Τα βρετανικά κάστρα έχουν μια απαράμιλλη γοητεία. Το σκοτεινό, λαβυρινθώδες και γεμάτο υγρασία περιβάλλον τους είναι ιδανικό για την εξέλιξη των γεγονότων μιας ταινίας τρόμου. Σε ένα τέτοιο κάστρο ξεδιπλώνεται και η ιστορία του «The Maze», μιας ξεχασμένης αλλά οπωσδήποτε αξιόλογης ταινίας τρόμου από τα μακρινά 50s. Πρόκειται για αμερικάνικη παραγωγή που εμπνεύστηκε εν μέρει από θρύλους για το κάστρο Glamis της Σκωτίας.
Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από μια νεαρή γυναίκα και τη θεία της οι οποίες βιώνουν μυστηριώδη και τρομακτικά συμβάντα στο κάστρο του μελλοντικού συζύγου της πρώτης. Ο εν λόγω κύριος παράτησε τη διασκέδασή του με τη μέλλουσα νύφη του στη γαλλική Ριβιέρα και μετέβη βιαστικά στο κάστρο του θείου του. Από τότε έδωσε αραιά σημάδια ζωής μέσω μιας αλλόκοτης επιστολής. Η αγαπημένη του τον αναζήτησε και γεμάτη πείσμα πήγε στο ίδιο το κάστρο με τη θεία της.
Εκεί όμως τα πράγματα δεν είναι όπως τα περίμεναν. Ο μελλοντικός σύζυγος και κληρονόμος του κάστρου φαίνεται γερασμένος τουλάχιστον 20 χρόνια. Επίσης αυτός και οι υπηρέτες του συμπεριφέρονται μυστηριωδώς, προσπαθώντας να κρύψουν ένα φοβερό μυστικό από τους απρόσκλητους επισκέπτες τους. Απροσδιόριστες κραυγές μέσα στη νύχτα και ένας λαβύρινθος με φράχτες από πυκνά φυτά δίπλα στο κάστρο περιπλέκουν την κατάσταση και κάνουν τη διαμονή των δύο γυναικών ακόμα πιο τρομακτική. Ποια μυστικά κρύβονται στο κάστρο;
Το φιλμ βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Ελβετού συγγραφέα Maurice Sandoz και είναι το τελευταίο full length φιλμ που σκηνοθέτησε ο William Cameron Menzies.
Σίγουρα η υπόθεση είναι ελκυστική. Το μυστήριο με το οποίο μας φιλοδωρεί, αποτελεί μαγνήτη και κάπως έτσι καταλήξαμε να δούμε το «The Maze». Όπως πολλά φιλμ της εποχής του, διαθέτει απειλητική ατμόσφαιρά, κλειστοφοβικό κλίμα, ζωηρούς διαλόγους και ηθοποιούς που απολαμβάνουν αυτό που κάνουν. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία πάντα προσδίδει μια σκοτεινή γοητεία σε αυτές τις ταινίες – έτσι κι εδώ. Θετικά κρίνω και την ύπαρξη αφηγητή. Τον ρόλο αυτό αναλαμβάνει η θεία της μελλόνυμφης, η οποία γενικά έχει δυναμική παρουσία. Τέτοιου είδους αφηγήσεις σε προετοιμάζουν καλύτερα για αυτό που έρχεται και εντείνουν το feeling τρόμου.
Η πλοκή εξελίσσεται ευέλικτα, χωρίς αχρείαστες καθυστερήσεις. Το μυστήριο είναι καλογραμμένο και δεν υποψιάζεσαι τι συμβαίνει μέχρι την τελική αγωνιώδη σεκάνς. Στο σημείο αυτό το φιλμ κάνει κάποια νερά με τα εντελώς ψεύτικα κουστούμια και την βιαστική κατάληξη της δράσης. Σίγουρα το δεύτερο κομμάτι μπορούσαν να το προσέξουν περισσότερο. Ένα άλλο αρνητικό είναι η ελλιπής αξιοποίηση πολλών χαρακτήρων οι οποίοι εισήλθαν στα δρώμενα κάπως άτσαλα. Η έλλειψη gore ξενίζει τον σημερινό θεατή αλλά ήταν ο κανόνας εκείνα τα χρόνια.
Αν οι συντελεστές αφιέρωναν 10 με 15 περίπου λεπτά στο να σουλουπώσουν επιμέρους στοιχεία της ταινίας όπως μερικά από τα τελευταία που αναφέραμε, το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο. Ακόμα κι έτσι πάντως, το «The Maze» βλέπεται ευχάριστα. Είναι ό,τι πρέπει για ένα βροχερό, χειμερινό σαββατόβραδο. Παρά την παλαιότητά του, καταφέρνει να σε τρομάξει αρκετές φορές και να σε κρατήσει στη θέση σου μέχρι το τέλος. Δεν τα λες και λίγα αυτά για ταινία του 1953…
