Προσωπικά θεωρώ πως η πορεία του Dario Argento ήταν μέχρι και τις αρχές των 90s από τις πιο παραγωγικές και επιτυχημένες στο χώρο του τρόμου χαρίζοντας μας πολλές ποιοτικές ταινίες. Από αυτό το χρονικό σημείο κι έπειτα (το ακριβές χρονικό όριο είναι συζητήσιμο) είναι διάχυτη η δικαιολογημένη πεποίθηση για μια «κοιλιά», μια αισθητή ποιοτική πτώση στις ταινίες του Ιταλού μετρ του τρόμου. Το 2005 λοιπόν, ο Dario μας προσφέρει το «Do You Like Hitchcock?», που εξαρχής κινεί την περιέργεια και μόνο από τον ιδιόρρυθμο τίτλο του. Σίγουρα δεν ανήκει στη χρυσή εποχή του Ιταλού αλλά οπωσδήποτε ούτε και στην ύστερη «κοιλιά» και σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητο. Δεν μπορώ να το θεωρήσω μέρος της προαναφερθείσας «πτώσης» ούτε όμως και να το αποθεώσω. Ίσως ο ορθότερος χαρακτηρισμός να είναι αυτός της «στιγμιαίας αναλαμπής» με συγκρατημένα όμως επίπεδα λάμψης.
Η υπόθεση αφορά έναν νεαρό φοιτητή στο Τορίνο, τον 23χρονο Τζούλιο, ο οποίος όντας λάτρης των θρίλερ του Χίτσκοκ διαπιστώνει ότι μια δολοφονία που διαπράχθηκε στο απέναντι σπίτι ακολούθησε το μοτίβο του χιτσκοκικού «Ο Άγνωστος του Εξπρές» (Strangers on a Train). Υπαίτιες θεωρεί δύο νεαρές κοπέλες (τις Σάσα και Φεντέρικα) οι οποίες κατά τον Τζούλιο συμφώνησαν να προβούν σε ανταλλαγή φόνων –όπως συμβαίνει και στην ανωτέρω ταινία του Χίτσκοκ– με αποτέλεσμα να αρχίσει να παρακολουθεί τη ζωή τους προκειμένου να διαλευκάνει την υπόθεση. Όμως σύντομα θα καταλάβει ότι το προσωπικό του «κυνήγι δολοφόνων» θα θέσει σε κίνδυνο και τη δική του ζωή. Απόπειρες διάρρηξης στο διαμέρισμά του καθώς και δολοφονίας του…το επιβεβαιώνουν!
Μέσα σ’ αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι ο Τζούλιο δεν πτοείται και προσπαθεί να λύσει το μυστήριο αποκαλύπτοντας τις ταυτότητες των δραστών προτού ακολουθήσει νέος φόνος κατά τα χιτσκοκικά πρότυπα. Η μανία «κατασκοπείας» που διακατέχει το νεαρό πρωταγωνιστή είναι ταιριαστή με το γενικότερο image του συγκεκριμένου ηθοποιού ενώ ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται εκτιμώ ότι είναι πετυχημένος και συνεισφέρει θετικά στην ταινία.
To «Do You Like Hitchcock?» είναι η πρώτη ταινία του Argento, στην οποία ο δολοφόνος φοράει λευκά γάντια αντί για μαύρα όπως μας είχε συνηθίσει στο παρελθόν.
Πρόσθετοι χαρακτήρες όπως η μητέρα του Τζούλιο, η κοπέλα του, ο γειτονικός βιντεοκλαμπάς και η ζητιάνα της περιοχής που ψαχουλεύει στους κάδους απορριμάτων, εμπλουτίζουν ικανοποιητικά την ταινία αλλά δεν απουσιάζουν ορισμένες μέτριες ερμηνείες, κάποιες ανόητες ατάκες και μερικές μη πειστικές, πρόχειρες ιδέες που ζημιώνουν το τελικό αποτέλεσμα. Σίγουρα όμως, αν απουσίαζαν εντελώς τα προβληματικά σημεία θα μιλούσαμε για σπουδαία ταινία κι όχι για ένα καλό θρίλερ χωρίς το κάτι παραπάνω όπως συμβαίνει στην περίπτωση του «Do You Like Hitchcock?».
Αναλύοντας τα δεδομένα, συμπεραίνουμε ότι η τηλεταινία αυτή αποτελεί έκδηλα έναν φόρο τιμής στον Alfred Hitchcock, μια από τις κύριες επιρροές του Argento. Χιτσκοκικά στοιχεία απαντούν σε διάφορα σημεία, φιλτραρισμένα επιτυχώς μέσα από το περίτεχνο σκηνοθετικό σουρωτήρι του Argento. Η παρακολούθηση φονικών σκηνικών στο απέναντι διαμέρισμα, άλλοτε και με κιάλια και με τον πρωταγωνιστή να έχει το πόδι στο γύψο είναι ξεκάθαρη αναφορά στο μνημειώδες «Rear Window» (1954). Η ανάθεση φόνου σε ένα άλλο, ξεκάρφωτο πρόσωπο στο πλαίσιο «ανταλλαγής» φόνων αποτελεί κύριο θέμα του «Strangers on a Train» (1951) ενώ η ανταλλαγή κλειδιών μεταξύ των υπόπτων θυμίζει το εξαιρετικό «Dial M For Murder» (1954). Οι πιο παρατηρητικοί θα εντοπίσουν κι άλλες χτισκοκικές αναφορές διάσπαρτες μέσα στο φιλμ.
Σε γενικές γραμμές πρόκειται για ένα αξιόλογο θρίλερ με ευχάριστη ροή, ενδιαφέρουσα υπόθεση και ικανοποιητικές δόσεις αγωνίας και μυστηρίου. Δεν πρόκειται για το παραδοσιακό αιματηρό giallo στα οποία μας έχει συνηθίσει ο Ιταλός αφού η ποσότητα gore είναι πραγματικά ελάχιστη, όπως και ο αριθμός των υπόπτων, ωστόσο η ταινία καταφέρνει να κερδίσει τη συμπάθειά μας μέσω των υπόλοιπων προτερημάτων της. Είναι αρκετά διαφορετική από τις άλλες ταινίες του Dario Argento και σίγουρα ευπρόσδεκτη προσθήκη στην πλούσια φιλμογραφία του. Βασικά η επιτυχία της έγκειται στην πετυχημένη μείξη χιτσκοκικών αναφορών που μας ταξιδεύουν πίσω στα μαγευτικά 50s, τότε που ο κινηματογράφος γνώριζε μεγάλες στιγμές με ταινίες από σκηνοθέτες-θρύλους όπως ο Hitchcock. Δώστε της μια ευκαιρία και δεν θα χάσετε.
Θετικά: Η μαεστρική χρήση πολλών χιτσκοκικών στοιχείων, η νευρωτική προσωπικότητα του πρωταγωνιστή, πολλές στιγμές αγωνίας και έντασης.
Αρνητικά: Μερικές ερμηνείες μέτριου επιπέδου, λίγες αποτυχημένες ατάκες, ορισμένες σεναριακές αφέλειες.
Συμπέρασμα: Πετυχημένος συνδυασμός χιτσκοκικών τεχνικών και μοτίβων υπό τη σκηνοθετική μαεστρία ενός σπουδαίου σκηνοθέτη. Βλέπεται ευχάριστα και δεν γίνεται βαρετή σχεδόν πουθενά.
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Η σκοτεινή σκηνή της δολοφονίας της μάνας της Σάσα που προκαλεί την όλη αναστάτωση.
- Το ψυχικό τραύμα που έχει αφήσει στον Τζούλιο μια παλιότερη «κατασκοπεία» του όπου παρακολουθούσε δύο ανώμαλες γυναικες που έσφαξαν ένα πουλερικό και μετά τον πήραν στο κυνήγι όταν ήταν πιτσιρικάς.
- Οι αφίσες στο δωμάτιο του Τζούλιο και η σκηνή από το ιστορικό Nosferatu!
