατρός) του Dr. Nix αντιλαμβάνεται έγκαιρα την προβληματική συμπεριφορά του άντρα της και σε συνεργασία με την αστυνομία και έναν πρώην εραστή της τον οποίο ξαναερωτεύεται (όχι παίζουμε!), προσπαθεί να εντοπίσει τον Nix και να σώσει την απαχθείσα κόρη της και τα υπόλοιπα παιδιά από τις παρανοϊκές ορέξεις του άντρα της. Θα τα καταφέρει;
Το «Raising Cain» συγκέντρωσε 37,1 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως όντας μια «μέτρια» επιτυχία…
Το φιλμ περιέχει τα συνήθη στοιχεία των θρίλερ του Brian De Palma. Εφετζίδικη σκηνοθεσία με έξυπνα πλάνα, δαιδαλώδη πλοκή με μπόλικο σασπένς, ανατροπές και αγωνιώδες φινάλε με επιρροές από την βασική πηγή έμπνευσης του αμερικανού σκηνοθέτη, τον μοναδικό Alfred Hitchcock. Γενικά λοιπόν το «Raising Cain» σε καμία περίπτωση δεν σας απογοητεύσει ακόμα κι αν δεν είστε εξοικειωμένοι με το ξεχωριστό στιλ του De Palma. Εκεί που χάνει λίγους πόντους είναι στο σενάριο το οποίο ανά διαστήματα γίνεται υπερβολικά περίπλοκο και μη ρεαλιστικό (βλέπε π.χ. την εύκολη απόδραση του Dr. Nix από το αστυνομικό τμήμα), αφήνοντας παράλληλα και λίγες τρύπες που δεν μπαλώνονται όπως πρέπει (ή και καθόλου).
Η συνηθισμένη ερωτική ατμόσφαιρα των ταινιών του De Palma απαντά σε κάποιες αισθησιακές σκηνές οι οποίες εναλλάσσονται με σκηνές σοκ όπως εκείνη στο νοσοκομείο που μια άτυχη γυναίκα πεθαίνει βλέποντας τον άντρα της να ερωτοτροπεί με την γιατρό και σύζυγο του Dr. Nix. Όσο δυσάρεστη κι αν είναι για την ψυχική μας υγεία, άλλο τόσο ευρηματική είναι μαρτυρώντας την ατελείωτη νοσηρή φαντασία του σκηνοθέτη. Σε καλά επίπεδα κυμαίνονται και οι ερμηνείες, με τον John Lithgow να αποδίδει πειστικά τον ρόλο του ψυχάκια Dr. Nix/Cain ξεχωρίζοντας από τους υπόλοιπους.
Τα αργόσυρτα, στακάτα και κλιμακούμενα μουσικά θέματα του Ιταλού μετρ Pino Donaggio που έχει επιλεμληθεί το soundtrack κάνουν την ατμόσφαιρα εφιαλτική ανά διαστήματα και εντείνουν το σασπένς. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό, (ίσως και λίγο παραπάνω) και παρότι ο χρόνος φαίνεται να έχει αφήσει λίγα σημάδια στο ιδιαίτερο αυτό ψυχολογικό θρίλερ, εγώ θα παρότρεινα το κοινό να του δώσει μια ευκαιρία. Αχ αυτό το πρώτο μισό των 90s…Πόσες αξιόλογες ταινίες παρόμοιου στιλ ξεχάστηκαν από εκείνη την περίοδο…
