Το «The Bleeding House» του σχετικά άπειρου Philip Gelatt είναι μια από τις πιο ιδιόρρυθμες και αλλόκοτες ταινίες τρόμου της τρέχουσας δεκαετίας. Ανήκει στην κατηγορία του πειραματικού-ιντελεκτουέλ τρόμου οπότε μιλάμε για μια ταινία που δεν απευθύνεται στο ευρύ κοινό αλλά σε υπομονετικούς και μάλλον «ανεκτικούς» θεατές που αναζητούν εναλλακτικές επιλογές.
Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι έχει στοιχεία από slasher/home invasion θεματολογία αλλά παρά την αναντίρρητη συμπερίληψη των στοιχείων αυτών στο corpus της πλοκής, οι αινιγματικές εξελίξεις και οι περίπλοκες σχέσεις των πρωταγωνιστών καθιστούν το «The Bleeding House» κάτι παραπάνω από μια νορμάλ ταινία τρόμου.
Ο τρόμος δεν εντοπίζεται μόνο στις σκληρές σκηνές βίας που παρακολουθούμε γεμάτοι αγωνία μέσα και λίγο έξω από το σπίτι αλλά και στην παρανοϊκή ατμόσφαιρα που απειλητικά διαχέεται και σφιχταγκαλιάζει τον θεατή σε όλη τη διάρκεια του έργου. Αγνός, ψυχολογικός τρόμος υπάρχει και στο πρώτο μισάωρο και γενικά πριν ξεκινήσει το αιματηρό show στο σπίτι της οικογένειας από τον παράξενο επισκέπτη.
Τρόμος γι’ αυτό που ξέρεις ότι θα έρθει αλλά δεν γνωρίζεις την ακριβή φύση του. Τρόμος για τον αβέβαιο ρόλο που παίζει ο καθένας στην σκοτεινή αυτή ιστορία με τα απαγορευμένα μυστικά και τις επικίνδυνες ασάφειες. Οι ηθοποιοί δίνουν σπουδαίες ερμηνείες με τον εκπληκτικό Patrick Breen να αποτελεί την αιχμή του δόρατος σ’ αυτό το ασυνήθιστο κρεσέντο θεατρικότητας και τραγικής ειρωνείας.
Το «The Bleeding House» είναι η ταινία τρόμου που παίζεται στην τηλεόραση στο δραματικό θρίλερ «A Good Marriage» του 2014.
Το «The Bleeding House» είναι μια ταινία τρόμου που η ανάλυση και αξιολόγησή της δεν είναι εύκολο εγχείρημα. Σίγουρα υπάρχουν αδυναμίες. Μπορεί να διακρίνουμε αναμφισβήτητο ταλέντο στη σκηνοθεσία αλλά η συνολική εικόνα του φιλμ δεν δείχνει τόσο σφιχτοδεμένη όσο θα θέλαμε. Δεν λέω, μας αρέσουν οι πρωτότυπες και πειραματικές ιδέες αλλά όχι όταν ενεργούν εις βάρος της συνολικής απόλαυσης ενός κινηματογραφικού δημιουργήματος.
Υπάρχουν στιγμές που το σενάριο φλυαρεί περισσότερο απ’ όσο αντέχει η πρωτοποριακή δομή του. Είναι ωραίο να καταφεύγει ο θεατής σε ερμηνείες και θεωρίες για την εξήγηση των γεγονότων αλλά το εν λόγω φιλμ παραείναι «ασαφές» σε κάποια σημεία ενώ τα σποραδικά ίχνη βεβιασμένων εξελίξεων ζημιώνουν το τελικό αποτέλεσμα.
Τελικά το «The Bleeding House» δεν μπορείς ούτε να το αποθεώσεις για την ιδιαιτερότητά του αλλά ούτε και να το θάψεις ορμώμενος από τις περιστασιακές κακοτοπιές του. Τα θετικά στοιχεία υποσκελίζουν τα αρνητικά αλλά όχι στον βαθμό που θα το καταστήσουν κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον και αξιόλογο. Απλά λόγω της υφολογικής ιδιομορφίας του θεωρώ ότι αξίζει μια ευκαιρία παραπάνω από ταινίες τρόμου παρόμοιας ποιότητας αλλά τετριμμένες υφολογικά-σεναριακά.
