Βαδίζοντας στα χνάρια του «The Hitcher» (1986), το «Joy Ride» συνεχίζει δυναμικά την παράδοση των «road horror» ταινιών, αναδεικνύοντας την επικινδυνότητα των οχημάτων ειδικά όταν οδηγούνται από ασταμάτητους μανιακούς. Στο ρόλο του κακού της υπόθεσης είναι ένας τρελός φορτηγατζής με δολοφονικές τάσεις. Στον ρόλο των θυμάτων βρίσκονται 3 νέοι που ταξιδεύουν στον αμερικανικό αυτοκινητόδρομο κάνοντας παράλληλα φάρσες μέσω του CB Radio του αυτοκινήτου τους σε φορτηγατζήδες. Όταν όμως πραγματοποιούν μια κακόγουστη φάρσα σ’ έναν απ’ αυτούς με το ψευδώνυμο Rusty Nail, θα βιώσουν μια εφιαλτική περιπέτεια. Ο Rusty Nail αποδεικνύεται ψυχοπαθής και τους κυνηγά με το φορτηγό του χωρίς διάθεση να δείξει έλεος για τη φάρσα που του έκαναν.
Για τον χαρακτήρα του Rusty Nail στο «Joy Ride» έκαναν audition οι Eric Stoltz (Pulp Fiction, The Batterfly Effect) και Eric Roberts (The Dark Night, The Expendables).
Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται κοινότοπα και η αλήθεια είναι ότι το «Joy Ride» δεν διεκδικεί βραβείο πρωτοτυπίας μεταξύ των νεανικών θρίλερ. Η ιδιαιτερότητά του ως «road horror» ταινία του χαρίζει μια ξεχωριστή θέση μέσα στο σωρό των νεότερων ταινιών τρόμου αλλά τους πόντους του τους παίρνει κι από άλλα θετικά στοιχεία. Οι ερμηνείες για παράδειγμα είναι αρκετά καλές για νεανικό θρίλερ. Η σκηνοθεσία δείχνει στιβαρή και η αγωνία φτάνει στα ύψη σε πολλές ευφυείς σκηνές. Η φιγούρα του Rusty Nail είναι περισσότερο ακουστική παρά οπτική. Αυτό βέβαια δεν είναι αρνητικό αφού και η ραδιοφωνική απειλή έχει τη χάρη της παρακινώντας το κοινό στο ευχάριστο παιχνίδι να φαντάζεται τη μορφή του μανιακού όπως του βγαίνει εκείνη τη στιγμή. Πάντως όταν ο Rusty Nail αποφασίζει να χρησιμοποιεί το φορτηγό του γίνεται αφεντικό της ασφάλτου εντείνοντας την αγωνία του θεατή. Εν τέλει το «Joy Ride» είναι μια καλή πρόταση για τους φίλους των θρίλερ/τρόμου. Καταφέρνει με τον «επαγγελματισμό» και την σοβαρότητά του να καταστεί συμπαθητικό χωρίς να είναι αριστούργημα.
