Σπουδαίο cast, μέτρια ταινία. Μ’ αυτή τη φράση θα περιγράφαμε το «The Resident», μια συμπαθητική αλλά ημιτελής προσπάθεια του Φιλανδού Antti Jokinen, ενός τύπου που ασχολείται συχνότερα με το γύρισμα video clips και λιγότερο με ταινίες. Μάλλον αυτός είναι και ο λόγος που το φιλμ χωλαίνει αισθητά αλλά όχι και καταστροφικά σε σκηνοθεσία και σενάριο. Σημειώστε ότι πρόκειται για παραγωγή Hammer Films στη νέα της «αναζωογονημένη» περίοδο.
Η Juliet είναι μια γιατρός που δουλεύει στα επείγοντα στο Brooklyn. Πρόσφατα η σχέση της με τον αγαπημένο της δέχτηκε πλήγμα διότι ο κύριος «ξενοαπαύτωσε». Η γιατρός αναζητά νέο σπίτι σε μια προσπάθεια ανασυγκρότησης και τελικά βρίσκει μια σούπερ προσφορά και έναν πολύ φιλόξενο σπιτονοικοκύρη. Το νέο της διαμέρισμα όμως δεν είναι τόσο ασφαλές. Όχι δεν έχει κάποιο πρόβλημα η κλειδαριά, απλά ο σπιτονοικοκύρης που ζει με τον άρρωστο παππού του αποδεικνύεται ψυχοπαθής παρακολουθώντας την Juliet στις προσωπικές της στιγμές αλλά και εισβάλλοντας από διάφορα μυστικά σημεία στο διαμέρισμά της. Το σοκ θα είναι μεγάλο όταν η Juliet ανακαλύψει την πραγματικότητα πίσω από το φιλικό προφίλ του ιδιοκτήτη και ειδικότερα τις διεστραμμένες ορέξεις του.
Νομίζω ότι αν το ίδιο σενάριο πραγματωνόταν από άσημους ηθοποιούς η ταινία θα ήταν αισθητά χειρότερη. Το «The Resident» διασώζεται κυρίως χάρη στις έξοχες ερμηνείες, ειδικά του διδύμου φωτιά Hilary Swank – Jeffrey Dean Morgan που σηκώνουν και το μεγαλύτερο βάρος. Ο μεγάλος Christopher Lee απλά παίζει έναν εντελώς περιφερειακό ρόλο με σχεδόν ανύπαρκτη συμμετοχή στη φλέγουσα τροπή των πραγμάτων. Ελαφρώς σημαντικότερη η συμμετοχή και του Lee Pace αλλά μην φανταστείτε τίποτα το τρομερό. Το φιλμ προσφέρει ορισμένες τρομακτικές στιγμές με έντονο σασπένς και δραματική εξέλιξη. Στο πρόσωπο του σπιτονοικοκύρη αναπτύσσει το προφίλ του μοναχικού ανθρώπου που κατατρώγεται από το σαράκι της μοναξιάς αναζητώντας απεγνωσμένα μια σταθερή συντροφιά του άλλου φύλου. Μόνο που στην περίπτωσή μας η κατάσταση φτάνει σε ψυχοπαθολογικές καταστάσεις που ξεφεύγουν από τα φυσιολογικά όρια καταλήγοντας στην ολική παράνοια και στην ασύστολη ηδονοβλεψία. Οι μετακινήσεις και «κατασκοπεύσεις» μέσω των τοίχων θυμίζουν αμυδρά το κλίμα του «People Under The Stairs» του Craven αλλά σε πολύ διαφορετικά και συγκρατημένα πλαίσια.
Ήταν ο πρώτος ρόλος του Christopher Lee σε ταινία της Hammer από το 1976. Ας σημειωθεί ότι η ταινία την ίδια χρονιά έγινε και βιβλίο γραμμένο από τον Francis Cottam, εκδοθέν από την Arrow Publishing σε συνεργασία με την Hammer και την Random House.
Πολλοί ίσως θεωρήσουν μειονέκτημα την προβλεψιμότητα της ταινίας «The Resident» που οδηγείται απαρέγκλιτα σ’ ένα σαφώς καθορισμένο μονοπάτι στερούμενο εκπλήξεων. Προσωπικά δεν με ξένισε τόσο αυτό όσο η έλλειψη ρεαλισμού και συγκεκριμένες σεναριακές υπερβολές. Η ευκολία λόγου χάριν της εισβολής του σπιτονοικοκύρη στο διαμέρισμα της γιατρού από ένα σημείο και μετά γίνεται μη πειστική. Επίσης κάποια στιγμή οι δημιουργοί ταινιών τρόμου/θρίλερ πρέπει να καταλάβουν ότι η υπέρμετρη αντοχή των «κακών» στα ισχυρά χτυπήματα ποικίλης φύσεως είναι εις βάρος του δημιουργήματός τους. Λίγος ρεαλισμός δεν βλάπτει ρε παιδιά.
Θετικά: Ορισμένες ιδιαίτερα τρομακτικές και αγωνιώδεις σκηνές, καλές ερμηνείες από ένα αξιόλογο επιτελείο ηθοποιών.
Αρνητικά: Ψιλοάνευρη σκηνοθεσία, προβλέψιμο σενάριο χωρίς εκπλήξεις, ελλιπής αξιοποίηση του Christopher Lee.
Συμπέρασμα: Άνισο ψυχολογικό θρίλερ με σπουδαίο cast αλλά και σημαντικές αδυναμίες στο σενάριο και στη σκηνοθεσία. Βλέπεται ευχάριστα τουλάχιστον μια φορά.
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Η σκηνή που ο σπιτονοικοκύρης βρίσκεται κρυμμένος κάτω απ’ το κρεβάτι της Juliet και προσπαθεί να ικανοποιήσει τις ερωτικές του επιθυμίες.
- Η σοκαριστική σκηνή που ο ιδιοκτήτης ξαπλώνει στη μπανιέρα της Juliet για να «την βρει».
- Η σεκάνς του παιχνιδιού γάτας και ποντικιού μεταξύ του πρωταγωνιστικού διδύμου που περιέχει μεταξύ άλλων και βολές από πιστόλι καρφιών. Αν ήταν λίγο πιο αληθοφανές, θα μας άρεσε περισσότερο.
