Ο Ιταλός Umberto Lenzi στην υπερπλούσια και πολυδιάστατη φιλμική καριέρα του έχει δημιουργήσει ουκ ολίγες ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού. Spaghetti westerns, αστυνομικά και πολεμικά φιλμ, κακόφημες ταινίες τρόμου με κανιβάλους αλλά και μερικά giallo. Το «Eyeball» του 1975 είναι από τα πιο γνωστά και ιδιαίτερα giallo του εν λόγω σκηνοθέτη κι ας μην είναι το καλύτερο.
Ο Lenzi τοποθετεί την ιστορία του στη μαγευτική Βαρκελώνη. Τουριστικό giallo; Θα μπορούσαμε να το πούμε κι έτσι. Όπως σε όλα τα giallo, έτσι και στο «Eyeball» υπάρχει ο παρανοϊκός δολοφόνος με κρυφή ταυτότητα παρωθώντας το κοινό σε ασκήσεις μαντικής για το ποιος είναι. Σήματα κατατεθέντα του συγκεκριμένου φονιά είναι η φορεσιά και ο τρόπος που μεταχειρίζεται τα σκοτωμένα θύματά του. Και αν σε πολλά giallo ο φονιάς προτιμά τη μαύρη ή σκούρα ενδυμασία, εδώ δείχνει μια ολική προτίμηση στο ερυθρό και μάλιστα στο αδιάβροχο μπουφάν με κουκούλα (σας θυμίζει λίγο «Don’t Look Now» μήπως;). Η δεύτερη ιδιαιτερότητά του εντοπίζεται στο βγάλσιμο του αριστερού ματιού των θυμάτων. Υποψήφια θύματα…ένα γκρουπ τουριστών που μετακινείται στην πόλη με πούλμαν. Η βίαιη εξέλιξη των γεγονότων κινητοποιεί όπως είναι φυσικό την τοπική αστυνομία ενώ τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο πικάντικα όταν η αλλόκοτη σύζυγος ενός εκ των πρωταγωνιστών φημολογείται ότι βρίσκεται στη Βαρκελώνη…
Ο original ιταλικός τίτλος του «Eyeball» είναι «Gatti rossi in un labirinto di vetro». Άλλοι τίτλοι με τους οποίους έχει εμφανιστεί είναι «The Secret Killer», «The Eye», «The Devil’s Eye» και «Wide-Eyed in the Dark».
Ο Lenzi φαίνεται να έχει στήσει καλά την ταινία του παρά τις όποιες υπερβολές, σεναριακές ευκολίες και προχειρότητες που εδώ κι εκεί μπορεί να παρουσιαστούν. Στην αρχή όλοι είναι ύποπτοι αλλά συν τω χρόνω η λίστα των υπόπτων μικραίνει καθώς ένας ένας οι τουρίστες δολοφονούνται και άλλοι βρίσκονταν αλλού την ώρα του εγκλήματος αποκτώντας έτσι ακλόνητο άλλοθι στα μάτια μας. Για να κρατήσει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος ο Lenzi τοποθέτησε υπερβολικά πολλούς υποψήφιους δράστες κι αυτό μαρτυρεί κάποια αδυναμία εκ μέρους του. Βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι δεν μιλάμε για κάποιον μετρ του είδους όπως οι Mario Bava και Dario Argento, γι’ αυτό και δεν έχω την απαίτηση για την καλύτερη δυνατή ιστορία σε giallo απ’ αυτόν. Μολαταύτα, το «Eyeball» στο τέλος σε κερδίζει κι ας μην ενθουσιάζει. Οι ερμηνείες κινούνται στα συνηθισμένα μέτρια επίπεδα των περισσότερων giallo. Συχνά οι εικόνες από τη Βαρκελώνη συνοδεύονται από χαλαρωτική μουσική ενώ δεν λείπουν εντελώς τα γυμνά πλάνα που μαζί με λίγα λεσβιακά υπονοούμενα αποτελούν τα μόνα στοιχεία ελαφριού sleaze.
