Είναι γνωστό ευρέως για όποιον παρακολουθεί την horror επικαιρότητα και ειδικότερα τη σκηνή του μεταφυσικού τρόμου των τελευταίων ετών, ότι η τελευταία πάσχει από παρατεταμένο ντεφορμάρισμα. Πολλές κακοφτιαγμένες –καμιά φορά στα επίπεδα του απόλυτου ερασιτεχνισμού– ταινίες ταλαιπωρούν το supernatural ιδίωμα, κυρίως αμερικανιές, αλλά όχι μόνο. Η συχνά γκαφατζού Μεγάλη Βρετανία έχει βάλει κι αυτή το λιθαράκι της στην κατρακύλα και ταινίες όπως το τρισάθλιο «When The Lights Went Out» το επιβεβαιώνουν.
Το «When The Lights Went Out» ή «Το Πνεύμα Του Σκότους», όπως είναι ο ελληνικός και σαφώς πιο μαρκετίστικος τίτλος του, αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα κακοφτιαγμένου, στα όρια του ερασιτεχνισμού τρόμου μεταφυσικής κατεύθυνσης. Λέγεται ότι βασίζεται σε αληθινά γεγονότα περιστρεφόμενα γύρω από τις τρομακτικές εμπειρίες που βίωσε μια αγγλική οικογένεια το 1974. Ένα πνεύμα-poltergeist υποτίθεται βασάνισε την οικογένεια Pritchard στο σπίτι της στην εμπορική πόλη Pontefract του δυτικού Yorkshire. Η υπόθεση έχει μείνει στην ιστορία ως «The Black Monk of Pontefract» αφού σύμφωνα με τις αναφορές της οικογένειας για μια κουκουλοφόρο μορφή και ύστερα των ερευνητών του παραφυσικού που μελέτησαν τον χώρο, υπεύθυνος για το ανήσυχο πνεύμα ήταν ένας μοναχός που βίασε και σκότωσε ένα μικρό κορίτσι κάπου στις αρχές του 16ου αιώνα.
Η ταινία είναι γυρισμένη στην ίδια την πόλη Pontefract όπου υποτίθεται διαδραματίστηκαν τα μεταφυσικά γεγονότα που βίωσε η οικογένεια Pritchard.
Αυτή είναι και η περίπτωση που μας διηγείται η παρούσα ταινία. Παραβλέποντας τα αναμενόμενα κλισέ που σίγουρα θα υπήρχαν, η παρακολούθηση του «When The Lights Went Out» είναι σκέτο μαρτύριο. Πέρα από τις μετρημένες στα δάκτυλα τρομακτικές σκηνές, το φιλμ βαλτώνει σε όλα σχεδόν τα επίπεδα. Από την αρχή φαίνεται ότι οι ηθοποιοί αποδίδουν εντελώς ξύλινα τους ρόλους τους, ενίοτε και γελοία. Το σενάριο πάσχει από έλλειψη δημιουργικότητας και φαντασίας, όπως και η εν γένει αδέξια σκηνοθεσία ενώ οι προχειρογραμμένοι διάλογοι προκαλούν θυμηδία. Μιλάμε για κάτι απίστευτα τραγικές ατάκες του στιλ «πάω για κατούρημα» / «πρόσεχε μην λερωθείς» και πολλά ακόμα καταγέλαστα «μαργαριτάρια». Οι χαρακτήρες είναι εντελώς του χαβαλέ με αποκορύφωμα έναν ιερέα που εξαναγκάζεται να πραγματοποιήσει εξορκισμό ύστερα από απειλές ότι θα βγουν στη φόρα οι ερωτικές ατασθαλίες του με μια υπηρέτρια! Μιλάμε για το αποκορύφωμα της σεναριακής ευφυΐας!
Και μιας και αναφέραμε τον εξορκισμό, αυτός γίνεται εις διπλούν τηρώντας την ιστορική ακρίβεια της προαναφερθείσας περίπτωσης. Πριν τον λάγνο ιερέα είχε επιχειρήσει έναν αποτυχημένο εξορκισμό ένας παραφυσικός ερευνητής-πλασιέ αφού ο τρόπος που συστήθηκε στην οικογένεια θυμίζει ακριβώς αυτό που γράφουμε! Απλά χτύπησε την πόρτα του σπιτιού και δήλωσε στην οικογένεια ότι μπορεί να εξορκίσει το κακό που τους ταλανίζει, αφήνοντας μάλιστα και την επαγγελματική κάρτα του! Ακόμα ένα απαύγασμα σεναριακής ευφυΐας! Ο δε εξορκισμός που πραγματοποιεί ο ιερέας είναι τόσο τραγελαφικός που κάνει εκείνον τον απλοϊκό, τσάτρα πάτρα εξορκισμό του «The Conjuring» να μοιάζει με μεγαλοπρεπή λειτουργία του Βατικανού. Προσπεράστε άφοβα…
Θετικά: Ελάχιστες τρομακτικές σκηνές.
Αρνητικά: Προβληματική και ανέμπνευστη σκηνοθεσία, ύπαρξη πολλών κλισέ, κακογραμμένοι διάλογοι με μερικές απίστευτα γελοίες ατάκες, προβλέψιμο και τυπικό σενάριο γεμάτο κακοτοπιές, ψεύτικες ερμηνείες, αδιάφοροι και γελοίοι χαρακτήρες.
Συμπέρασμα: Η κακοποίηση του μεταφυσικού τρόμου είναι συνώνυμο αυτής της ταινίας. Για άλλη μια φορά η βρετανική horror σκηνή απογοητεύει.
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Η απότομη εμφάνιση μιας ανθρώπινης φιγούρας στην αντανάκλαση της τηλεόρασης.
- Η εμφάνιση ενός ανατριχιαστικού κοριτσιού κάτω από τα σκεπάσματα.
