Και μόνο το άκουσμα του ονόματος του Stephen King είναι αρκετό για να ασχοληθεί κανείς με το «Sleepwalkers». Το αν θα αρέσει σαν ταινία βέβαια είναι διαφορετικό θέμα, κι απ’ ό, τι φαίνεται το παρόν φιλμ δεν κέρδισε πολλούς υποστηρικτές.
Μ’ ένα σενάριο γραμμένο από τον ίδιο τον King (και όχι μεταφορά βιβλίου του σ’ αυτή την περίπτωση), το «Sleepwalkers» αφηγείται τη δραματική ζωή μιας μάνας και του γιου της, οι οποίοι δεν ανήκουν στο ανθρώπινο είδος αλλά αποτελούν τους ελάχιστους μάλλον εναπομείναντες της φυλής των νυκτοβατών, μιας παράξενης ράτσας αιλουροειδών ανθρωποειδών με μεταφυσικές ιδιότητες. Μεταξύ των πιο βασικών ιδιοτήτων που βλέπουμε και στην ταινία είναι η μεταμόρφωσή τους σε άνθρωπο, η αορατίλα και η απορρόφηση της ζωτικής ενέργειας παρθένων γυναικών. Την ίδια στιγμή εκδηλώνουν μεγάλη φοβία για τις γάτες λες και πρόκειται για θανάσιμο εχθρό τους.
Η αποκρουστική και αντικοινωνική φύση τους τούς αναγκάζει να μετακομίζουν συχνά σε νέα περιοχή. Έτσι λοιπόν οι δύο τραγικοί χαρακτήρες έχουν πρόσφατα μετακομίσει σε μια μικρή πόλη της Indiana αναζητώντας μια παρθένα για να ικανοποιηθεί η μεγάλη πείνα της μητέρας. Ο στόχος εντοπίζεται γρήγορα. Υποψήφιο θύμα η νεαρή και γοητευτική Tanya την οποία προσπαθεί να ξελογιάσει ο γιος νυκτοβάτης ώστε να την προσφέρει ως μεζέ στη μητέρα του. Θα κατορθώσει η Tanya να επιβιώσει από την φρικτή μοίρα που την περιμένει;
Οι ηθοποιοί που παίζουν τους γονείς της Tanya (Lyman Ward και Cindy Pickett) είναι παντρεμένοι και στην πραγματικότητα. Έχουν ξαναπαίξει τους γονείς στην εξαιρετική κωμωδία «Ferris Bueller’s Day Off» (1986) του John Hughes.
Η εμπειρία μου στο cinema τρόμου έχει διδάξει ότι είναι σχετικά δύσκολο να ληφθεί σοβαρά και να ενθουσιάσει πολυπληθές κοινό μια ταινία με τέρατα ή τερατοειδείς χαρακτήρες γενικά. Ok, στη σημερινή εποχή ίσως τέτοιες ταινίες να θεωρούνται εντελώς της πλάκας και παλιομοδίτικες, αδυνατώντας να εντυπωσιάσουν τον σύγχρονο θεατή που είναι διαφορετικά συνηθισμένος. Η αλήθεια είναι ότι το «Sleepwalkers» είναι μια άνιση ταινία με μπόλικη κακογουστιά, ενταγμένη όμως σε μια εν μέρει σοβαρή και διασκεδαστική ιστορία που οπωσδήποτε δεν είναι του πεταμού. Υπάρχει έμπνευση στην κεντρική ιδέα, υπάρχουν πινελιές δράματος, υπάρχει χαβαλές και αρκετά πειστικό gore. Δυστυχώς όμως η εμπνευσμένη ιδέα δεν υποστηρίζεται και από μια καλογραμμένη ιστορία, με βάθος και ουσία.
Επίσης κάποια μέτρια έως απαράδεκτα εφέ προκαλούν αναγούλα χαροποιώντας τους επικριτές του «Sleepwalkers». Η υπερβολικά ανάλαφρη σκηνοθεσία το κάνει να φαίνεται περισσότερο παιδικό απ’ όσο θα έπρεπε. Πάντως τα γεγονότα κυλούν νεράκι και σχεδόν ποτέ δεν βαριέσαι κατά την παρακολούθηση. Και σίγουρα περιέχει χαρακτήρες που παρότι δεν είναι άρτιοι τεχνικά, εντούτοις σου μένουν στη μνήμη για την ιδιαιτερότητά τους στο πλαίσιο της αφήγησης. Οι δύο νυκτοβάτες συνιστούν τέτοιο παράδειγμα, επιδιδόμενοι μάλιστα και σε αιμομικτικές συμπεριφορές επιβεβαιώνοντας την ιδιαιτερότητά τους. Για την ιστορία ας αναφερθούν και οι cameo συμμετοχές ιερών τεράτων του τρόμου όπως Tobe Hooper, Stephen King, Clive Barker, Joe Dante και ένας μικρός ρόλος του Ron Perlman ως αστυνομικού.
Η τελική ετυμηγορία μου προσπαθεί να ισορροπήσει τα δεδομένα της φανερής κακοτεχνίας από τη μια πλευρά και της διασκέδασης από την άλλη που ομολογουμένως προσφέρει το «Sleepwalkers» σε μεγάλες ποσότητες. Αυτό είναι το δικαιότερο νομίζω.
