Το συγκεκριμένο φιλμ του Lucio Fulci ανήκει ξεκάθαρα στην κατηγορία των giallo και μάλιστα θεωρείται από πολλούς ένα από τα καλύτερα στο είδος του. Οπωσδήποτε το «Don’t Torture A Duckling» πρόκειται τουλάχιστον για μια προκλητική ταινία που έμεινε στην ιστορία λόγω της σοκαριστικής θεματολογίας της και της άσκησης κριτικής στην Ρωμαιοκαθολική εκκλησία και στις προκαταλήψεις των χωρικών. Το αποτέλεσμα ήταν η περιορισμένη κυκλοφορία της στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ (εκεί κυκλοφόρησε μόλις το 1999!).
Η δράση εκτυλίσσεται σ’ ένα χωριό της Σικελίας όπου μια σειρά αποτρόπαιων φόνων μικρών παιδιών έχει συγκλονίσει την τοπική κοινωνία. Η αστυνομία αλλά και ένας δημοσιογράφος κινητοποιούνται για τον εντοπισμό του παρανοϊκού προβαίνοντας σε εξονυχιστική έρευνα, συλλήψεις και ανακρίσεις. Ένα έργο που αποδεικνύεται αρκετά δύσκολο ενώ οι φόνοι συνεχίζονται σπέρνοντας τον πανικό και την αβεβαιότητα στην περιοχή…
Πολλά είναι τα αξιομνημόνευτα χαρακτηριστικά του φιλμ. Από την αρχή αντιλαμβάνεται ο θεατής το νοσηρό κλίμα που επικρατεί καθ’ όλη τη διάρκεια και σ’ αυτό συμβάλλει εκτός από την ανατριχιαστική υπόθεση και το περιβάλλον του χωριού όπου εκτυλίσσονται τα γεγονότα. Μετά είναι οι χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν οι οποίοι διαθέτουν τις ιδιαιτερότητές τους, αγαθές ή αποκρουστικές, χρωματίζοντας την ταινία κατάλληλα, χαρίζοντας της ποικιλία και ενισχύοντας τη γενικότερη νοσηρότητά της. Το μυστήριο είναι σήμα κατατεθέν του «Don’t Torture A Duckling» και το κουβάρι του ξετυλίγεται αργά και βασανιστικά, ευτυχώς όχι τόσο για τον θεατή. Η πομπώδης, έντονη μουσική που χτυπάει απότομα σε διάφορα σημεία προσθέτει μια πινελιά τρόμου με τη σειρά της κολλώντας υπέροχα με τα τεκταινόμενα. Το gore όπως αναφέρθηκε δεν είναι πολύ αλλά εκεί που χρειάστηκε έκανε δυναμικά την εμφάνισή του. Τα δυσάρεστα κοινωνικά μηνύματα που περνάει η ταινία, ειδικά με τη μορφή κριτικής προς την εκκλησία και την ανάδειξη των πιθανών προκαταλήψεων μερικών οπισθοδρομικών, απομονωμένων επαρχιακών κοινωνιών μπορεί να ενοχλήσουν κάποιους αλλά με λίγο ανοιχτό μυαλό και καθαρή σκέψη νομίζω ότι δεν στερούνται εντελώς βάσης και προσδίδουν στην ταινία έναν ανατριχιαστικό ρεαλισμό. Υπάρχουν και λίγα γυμνά πλάνα που ευτυχώς δεν ξεφεύγουν σε βαθμό που θα χαντάκωναν το φιλμ μετατρέποντάς το σε φτηνό πορνό.
Ο Fulci έχει δηλώσει σε πολλές συνεντεύξεις ότι το εν λόγω φιλμ είναι το αγαπημένο του απ’ όσα έχει σκηνοθετήσει.
Εκεί που η ταινία κατά τη γνώμη μου υστερεί ελαφρώς είναι σε ορισμένα αργόσυρτα, νεκρά σημεία που θα μπορούσαν να εκτελεστούν πιο γρήγορα, στην ανεπαρκή αξιοποίηση συγκεκριμένων χαρακτήρων που θα μπορούσαν να κατέχουν πιο ενεργό ρόλο στο συνολικό κουβάρι του μυστηρίου καθώς και στην όχι και τόσο μεγάλη απροβλεψιμότητά της. Για να ξεκαθαρίσω λίγο το τελευταίο σχόλιο, για έναν σχετικά έμπειρο θεατή στο χώρο των giallo και παραπλήσιων φιλμ μυστηρίου γενικότερα, η ταυτότητα του δολοφόνου δεν είναι δύσκολο να προβλεφτεί σωστά, αρκεί να μην τσιμπήσει στη φανερή αλλά αποτυχημένη προσπάθεια του Fulci να αποπροσανατολίσει στοχοποιώντας επίμονα συγκεκριμένους υπόπτους που το ψαγμένο μυαλό καταλαβαίνει ότι είναι αθώοι. Εκεί νομίζω δεν το χειρίστηκε πολύ καλά το θέμα ο Ιταλός με αποτέλεσμα να γίνει σχετικά προβλέψιμος μειώνοντας τα επίπεδα αγωνίας. Ακόμα κι έτσι όμως το «Don’t Torture A Duckling» μπορεί να ενταχθεί στα 15 καλύτερα giallo όλων των εποχών αν και όχι στις πρώτες θέσεις μιας σχετικής λίστας. Είναι προκλητικό, διαφορετικό, ακραίο και άρρωστο προσφέροντας μια ξεχωριστή εμπειρία που τουλάχιστον οι λάτρεις του είδους δεν πρέπει να χάσουν. Για το ελληνικό κοινό, άξια αναφοράς είναι και η συμμετοχή της Ειρήνης Παππά σε έναν αρκετά σκοτεινό ρόλο.
