Και να που το 2017 συνεχίζει να μας δίνει καλές ταινίες τρόμου στις αίθουσες από πολύ νωρίς. Μετά το καταπληκτικό «Get Out» και το αλλόκοτο αλλά οπωσδήποτε αξιόλογο «The Devil’s Candy» ήρθε και το «Raw» να γράψει το 3 στα 3! Το εν λόγω διαμαντάκι αποτελεί καρπό γαλλοβελγικής συνεργασίας με αρχηγό την πρωτάρα Γαλλίδα κινηματογραφίστρια Julia Ducournau.
Πρόκειται για μια ταινία ιδιαίτερη από πολλές απόψεις. Διαθέτει θράσος, κυνισμό και ωμότητα που μαζί με την ευρηματική σκηνοθεσία της δημιουργού του απογειώνεται σε αιματοβαμμένα ύψη για να προσγειωθεί απότομα και να ισοπεδώσει τη διάθεση και τα στομάχια των πιο ευαίσθητων θεατών.
Σίγουρα μιλάμε για μια από τις πιο «ενοχλητικές» ταινίες του έτους. Όχι μόνο λόγω της βίας που περιέχει (αυτή μπορεί να βρεθεί και αλλού σε μεγαλύτερη ποσότητα) αλλά της συνολικής αρρώστιας που βγάζει. Δεν υπάρχει μόνο βία και αίμα αλλά και δηλητηριώδεις ατάκες, στίχοι που ξερνούν οχετούς ανωμαλίας, σαδιστικές τελετές φοιτητικής μύησης, απρόσμενες -in your face- σεξουαλικές σκηνές καθώς και μια γενικότερη παράνοια στην συμπεριφορά των χαρακτήρων που σοκάρει
Δεν έλειψαν τα απρόοπτα από τα φεστιβάλ κινηματογράφου όπου προβλήθηκε το «Raw». Στο Γκέτεμποργκ πάνω από 30 άτομα αποχώρησαν πρόωρα από τον κινηματογράφο ενώ άλλοι ξέρασαν ή λιποθύμησαν.
Αν υπάρχει μια ταινία τρόμου με την οποία θα μπορούσα να παραλληλίσω το «Raw», αυτή είναι το συναρπαστικό «Ginger Snaps» (2000). Οι γυναικείες πρωταγωνιστικές φιγούρες και οι ψυχοσωματικές αλλαγές είναι το κοινό σημείο των δύο ταινιών. Κι αν το «Ginger Snaps» (2000) χρησιμοποιούσε τη λυκανθρωπία ως μεταφορά για το πέρασμα στην εφηβική ζωή, το «Raw» κάνει κάτι ανάλογο για το αντίστοιχο πέρασμα στην ενηλικίωση με αξιοποίηση του αποκρουστικού φαινομένου του κανιβαλισμού.
Τα αντίθετα άκρα αυτής της εξελικτικής διαδικασίας τρομάζουν. Από την απόλυτη χορτοφαγία στην ανθρώπινη σάρκα; Αυτό κι αν είναι τρομακτική αλλαγή! Η προαναφερθείσα μετάβαση γίνεται με υπομονή και μαεστρία αναδεικνύοντας τον εκρηκτικό χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας Garance Marillier. Η συγκεκριμένη ηθοποιός πραγματικά δίνει την ερμηνεία της ζωής της καλούμενη να παίξει έναν δύσκολο ρόλο. Τελικά ξεπερνά τον εαυτό της αλλά και τους υπόλοιπους ηθοποιούς που έχουν κι αυτοί πολύ καλή παρουσία.
Τα έξυπνα πλάνα της Julia Ducournau όπως η γραφική εικόνα του δρόμου με τα δέντρα όπου συμβαίνουν τα ατυχήματα ή οι κλειστοφοβικές λήψεις μέσα από τα σεντόνια της αναστατωμένης πρωταγωνίστριας προσδίδουν την απαραίτητα φινέτσα στο «Raw» κάνοντάς το πιο «κουλτουριάρικο» και ξεχωριστό από παρεμφερείς ταινίες. Η τελική σκηνή είναι ένα ακόμα ευρηματικό χτύπημα σε μια δυναμική ακολουθία φρικιαστικών γεγονότων.
Συμπερασματικά, θα λέγαμε ότι το «Raw» είναι μια δύσκολη ταινία τρόμου που προορίζεται για διάφορες κατηγορίες φίλων του τρόμου. Οι λάτρεις του ακραίου cinema και του gore θα το αγαπήσουν. Αλλά σίγουρα και οι φίλοι του πιο πειραματικού cinema θα βρουν καλά στοιχεία και μπόλικους συμβολισμούς προς αποκρυπτογράφηση. Όπως και να’ χει είναι μια ταινία με εκρηκτικό περιεχόμενο που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη και θα την συζητάμε για καιρό.
Θετικά: Εξαιρετική ηθοποιία, παρακμιακή και νοσηρή ατμόσφαιρα, έξυπνη και τολμηρή σκηνοθεσία, κατάλληλα νοσηρό soundtrack, καλοφτιαγμένο gore.
Αρνητικά: Ο ρυθμός σε λίγα σημεία πέφτει, σποραδικές ατέλειες στο σενάριο.
Συμπέρασμα: Καλοσκηνοθετημένος κανιβαλισμός σε μια έξοχη και εθιστικά προκλητική ταινία τρόμου.
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Η εναρκτήρια σκηνή με το τροχαίο.
- Η σοκαριστική σκηνή που η πρωταγωνίστρια τρώει ένα δάχτυλο.
- Η δραματική σκηνή της ανακάλυψης ενός πτώματος στο κρεβάτι της ηρωίδας.
- Η τρομακτική αποκάλυψη στο τέλος.