Με πρωταγωνιστή τον ασχημόφατσα Willem Dafoe και βαδίζοντας στα χνάρια του ιστορικού πλέον «Seven» το ανεξάρτητο φιλμ «Anamorph» επενδύει σε μια φρέσκια ιδέα πίσω από τη «λογική» του serial killer. Ήδη πριν από 5 χρόνια ο ντετέκτιβ που υποδύεται ο Dafoe είχε φέρει εις πέρας μια παρόμοια αποστολή που κατέληξε στο θάνατο του μανιακού θείου Έντι, ενός serial killer που δολοφονούσε με τον ίδιο τρόπο. Είναι άραγε το νέο όργιο φόνων έργο μιμητή ή μήπως δεν εξουδετερώθηκε ποτέ στην πραγματικότητα ο θείος Έντι;
Σε πρώτη ανάγνωση η ιδέα πάνω στην οποία οικοδομείται η πλοκή στο «Anamorph» είναι πρωτότυπη και συναρπαστική. Σίγουρα χρειαζόταν αυτή η διαφοροποίηση ώστε η ταινία να αποκτήσει δική της ταυτότητα ανάμεσα σε τόσες και τόσες με ευφυείς serial killers και μελαγχολικούς ντετέκτιβ που τους κυνηγούν. Αφού όμως έχει κατορθώσει το σημαντικό, δηλαδή την διαφοροποίηση, δυστυχώς το φιλμ χαντακώνεται από την ελλιπή ανάπτυξη (σεναρίου, ιδεών και χαρακτήρων) και τις σεναριακές προχειρότητες.
Πρόσθετη ζημιά επιφέρουν ο αργός ρυθμός και το απότομο τέλος. Από εκεί και πέρα δεν το λες και κακή ταινία. Έχει θετικά στοιχεία, καλές ερμηνείες καθώς και μια μελαγχολική ατμόσφαιρα παραγόμενη κυρίως από τα δραματικά flashbacks του ντετέκτιβ για λάθη του παρελθόντος και άτυχες στιγμές στη διάρκεια της παλιάς υπόθεσης με τον θείο Έντι.
Τα γυρίσματα του «Anamorph» έγιναν εξ’ ολοκλήρου σε περιοχές της Νέας Υόρκης.
Οι εικόνες των κατακρεουργημένων πτωμάτων, τοποθετημένων σε δαιδαλώδεις καλλιτεχνικούς σχηματισμούς επισκιάζουν ατέλειες και κακοτοπιές όχι όμως στο βαθμό που θα θέλαμε για να το ευχαριστηθούμε. Κρίμα που αυτή η εθιστική ιδέα έμεινε ανολοκλήρωτη. Τουλάχιστον μάθαμε νέα πράγματα όσοι δεν ήμασταν καλοί γνώστες του καλλιτεχνικού πεδίου της Αναγέννησης. Κάτι είναι κι αυτό…
