Κόνσταντιν (Constantine) Review

Μαζί με τα «The Flash» και «Gotham» το «Constantine» ήταν μια από τις τρεις σειρές που έκαναν ντεμπούτο το 2014 και που καταπιάνονταν με ήρωες της DC Comics. Σε αντίθεση όμως με τις άλλες δύο, δεν θα συνέχιζε και το επόμενο έτος καθώς το κανάλι NBC που φιλοξενούσε τη σειρά αποφάσισε να την διακόψει προς απογοήτευση των φίλων της. Έτσι λοιπόν αυτό που μας έμεινε από το «Constantine» είναι μία και μοναδική σεζόν 13 επεισοδίων διάρκειας 43 λεπτών έκαστο.

Στο «Constantine» πρωταγωνιστεί ο κεντρικός ήρωας (ή ορθότερα αντιήρωας) των κόμικς Hellblazer (1988–2013). Πρόκειται για τον εξορκιστή και γνώστη μαγικών τεχνών John Constantine, μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα προσωπικότητα με αμαρτωλό παρελθόν. Πρώην απατεώνας και με την ψυχή του καταδικασμένη, ο Constantine ταξιδεύει σε διάφορα μέρη των ΗΠΑ ανιχνεύοντας κακόβουλες δαιμονικές δυνάμεις με σκοπό να τις πατάξει ή να τις στείλει πίσω από εκεί που ήρθαν.

Αυτό το καταφέρνει καθοδηγούμενος από έναν μαγικό χάρτη που του επιδεικνύει τα σημεία όπου οι δυνάμεις του σκότους εκδηλώνονται. Φαίνεται όμως πως τα χτυπήματα των δαιμόνων δεν είναι συμπτωματικά. Μια επικείμενη ευρύτερη ανάδυση σκότους απειλεί την ανθρωπότητα. Στον δύσκολο αγώνα του βοηθιέται από τον καλύτερο φίλο του Chas ο οποίος μπορεί να πεθαίνει και να ανασταίνεται μυστηριωδώς πολλές φορές και από μια γυναίκα μέντιουμ που μπορεί να βλέπει αποκαλυπτικά οράματα σχετικά με τις αποστολές τους.

Στην τριάδα έρχεται να προστεθεί και ένας μυστηριώδης άγγελος ο οποίος εμφανίζεται μόνο στον Constantine με ελάχιστες εξαιρέσεις σε λίγα επεισόδια. Ο άγγελος ασκεί κατά κάποιον τρόπο συμβουλευτικό ρόλο καθοδηγώντας αλλά και παρακολουθώντας τις κινήσεις του Constantine. Είναι απόμακρος, ελαφρώς αλαζόνας και κάπως εξουσιαστικός. Δεν μπλέκεται σχεδόν ποτέ στην εξέλιξη των γεγονότων. Τα τετ-α-τετ του αγγέλου με τον ήρωά μας είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές της σειράς.

Η φιλόδοξη αυτή σειρά έχει την τύχη να διαθέτει έναν πάρα πολύ καλό πρωταγωνιστή που δείχνει να έχει μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου του. Ο Ουαλός Matt Ryan (Flypaper) είναι η ιδανική περσόνα για να δώσει τηλεοπτική υπόσταση στον ταραχώδη ήρωα του κόμικ. Αεράτος, ψυχαγωγικός, άνετος και δυναμικός όποτε το απαιτούν οι περιστάσεις, μοιάζει να φτιάχτηκε ακριβώς για αυτόν τον ρόλο. Αναγνωρίζει το βαρύ καθήκον του αλλά ποτέ δεν χάνει το χιούμορ και την ειρωνεία του.

Λόγω τηλεοπτικών περιορισμών σχετικά με το κάπνισμα ο ήρωας της σειράς σε αντίθεση με αυτόν του κόμικ αρχικά δεν φαίνεται να καπνίζει φανερά. Η σχέση του με το κάπνισμα υπονοείται μόνο με διάφορες σκηνές αν και σε ύστερα επεισόδια το κανάλι NBC χαλάρωσε κάπως τον περιορισμό. Το ίδιο έγινε και με την αμφισεξουαλικότητα του Constantine που ενώ υπάρχει στο κόμικ, στη σειρά αποκρύπτεται.

Στα ατού της σειράς συγκαταλέγονται οι τρομακτικοί και συχνά υπερβολικά μισητοί δαίμονες που συγκρούονται με τον Constantine. Αποτυπώνονται μέσα από μια ενδιαφέρουσα ποικιλία μορφών και χαρακτήρων. Νεκροί άνθρωποι, θρησκευτικοί ηγέτες, καλόγριες, χήρες, μοναχοπαίδια ακόμα και…βινύλια αποτελούν διόδους μέσω των οποίων οι δυνάμεις του κακού εκδηλώνονται αφειδώς με ολέθρια αποτελέσματα για τους στόχους τους. Συχνά βέβαια βλέπουμε και την ίδια την παραμορφωμένη ή τερατώδη μορφή των δαιμόνων. Τα καταπληκτικά εφέ βοηθούν σημαντικά εδώ και απογειώνουν οπτικά τη δαιμονική δραστηριότητα.

Ωστόσο το «Constantine» πόρρω απέχει απ’ το να είναι μια εντυπωσιακή σειρά. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το σενάριο. Ουκ ολίγα επεισόδια υποπίπτουν σε υπερβολές και ευκολίες άλλοτε σε μικρό και άλλοτε σε μεγαλύτερο βαθμό. Ένα άλλο φαινόμενο που παρατήρησα είναι ότι πολλά επεισόδια ξεκινούν δυναμικά καλλιεργώντας προσδοκίες για μεγάλα πράγματα, όμως στην πορεία χάνουν τη δυναμική τους και αντί να εκτιναχτούν και να μας καθηλώσουν, κυλούν ικανοποιητικά μεν αλλά όχι στο σημείο που θα πούμε το πολυπόθητο «ουάου».

Κανένα επεισόδιο δεν «δίνει ρέστα» που λέμε στην πιάτσα, κανέναν δεν ξεπερνάει τον εαυτό του μένοντας στην ιστορία. Ούτε καν η ενδιαφέρουσα αποκάλυψη στο φινάλε του τελευταίου επεισοδίου δεν μπορεί να «τα σπάσει» και να σε κάνει να αδημονείς για τον επόμενο κύκλο (που έτσι κι αλλιώς δεν θα έρθει – τουλάχιστον στο προσεχές διάστημα)

Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες που πλαισιώνουν τον Constantine έχουν κι αυτοί το ενδιαφέρον τους, είναι συμπαθητικοί γενικά αλλά η ανάπτυξή τους δεν είναι τόσο προσεγμένη και βαθιά ώστε να τους αναδείξει πέρα από έναν συμπληρωματικής φύσεως ρόλο. Μόνο σ’ ένα από τα τελευταία επεισόδια καταφέρνει ο Chas να κλέψει κάπως την παράσταση αλλά μη φανταστείτε ότι δίνει και κάποιο ρεσιτάλ πρωτοποριακής παρουσίας.

Σαν σειρά, το «Constantine» είναι μια καλή πρόταση, ειδικά για τους φίλους του fantasy-horror ιδιώματος αλλά με τίποτα δεν θα την τοποθετούσα σε μια υποθετική λίστα των απαραίτητων horror σειρών που θα έπρεπε να δει ένας καινούριος στο χώρο. Έχει το ενδιαφέρον της, μπορεί να σε ψυχαγωγήσει, περιστασιακά να σε σοκάρει κιόλας αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ενθουσιάσει ή να σε κάνει να μιλάς γι’ αυτήν μετά την παρακολούθησή της.

Φανταστικός και ευχάριστος πρωταγωνιστής, συμπαθητικοί δευτερεύοντες χαρακτήρες, εξαιρετικά ειδικά εφέ και καλοσχεδιασμένο μακιγιάζ για τις φιγούρες δαιμόνων.

Σημαντικές «κοιλιές» σε ορισμένα επεισόδια που δυσκολεύουν την ευχάριστη παρακολούθησή της σειράς.