Στη σκηνή του τρόμου υπάρχει μια κατηγορία ταινιών που μνημονεύονται ιδιαίτερα για την σοκαριστική τους φύση, την ωμότητά τους, το εξαιρετικά δυσάρεστο θέαμα καθώς και τις αποτρόπαιες και ενοχλητικές σκηνές που αηδίασαν τις μάζες. Σε αυτή την κατηγορία εντάσσεται και το αμφιλεγόμενο «I Spit On Your Grave» του 1978 με πρωταγωνίστρια την συμπαθέστατη Camille Keaton. Η ταινία (της οποίας ο αρχικός τίτλος ήταν «Day of the Woman») απαγορεύτηκε σε αρκετές χώρες ενώ σε κάποιες άλλες καθυστέρησε να κυκλοφορήσει και σε αυτό ευθυνόταν φυσικά το ακραίο περιεχόμενό της που σοκάρει τον ανυποψίαστο θεατή σε ενοχλητικό βαθμό.
Το «I Spit On Your Grave» (στην Ελλάδα κυκλοφόρησε και ως «Άγρια Μέρα») πραγματεύεται με ωμό τρόπο δύο θέματα: αυτά του βάναυσου βιασμού και της αιματηρής εκδίκησης. Κεντρικός χαρακτήρας είναι η Jennifer, μια νέα και όμορφη συγγραφέας της Νέας Υόρκης η οποία αποσύρεται σ’ ένα σπίτι στην εξοχή για να γράψει το βιβλίο της. Εκεί την σταμπάρουν τέσσερις αποκρουστικοί ντόπιοι και μη μπορώντας να συγκρατήσουν τις αντρικές τους ορμές την εντοπίζουν στο κοντινό δάσος, την πιάνουν, την βιάζουν και την παρατάνε ανήμπορη στο σπίτι της αναθέτοντας σε έναν από αυτούς να την αποτελειώσει. Τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται όπως θα ήθελαν οι βιαστές και η Jennifer αναρρώνει ετοιμάζοντας την αιματηρή εκδίκησή της. Ένας ένας οι βιαστές πέφτουν θύματα της εκδικητικής μανίας της Jennifer η οποία δεν πρόκειται να δείξει έλεος σε κανέναν!
Αυτή η απλοϊκή υπόθεση είναι όλο κι όλο το φιλμ που σε πρώτη φάση δεν δείχνει καθόλου ελκυστικό. Τουναντίον, το βίαιο περιεχόμενό του και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο πραγματώνεται οπτικώς, προκαλούν συναισθήματα οργής και αγανάκτησης. Τα δυσάρεστα συμβάντα που εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας είναι πραγματικά ανυπόφορα. Η σεκάνς του βιασμού της ηρωίδας που ξεπερνάει το 20λεπτο είναι απίστευτα σκληρή και βασανιστικά αργόσυρτη σε σημείο που κάποιοι ενδεχομένως να νιώσουν την ανάγκη να σταματήσουν την ταινία. Από την άλλη, η εκδίκηση της βιασμένης κοπέλας κινείται σε πιο light μονοπάτια αν και εκεί δεν λείπουν οι ακρότητες όπως η σκηνή ενός ανατριχιαστικού ευνουχισμού στο μπάνιο. Ενδεχομένως βέβαια οι σκληρές σκηνές των φόνων που ακολουθούν να μην σοκάρουν όσο θα το έκαναν σε διαφορετικό πλαίσιο καθώς στην ταινία αποτελούν τα διαδοχικά βήματα που οδηγούν σε μια ιδιάζουσα απολύτρωση για την ηρωίδα και σε μια πολυπόθητη εκδίκηση μέσω αυτοδικίας που το υποσυνείδητο του θεατή «εγκρίνει» ως την πρέπουσα απόδοση δικαιοσύνης.
Η αποκρουστικότητα του φιλμ είναι τέτοια που ένα από τα μέλη της παραγωγής αποχώρησε από τα γυρίσματα καθώς δεν μπορούσε να αντέξει την σκηνή του δεύτερου βιασμού. Επίσης η σχεδιάστρια make-up εγκατέλειψε το πόστο της στα μισά της παραγωγής καθώς είχε και η ίδια πέσει θύμα βιασμού από μια συμμορία και δεν επιθυμούσε να ξανανιώσει την δυσάρεστη εμπειρία.
Γενικότερα, πέρα από το σοκαριστικό σενάριο και την ευρηματική μετατροπή του θύματος σε θύτη, η ταινία είναι ελαττωματική σε πολλά επίπεδα. Αργόσυρτος ρυθμός, ερμηνείες κάτω του μετρίου, φτωχοί ποιοτικά και ποσοτικά διάλογοι, ανυπαρξία ανάπτυξης των χαρακτήρων και έλλειψη μουσικής (με μια μικρή εξαίρεση) είναι ορισμένα από τα βασικά προβλήματά της. Αρκετοί όμως θα τα δουν αυτά ως λεπτομέρειες εντοπίζοντας τα ουσιώδη αλλού. Όπως και να’ χει το «I Spit On Your Grave» κρατιέται όρθιο μόνο και μόνο από τον ωμό ρεαλισμό που το διακατέχει.
Πιστεύω ότι καταφέρνει να περάσει τα μηνύματά του και να αποδώσει με πειστικό τρόπο τη φρίκη ενός βιασμού προβληματίζοντάς μας για τον κόσμο στον οποίο ζούμε όπου ανάλογα περιστατικά διαδραματίζονται καθημερινά. Άλλωστε και η έμπνευση του σκηνοθέτη προήλθε από μια αληθινή περίπτωση βιασμού στην οποία βοήθησε μια κοπέλα να σταθεί στα πόδια της οδηγώντας την στην αστυνομία και κατόπιν στο νοσοκομείο. Εν τέλει το «I Spit On Your Grave» είναι μια ιδιαίτερη ταινία τρόμου και η αξιολόγησή της εξαρτάται κατά πολύ από τη διάθεση και τον τρόπο σκέψης του θεατή. Τα όρια μεταξύ εκτίμησης και απόρριψης βρίσκονται πολύ κοντά σ’ αυτή την περίπτωση…
Για την ιστορία να αναφέρουμε πως παρά την δριμεία επίθεση και τα πυρά των κριτικών και πάσης φύσεως σχολιαστών, το «I Spit On Your Grave» μόνο ασήμαντο δεν είναι από άποψη κληρονομιάς. Εκτός από το πρόσφατο ομότιτλο remake του 2010 και το sequel του το 2013, έχει γονιμοποιήσει άλλα δύο -ανεπίσημα αυτή τη φορά- remakes. Τα «Naked Vengeance» (1985) και «Savage Vengeance» (1993). Οπωσδήποτε δεν είναι το «σκουπίδι» που μερικοί διατείνονταν.
