Άλλο ένα ενδιαφέρον κλειστοφοβικό θρίλερ -από την Ισπανία αυτή τη φορά- που αξιοποιεί την πετυχημένη συνταγή του cult classic «Cube» (1997). To «Fermat’s Room» (πρωτότυπος τίτλος «La habitación de Fermat») δεν αποτελεί επ’ ουδενί φτηνιάρικη ή ανούσια κόπια της κληρονομιάς της ιστορικής ταινίας του Vincenzo Natali αλλά περνάει τα συστατικά της μέσα από το δικό του μαθηματικό σουρωτήρι φτάνοντας σ’ ένα αξιόλογο γενικά αποτέλεσμα. Και μη σας φοβίζουν τα μαθηματικά του. Διότι αν και πρόκειται για «εγκεφαλική» κατά κάποιο τρόπο ταινία, εντούτοις δεν εμφανίζει εκείνη τη δυσνόητη πολυπλοκότητα που θα μπέρδευε το ευρύ, μη εξειδικευμένο κοινό.
Τι έχουμε εδώ λοιπόν; Υπάρχει η παραδοσιακή ομάδα των παγιδευμένων που καλούνται να λύσουν το μυστήριο γύρω από τον εγκλεισμό τους και ταυτόχρονα να παραμείνουν ζωντανοί. Διότι το κοκκινωπό δωμάτιο όπου εγκλωβίστηκαν έχει το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό οι τοίχοι του να μετακινούνται προς τα μέσα σε τακτά διαστήματα. Ο μυστηριώδης άγνωστος που τους κάλεσε έχει το βίτσιο να τους στέλνει μέσω κινητού τηλεφώνου διάφορους μαθηματικού τύπου γρίφους που οι παγιδευμένοι πρέπει να λύσουν για να καθυστερήσουν τη συρρίκνωση. Σταδιακά προκύπτει ότι η σχέση των εγκλεισμένων είναι βαθύτερη απ’ όσο αρχικά φαινόταν. Θα καταφέρουν να λύσουν τα αινίγματα και να επιβιώσουν ή θα συνθλιβούν από τους τοίχους που τους πλησιάζουν όλο και περισσότερο;
Το «Fermat’s Room» παρουσιάζει μερικές αξιοπρόσεκτες και οπωσδήποτε ευπρόσδεκτες ιδιαιτερότητες. Αυτές συνίστανται κυρίως στα μαθηματικά μοτίβα που χρησιμοποιεί ως βασικά συμπληρώματα της πλοκής. Π.χ. πέρα από τους μαθηματικούς γρίφους παρατηρούμε ότι κατά τη διάρκεια της εμπλοκής τους στο επικίνδυνο παιχνίδι του άγνωστου οικοδεσπότη τους έχουν πάρει απ’ αυτόν ονόματα διάσημων μαθηματικών ως «παρατσούκλια». Επίσης η ίδια η πρόσκληση προϋπέθετε την επίλυση μιας μαθηματικής σπαζοκεφαλιάς. Το ίδιο το δωμάτιο έχει με τη σειρά του τον αναμενόμενο πίνακα που προορίζεται για συναντήσει μαθηματικών μυαλών αλλά εντυπωσιάζει και οπτικά με το βαθύ κόκκινο χρώμα του. Όλες αυτές οι ιδιαιτερότητες προστίθενται στην αρχική ελκυστική ιδέα και σε συνδυασμό με τον whodunit χαρακτήρα και κάποιες απρόσμενες εξελίξεις στην πλοκή δείχνουν ότι έχουμε να κάνουμε με μια σπουδαία προσπάθεια που αξίζει επαίνων.
Στο φιλμ υπάρχει και μια cameo εμφάνιση του σκηνοθέτη του Luis Piedrahita, και συγκεκριμένα στο εξώφυλλο ενός βιβλίου εντός του δωματίου που έχει γράψει ο ίδιος.
Είναι όλα όμως τόσο ρόδινα; Προφανώς όχι όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και από τον βαθμό μας πιο κάτω. Το «Fermat’s Room» παρά την φιλότιμη προσπάθεια που καταβάλλει, υστερεί σε συνοχή και σεναριακή επάρκεια. Οι απλουστεύσεις και οι ευκολίες στις οποίες καταφεύγει για να προχωρήσει τα γεγονότα βγάζουν μάτια. Οι ερμηνείες επίσης δεν βγάζουν την σοβαρότητα που θα θέλαμε με τους ηθοποιούς να φαίνονται λίγοι όσον αφορά στην ρεαλιστική ενσάρκωση αγχωμένων θυμάτων που μάχονται για τη ζωή τους. Η απρόσμενη απουσία gore χτυπάει με τη σειρά της αρνητικά καθώς από μια τέτοια ιδέα αναμέναμε σαφώς πιο βίαιη εικόνα με έστω μερικές σταγόνες αίματος να κυλούν εδώ κι εκεί…αλλά τζίφος.
Για να μην παρεξηγηθώ, το «Fermat’s Room» δεν είναι κακή ταινία σε καμία περίπτωση. Απλά περιμέναμε περισσότερα και τελικά δεν τα πήραμε. Θα επιβραβεύσω ακόμη εκείνες τις έξυπνες λήψεις από ψηλά που απεικονίζουν το δωμάτιο καθώς και λίγες σκηνές έξω απ’ αυτό. Και κάπου εδώ οι έπαινοι σταματούν. Δώστε του μια ευκαιρία πάντως και δεν θα απογοητευτείτε. Η διατήρηση του ενδιαφέροντος είναι εγγυημένη παρά τις σποραδικές ατέλειες.
