Άλλο ένα φιλμ που ανήκει στην ιδιάζουσα συνομοταξία των κλειστοφοβικών θρίλερ/τρόμου. Είναι αλήθεια ότι η συγκεκριμένη υποκατηγορία έχει δώσει μερικές εξαιρετικές σε σύλληψη και εκτέλεση ταινίες που άφησαν εποχή. Από το cult classic «Cube» του 1997 μέχρι τα πιο πρόσφατα «Exam» (2009) και «Buried» (2010) έχουμε απολαύσει πολλές έντονες στιγμές με πλούσιο σασπένς και ενίοτε γενναιόδωρες δόσεις gore.
Δυστυχώς όμως, όπως σε κάθε περίπτωση, η ομάδα των κλειστοφοβικών έχει και τις μελανές καταχωρήσεις στο ρεπερτόριό της (πέρα από τις μετριότητες που κι αυτές είναι υπαρκτές). Τέτοια περίπτωση συνιστά το «ATM» του 2012, ένα πρωτότυπο μεν, κακοεκτελεσμένο δε φιλμ τρόμου που κλώτσησε την ευκαιρία για κάτι καλό με πολύ φτηνό τρόπο. Οπωσδήποτε η υπόθεση και κυρίως το περιορισμένο περιβάλλον δράσης μέσα στο θάλαμο με τα μηχανήματα ATM αποτελεί πρωτότυπη ιδέα για το cinema τρόμου κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που μας τραβούν να το παρακολουθήσουμε.
Στο «ATM» λοιπόν πρωταγωνιστούν τρεις απλοί άνθρωποι, της καθημερινότητας που λέμε, οι οποίοι τυχαίνει να είναι και συνάδελφοι στο ίδιο γραφείο. Η τριάδα απαρτίζεται από δύο νέους άντρες και μια εμφανίσιμη ξανθομάλλα την οποία λιγουρεύεται ο ένας από τους δύο αλλά εμφανίζεται διστακτικός απέναντί της. Χωρίς πολλά πολλά και ύστερα από μια σειρά αχρείαστων συνομιλιών και σεναριακών ευκολιών που καταμαρτυρούν φανερή έλλειψη έμπνευσης, οι τρεις συνάδελφοι καταλήγουν εγκλωβισμένοι σ’ έναν θάλαμο ATM απειλούμενοι από έναν παρανοϊκό δολοφόνο που τους περιμένει έξω από τον θάλαμο με άγριες διαθέσεις. Θα καταφέρουν οι τρεις φίλοι να γλιτώσουν από τον νυχτερινό εφιάλτη που τους περιζώνει;
Ένας θάλαμος ΑΤΜ φτιάχτηκε ειδικά για τις ανάγκες του φιλμ.
Αυτή η πρωτότυπη και ελκυστική ιδέα χαντακώνεται από έναν αριθμό χτυπητών μειονεκτημάτων που βγάζουν μάτια. Ήδη αναφέρθηκαν οι σεναριακές ευκολίες που οδηγούν τους πρωταγωνιστές στον θάλαμο ATM. Για να γίνουμε πιο ξεκάθαροι αυτές αναλώνονται σε…διάθεση για κέρασμα πίτσας, σε κάρτες αναλήψεις που δεν λειτουργούν και σε προσωπικές φοβίες παραμονής στο αυτοκίνητό των πρωταγωνιστών προτιμώντας την «θαλπωρή» του ATM(!). Εν πάση περιπτώσει αφού οι ήρωες μπαίνουν όπως μπαίνουν στο ATM ερχόμαστε στην πλευρά του δολοφόνου που τους φράζει το δρόμο προς την έξοδο και σκοτώνει οποιονδήποτε ξένο πλησιάζει στην περιοχή. Η όψη του είναι σχετικά καλοφτιαγμένη, με το πρόσωπό του να καλύπτεται από μαύρο ένδυμα και γούνινη κουκούλα θυμίζοντας αρκετά την φορεσιά του δολοφόνου από το «Urban Legend» του 1998.
Το πρόβλημα δεν βρίσκεται τόσο στα γεγονότα του εξωτερικού χώρου όσο μέσα στο ATM. Εκεί παρακολουθούμε σκηνές απείρου κάλλους με τους εγκλωβισμένους να επιδεικνύουν ρεσιτάλ ξύλινης ερμηνείας στερούμενης κάθε ρεαλισμού και συναισθήματος. Η έλλειψη ταλέντου από το πρωταγωνιστικό cast είναι δυστυχώς κάτι παραπάνω από φανερή. Οι προχειρογραμμένοι διάλογοι συνεχίζονται και μετά τον εγκλεισμό τους και μαζί με αυτούς έρχονται και κάποια κλισέ να κηλιδώσουν περαιτέρω την εικόνα του «ATM». Περιστασιακές εξάρσεις με σκηνές αυθεντικού σασπένς συγκρατούν κάπως την πτώση του φιλμ που δεν το λες και το χειρότερο στην υποκατηγορία του. Συνολικά όμως αποδεικνύεται απελπιστικά κατώτερο των περιστάσεων, σα να αυτοκτονεί κατά κάποιο τρόπο, αφήνοντας απεριποίητη και γυμνή μια πολύ καλή κεντρική ιδέα.
Το gore είναι ελάχιστο αλλά θα το παραβλέπαμε αν η ταινία ήταν καλύτερη γενικά. Το σενάριο κάνει διαρκώς «νερά» πέρα από την αρχική αμηχανία του. Το ίδιο ισχύει και για την εν γένει νωθρή σκηνοθεσία. Το φινάλε παρουσιάζει κι αυτό προβλήματα αλλά δεν απογοητεύει εντελώς. Ενδεχομένως αφήνει περιθώριο και για sequel αλλά αν είναι να δούμε κάτι σαν αυτό εδώ το φιλμ, τότε καλύτερα να μην έρθει ποτέ. Με άλλα λόγια το «ATM» είναι από εκείνα τα κλειστοφοβικά θρίλερ που μπορείτε να αποφύγετε.
