Ο σκεπτικισμός ήταν αναμενόμενος όταν ανακοινώθηκε από το NBC η προβολή αυτού του remake υπό μορφή mini σειράς. Σίγουρα με μια πρώτη ανάγνωση η επανεκτέλεση του υπερκλασικού Rosemary’s Baby ακούγεται εντελώς αχρείαστη. Από την άλλη έχουμε δει κάποιες πρόσφατες σειρές τρόμου όπως τα Bates Motel και Hannibal να πατούν σε κλασικές horror αξίες και να τα καταφέρνουν περίφημα κερδίζοντας καθολική αποδοχή.
Έχοντας υπόψη τα παραπάνω θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε πώς θα βγει αυτή η επανεκτέλεση του «Μωρού της Ρόζμαρι», έστω και σε μορφή mini τηλεοπτικής σειράς. Κατ’ αρχήν να αναφέρουμε ότι η συγκεκριμένη σειρά φτάνει περίπου τις τέσσερις ώρες συνολική διάρκεια. Χωρίζεται σε 2 δίωρα επεισόδια με την ονομασία Night One και Night Two αντίστοιχα. Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει η έμπειρη Πολωνέζα Agnieszka Holland και το σενάριο οι Scott Abbott και James Wong.
Εντύπωση προκαλεί η επιλογή της Zoe Saldana για το ρόλο της κλασικής τραγικής φιγούρας της Ρόζμαρι. Παρότι η εν λόγω ηθοποιός έχει πρωταγωνιστήσει τελευταία σε πολλές περιπέτειες φαντασίας όπως τα Avatar, Οι Φύλακες του Γαλαξία και τα Star Trek, μπορούμε να πούμε ότι ως Ροζμαρι τα πήγε αρκετά καλά βγάζοντας με ρεαλισμό και πειστικότητα το δράμα και την τραγικότητα που βασανίζει τη Ρόζμαρι.
Η Zoe Saldana ήταν η πρώτη και μοναδική επιλογή για να ενσαρκώσει το ρόλο της Ρόζμαρι.
Γενικά η ηθοποιία βρίσκεται σε αξιοπρεπέστατα επίπεδα. Ειδικά το ζεύγος των Castevet που περιστοιχίζει τη Ρόζμαρι αποτελούμενο από τους Jason Isaacs και Carole Bouquet βγάζει την απαραίτητη μοχθηρία και σκοτεινότητα εντείνοντας το κλίμα τρόμου και αβεβαιότητας που διαχέεται σποραδικά στη σειρά.
Ωστόσο, η βασική ένσταση που έχουμε για τη mini αυτή σειρά είναι η παράλογα μεγάλη διάρκεια ως αποτέλεσμα αχρείαστου ξεχειλώματος της πλοκής. Φαίνεται δηλαδή πως το σύγγραμμα του Ira Levin που μετέτρεψε επιτυχώς σε ταινία ο Polanski δεν αντέχει την υπερβολική χρονική προέκταση που του έδωσαν οι σεναριογράφοι σ’ αυτό το remake. Παρακολουθούμε πολλές αδιάφορες σκηνές και ανούσιους διαλόγους που δεν προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό στην πλοκή.
Πάντως πέρα από αυτές τις προεκτάσεις ο βασικός κορμός της πλοκής έχει διατηρηθεί έχοντας όμως πάρει εκμοντερνισμένη μορφή. Προσωπικά με χάλασαν κάπως ορισμένα από τα στοιχεία εκμοντερνισμού που συναντάμε στη σειρά, όπως η αναζήτηση ενός υπόπτου μέσω internet. Νομίζω ότι τέτοια στοιχεία στερούν από τη σειρά την ρετρο-αποκρυφιστική εικόνα που τόσο μας είχε γοητεύσει στην original εκτέλεση.
Άλλη μια ειδοποιός διαφορά με το κλασικό φιλμ είναι το εκτεταμένο gore. Ενώ δηλαδή το αρχικό Rosemary’s Baby, στηριζόταν περισσότερο στο κλίμα παράνοιας, στην πυκνή ατμόσφαιρα και στην διατάραξη της ψυχολογίας του θεατή για να σοκάρει, το παρόν remake προσπαθεί να το κάνει μέσω σκληρών σκηνών φόνων –συχνά υπό τη μορφή «ατυχημάτων»– και λιγότερο μέσω ατμόσφαιρας. Αν και οι σκηνές αιματοβαμμένης βίας είναι καλοφτιαγμένες και υπό προϋποθέσεις καλοδεχούμενες, θεωρώ πώς εδώ χρησιμεύουν περισσότερο παραπλανητικά, λαμβάνοντας υπόψη τη σημερινή λατρεία μεγάλου μέρους του horror κοινού για τα λουτρά αίματος και τις ακρότητες.
Συμπερασματικά, η mini σειρά του Rosemary’s Baby, παρότι είναι επαγγελματικά στημένη και επαρκής σκηνοθετικά, στην πραγματικότητα είναι ανούσια, σε σημεία υπερβολική και ενοχλητικά βραδυκίνητη. Δεν φτάνει πουθενά την original ταινία στον τομέα της ατμόσφαιρας, της παράνοιας και του ψυχολογικού τρόμου. Πιθανόν θα αρέσει σε όσους θεατές δεν έχουν δει το αρχικό φιλμ ή δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο του Ira Levin, όμως στους υπόλοιπους θα φανεί ανεπαρκής.
