Βασισμένο στην ομώνυμη ιστορία του H. P. Lovecraft το «The Unnamable» μπορεί να αξιολογηθεί ως μικροέκπληξη στη σκηνή του τρόμου των τελών των 80s όπου η έλλειψη έμπνευσης ήταν κάτι παραπάνω από ορατή. Δεδομένου του πενιχρού προϋπολογισμού αξίζουν τα εύσημα στον δημιουργό αυτού του ψυχαγωγικού φιλμ τρόμου Jean-Paul Ouellette που κατόρθωσε να στήσει ένα σκοτεινό σκηνικό και να μας δώσει ένα απρόσμενα πετυχημένο τέρας το οποίο αποτελεί την βασική ατραξιόν όλου του έργου.
Μιλάμε για ένα τέρας άκρως αποκρουστικό με κυρίαρχο το λευκό χρώμα τόσο στο τρίχωμα όσο και στο δέρμα. Ένα κτήνος γένους θηλυκού παρακαλώ, που προσομοιάζει με την παραδοσιακή μορφή του Διαβόλου, τουτέστιν ζευγάρι κεράτων στην κεφαλή, μεγάλα κοφτερά δόντια, πόδια με οπλές…είπατε τίποτα; Κι όμως παρά την αυξημένη περιποίηση δε μοιάζει καθόλου ψεύτικο.
Από υπόθεση, έχουμε το μοτίβο του εγκαταλελειμμένου σπιτιού γύρω από το οποίο έχουν διαδοθεί τρομακτικοί θρύλοι. Εδώ ο θρύλος αφορά ένα σατανικό πλάσμα που γεννήθηκε στην οικογένεια Winthrop τον 18ο αιώνα, ένα πραγματικό βδέλυγμα που ούτε όνομα δεν μπόρεσαν να του δώσουν με αποτέλεσμα να επικρατήσει ο κατάλληλος όρος «Unnamable».
Η ταινία ξεκινά δυναμικά με μια σκηνή όπου το τέρας σκοτώνει (με ξερίζωμα καρδιάς παρακαλώ!) τον μοναδικό πλέον κάτοικο του σπιτιού Joshua Winthrop. Μετά την ταφή του η ιστορία μεταφέρεται στη σύγχρονη εποχή και σε μια παρέα φοιτητών που συζητούν για τους θρύλους του σπιτιού. Ο σκεπτικιστής της παρέας αποφασίζει να περάσει τη νύχτα στο σπίτι για να αποδείξει ότι οι σχετικές ιστορίες είναι παραμύθια.
Η ταινία γυρίστηκε μέσα σε 5 εβδομάδες.
Δεν χρειάζεται να γραφτεί τι παθαίνει ο καημένος φοιτητάκος εκείνη τη νύχτα κατά την παραμονή του στο σπίτι…Την επομένη άλλοι τέσσερις φοιτητές επισκέπτονται το κακόφημο οίκημα και το εξερευνούν. Το ίδιο βράδυ δύο ακόμα φοιτητές καταφτάνουν στο σπίτι για να βρουν τον χαμένο φίλο τους από το πρώτο βράδυ. Η νύχτα προμηνύεται εφιαλτική και ιδιαίτερα αιματοβαμμένη καθώς οι ανυποψίαστοι επισκέπτες βρίσκονται στο έλεος του φονικού τέρατος που παραμονεύει ακλόνητο στο ίδιο σπίτι…
Πέρα από το καταπληκτικό τέρας που συχνά το ακούμε να τσιρίζει, το «The Unnamable» έχει μερικές ακόμα αρετές να επιδείξει. Το πλούσιο gore, το σκοτεινό περιβάλλον εντός του σπιτιού και η παραμυθένια ατμόσφαιρα προσδίδουν γοητεία στο φιλμ καθιστώντας το τουλάχιστον ελκυστικό για τους λάτρεις του low budget horror. Αν απέφευγε ορισμένες εκτελεστικές αφέλειες όπως οι ανόητες λιποθυμίες των κοριτσιών θα γινόταν περισσότερο σεβαστό.
Η ηθοποιία παρουσιάζει τις αναμενόμενες άρπα-κόλλα ερμηνείες οι οποίες όμως δεν ενοχλούν τόσο πολύ δεδομένης της «χαλαρότητας» ύφους του φιλμ. Το τελείωμα προτιμά την εύκολη λύση της μαγείας που θα καθορίσει τις εξελίξεις. Τσαπατσούλικη επιλογή για ορισμένους, διασκεδαστική για κάποιους άλλους. Προσωπικά πάντως δεν με χάλασε καθόλου. Το «The Unnamable» σίγουρα είναι μια ψυχαγωγική εμπειρία όσο cheesy κι αν μοιάζει σήμερα σαν ταινία τρόμου.
Θετικά: Εξαιρετικά καλοφτιαγμένο και τρομακτικό τέρας, αρκετές αιματοβαμμένες σκηνές, σκοτεινή και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα.
Αρνητικά: Αδύναμες ερμηνείες, σεναριακές υπερβολές και ευκολίες.
Συμπέρασμα: Συμπαθητικό low budget horror που αποτίει φόρο τιμής στον μεγάλο H.P. Lovecraft.
Βαθμός:
Gore:
👉 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Κατ’ αρχήν το ίδιο το τέρας. Είναι τόσο καλοφτιαγμένο και απειλητικό… πραγματικά σπάνιο και απρόσμενο για ταινία χαμηλού budget.
- Το αιματοβαμμένο ξεκίνημα όπου ένα ξερίζωμα καρδιάς μας βάζει για τα καλά στη θέση μας.
- Ένα θανάσιμο και αιματηρό κοπάνημα κεφαλιού στο πάτωμα. Αργότερα βλέπουμε και τα μυαλά να γλιστράνε έξω απ’ το ίδιο κεφάλι!
