«One woman show» είναι ίσως η φράση στην οποία συμπυκνώνεται όλη η ουσία του «Trilogy of Terror». Στην τηλεταινία αυτή που προβλήθηκε πρώτη φορά στο αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο ABC, λάμπει ως απόλυτη star η γοητευτική Karen Black η οποία κεντρίζει το ενδιαφέρον και στις τρεις ιστορίες όπου πρωταγωνιστεί. Τα segments του «Trilogy of Terror» βασίζονται σε ιστορίες του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα Richard Matheson ενώ τη σκηνοθεσία υπογράφει ο μετρ του γοτθικού τρόμου και του μακάβριου Dan Curtis. Όλα αυτά σίγουρα δημιουργούν υψηλές προσδοκίες που η ταινία σε γενικές γραμμές εκπληρώνει αν και πιθανώς όχι απόλυτα. Όπως και να’ χει, το στάτους της «cult» το έχει ήδη κερδίσει με την αξία της και δε νομίζω να υπάρχουν πολλοί που να διαφωνούν σε αυτό.
Ας πάμε τώρα στις ιστορίες. Όλες παίρνουν τον τίτλο τους από τα ονόματα των πρωταγωνιστριών που υποδύεται κάθε φορά η Karen Black. Έτσι λοιπόν στην πρώτη ιστορία με την ονομασία «Julie» παρακολουθούμε την Black να παίζει τον ρόλο μιας γοητευτικής καθηγήτριας κολεγίου που πέφτει θύμα εκβιασμού από ένα νεαρό μαθητή της που την ποθεί ερωτικά. Δυστυχώς για τον υπερβολικά φιλόδοξο μαθητή, η καθηγήτρια κρύβει δυσάρεστες και επικίνδυνες εκπλήξεις και ο νεαρός γόης θα μετανιώσει πικρά που έμπλεξε μαζί της. Στη δεύτερη ιστορία με τίτλο «Millicent and Therese» κεντρικές φιγούρες είναι οι δύο αδερφές που αναφέρονται και στον τίτλο. Η συνεσταλμένη Millicent πιστεύει ότι η Therese είναι κακιά και επικίνδυνη καταγράφοντας την εξομολόγησή της σε γράμμα. Μάλιστα θέτει ως σκοπό να την δολοφονήσει μέσω πρακτικών βουντού. Τελικά όμως η σχέση των δύο αδερφών αποδεικνύεται περισσότερο πολύπλοκη και αναπάντεχη απ’ όσο φαίνεται. Στην τρίτη ιστορία υπό τον τίτλο «Amelia», η Black υποδύεται την καταπιεσμένη από τη μητέρα της Amelia, μια συνηθισμένη γυναίκα που επιθυμεί να περάσει λίγο χρόνο με τον αγαπημένο της, ακυρώνοντας την συνάντηση με τη μάνα της. Η νεαρή κοπέλα έχει μάλιστα αγοράσει δώρο στον φίλο της ένα τελετουργικό κουκλάκι της ινδιάνικης φυλής Zuni, το οποίο λέγεται ότι κρατάει κλεισμένο μέσα του το πνεύμα του Zuni κυνηγού. Εξού και η μικρή αλυσίδα που το περιζώνει. Όταν όμως η εν λόγω αλυσίδα πέφτει κατά λάθος από το σώμα της κούκλας, αυτή ζωντανεύει και επιτίθεται με άγριες διαθέσεις στην ανυποψίαστη Amelia μέσα στο διαμέρισμά της. Θα μπορέσει άραγε η άτυχη γυναίκα να επιβιώσει και με τι συνέπειες;
Η Karen Black αρχικά είχε αρνηθεί να συμμετάσχει στην ταινία. Τελικά άλλαξε γνώμη όταν στο cast θα συμμετείχε ο τότε σύζυγός της Robert Burton. Η Black έχει μάλιστα συνεισφέρει κατά πολύ στο σενάριο της τρίτης ιστορίας.
Τοποθετώντας τις τρεις ιστορίες σε μια κλίμακα αξιολόγησης από την καλύτερη προς την λιγότερο καλή, θα έβαζα με σιγουριά την τελευταία ιστορία στην πρώτη θέση, ακολουθούμενη από την πρώτη ιστορία στην δεύτερη θέση, με ουραγό την μεσαία (δεύτερη) ιστορία. Η κούκλα της τρίτης ιστορίας έχει αποκρουστική όψη και κανένας δεν θα την ήθελε να διακοσμεί το διαμέρισμά του. Η λυσσασμένη επίθεση που εξαπολύει στην Amelia είναι τρομερά αγωνιώδης, αιματηρή και κόβει την ανάσα. Το φινάλε είναι απρόσμενα ανατριχιαστικό! Η δεύτερη ιστορία έχει φαινομενικά τυπική υπόθεση αλλά η ενδιαφέρουσα ανατροπή της όπου αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο της καθηγήτριας, την απογειώνει στέλνοντας ισχυρές δόσεις ανατριχίλας στον θεατή. Η δεύτερη ιστορία δεν είναι αδιάφορη, αλλά κουράζει κάπως με την μονότονη αφήγησή της ενώ και το τέλος της είναι αρκετά προβλέψιμο (τουλάχιστον για το πιο έμπειρο μάτι).
Η Karen Black ηγείται αποτελεσματικά της όλης προσπάθειας φέρνοντας εις πέρας τρεις αρκετά διαφορετικούς ρόλους. Η ερμηνεία της είναι πειστικότατη καταφέρνοντας να προσαρμοστεί σαν χαμαιλέοντας της υποκριτικής στον κάθε ξεχωριστό ρόλο χωρίς προβλήματα. Ενσαρκώνει ιδανικά τόσο την περίπτωση του θύματος όσο και αυτή του θύτη, εκπέμποντας συναισθηματισμό και δύναμη χωρίς παραπανίσιες σάλτσες. Αλλά και το υπόλοιπο cast τα πάει καλά στο σύντομο κομμάτι που καλείται να συμπληρώσει. Απλά η Black –προφανώς και λόγω μεγαλύτερης διάρκειας συμμετοχής– είναι αυτή που ξεχωρίζει. Πέρα από τη νωχελική δεύτερη ιστορία το σημαντικότερο μειονέκτημα που εντοπίζει εύκολα κανείς είναι η παντελής έλλειψη μιας κεντρικής ιστορίας-περιτυλίγματος που θα οδηγούσε στην εκάστοτε ξεχωριστή ιστορία. Ίσως με μια καλοφτιαγμένη κεντρική αφήγηση το αποτέλεσμα να ήταν πιο πικάντικο και προσεγμένο, και η ταινία συνολικά να έδειχνε πιο γεμάτη. Όχι ότι δεν την ευχαριστιόμαστε και με την υπάρχουσα μορφή της βέβαια, απλά κρίνοντας από την πλειοψηφία των σπονδυλωτών ταινιών τρόμου, η ιστορία-περιτύλιγμα εγγυάται μεγαλύτερες συγκινήσεις και συνήθως εκπλήξεις.
Η επιτυχία του «Trilogy of Terror» οδήγησε και σε ένα (κατώτερο) sequel που κυκλοφόρησε καθυστερημένα (σ.σ. το 1996), επίσης για την αμερικάνικη τηλεόραση, πάλι με τον Dan Curtis στο τιμόνι του σκηνοθέτη και εν μέρει του σεναρίου. Προτού όμως ανατρέξετε στο sequel, δείτε πρώτα το «cult» πρώτο μέρος που είναι και καλύτερο. Για την πληρέστερη ενημέρωση των αναγνωστών οι τρεις ιστορίες του Richard Matheson στις οποίες βασίζεται αυτή η ανθολογία τρόμου είναι κατά σειρά οι «The Likeness of Julie» (1962), «Needle in the Heart» (1969) και «Prey» (1969). Καλή σας διασκέδαση!
