Η ταινία είναι πιστή απόδοση της σύντομης ιστορίας του H.P. Lovecraft. Το απρόσμενο σε αυτήν είναι πως έχουμε να κάνουμε με βωβό κινηματογράφο. Δύσκολο εγχείρημα στην εποχή μας αλλά όχι και ακατόρθωτο.
Η ταινία είναι εξαιρετική θυμίζοντας τον ένδοξο βωβό κινηματογράφο της δεκαετίας του ’20. Παλιομοδίτικος τρόπος γυρισμάτων, ωραία σκηνικά που είναι απόλυτα πρωτόγονα σε σχέση με την εποχή μας αλλά με αυτό τον τρόπο κάνουν την ταινία να διαφέρει και να περνιέται σαν κινηματογράφος του 1920, εξαιρετική φωτογραφία, σκοτεινή ατμόσφαιρα. Κάτι που δεν περίμενα είναι οι ηθοποιοί του σήμερα να μπορούν να υποστηρίξουν τόσο καλά τον βωβό κινηματογράφο. Επίσης ξετρελάθηκα με το μακιγιάζ που είχε γίνει στους ηθοποιούς προσδίδοντας τους έτσι ένα απόκοσμο, τρομακτικό χαρακτήρα.
Το βιβλίο το οποίο διαβάζει ο ανιψιός στην σκηνή όπου πεθαίνει ο θείος του έχει εκδοθεί πραγματικά. Είναι το “The Story of Atlantis & the Lost Lemuria” από τον W. Scott-Elliott (1894).
Αν και δεν είμαι fan των ιστοριών του Lovecraft, αυτή πραγματικά με συνεπήρε. Πιστεύω πως ήταν άρτια σε όλους τους τομείς. Επίσης σημαντικό για μια βωβή ταινία είναι και η μουσική επένδυση που στην προκειμένη περίπτωση ήταν άκρως επιτυχημένη. Μέσα σε 45 λεπτά έχουμε μια απόλυτα ολοκληρωμένη και δεμένη ιστορία. Χωρίς πολυλογίες και άστοχα εφέ μας δίνει όλα όσα έχει σκοπό να δώσει. Σου αφήνει ένα αίσθημα πως βρίσκεσαι σε μια πολύ πρωτόγονη εποχή.
