Όταν ανακοινώθηκε αυτή η σειρά από το αμερικανικό δίκτυο Fox και ειδικά όταν γνωστοποιήθηκαν τα σπουδαία ονόματα των πρωταγωνιστών-συντελεστών της, οι προσδοκίες μας δεν θα μπορούσαν παρά να είναι υψηλές. Με δημιουργό τον σεναριογράφο του «Scream» Kevin Williamson και με βαρύ πυροβολικό στο επιτελείο των ηθοποιών τους Kevin Bacon, James Purefoy, Shawn Ashmore και Natalie Zea, το φιλόδοξο «The Following» προσπάθησε να σοκάρει και να διατηρήσει το ενδιαφέρον του κοινού από τον Ιανουάριο του 2013 μέχρι και το Μάιο του 2015.
Η σειρά ξεκίνησε δυνατά αλλά πολύ γρήγορα επήλθε η πτώση της ποιότητάς της απογοητεύοντας όσους πίστεψαν σ’ αυτήν. Για να μην παρεξηγηθούμε, σαν αιματοβαμμένη τηλεοπτική ψυχαγωγία δεν είναι άσχημη όμως κρίνοντας από το γενικότερο υψηλό επίπεδο που παρατηρείται σε πολλές από τις νεότερες σειρές στον ευρύτερο τομέα των θρίλερ, η εν λόγω σειρά υστερεί αισθητά από ποιοτική άποψη.
Το «The Following» αποτελείται από 3 κύκλους των 15 επεισοδίων με το καθένα απ’ αυτά να έχει διάρκεια γύρω στα 43 λεπτά. Προς το παρόν δεν θα υπάρξει τέταρτος κύκλος αφού το Fox ανήγγειλε την ακύρωση της σειράς το Μάιο που μας πέρασε. Οι δύο βασικοί χαρακτήρες πάνω στους οποίους χτίζονται τα περισσότερα γεγονότα είναι ο ψυχικά άστατος και ενοχικός πράκτορας του FBI Ryan Hardy (Kevin Bacon) και ο ευφυής και ταυτόχρονα αδίστακτος κατά συρροή δολοφόνος Joe Carroll (James Purefoy).
Στον πρώτο κύκλο γίνεται η αναμενόμενη γνωριμία μας με τους χαρακτήρες. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον βρίσκεται όπως ήταν φυσικό στον παρανοϊκό δολοφόνο Joe Carroll. Μαθαίνουμε ότι υπήρξε καθηγητής Πανεπιστημίου με ιδιαίτερο πάθος για τα έργα του Edgar Allan Poe. Ο Carroll καταδικάστηκε το 2004 για το φόνο 14 γυναικών στο Πανεπιστήμιο Winslow της Virginia το 2003. Ο Ryan Hardy ήταν ο πράκτορας του FBI που κατάφερε να τον εντοπίσει και να τον οδηγήσει στη φυλακή. Όχι για πολύ όμως καθώς στη σημερινή εποχή ο Joe Carroll κατάφερε να δραπετεύσει και να θέσει σε εφαρμογή ένα καταχθόνιο και αιματηρό σχέδιο που περιλαμβάνει εκτός από μαζικές δολοφονίες, την αρπαγή του γιου του και της συζύγου του.
Ο δημιουργός της σειράς Kevin Williamson αποκάλυψε σε συνέντευξή του ότι η ιδέα της σέχτας που ακολουθεί έναν serial killer υπήρχε σ’ ένα προσχέδιό του για το Scream 3 (2000), ένα από τα sequels του franchise που τελικά δεν έγραψε ο ίδιος. Σύμφωνα με το εν λόγω προσχέδιο η πρωταγωνίστρια του Scream Sidney Prescott (Neve Campbell) θα έμπαινε σε ένα σπίτι γεμάτο πτώματα. Ξαφνικά τα πτώματα θα σηκώνοντας όντας ζωντανοί ακόλουθοι μιας σέχτας που ήταν πιστή στον Ghostface – τον δολοφόνο των ταινιών «Scream».
Ο μεγαλομανής serial killer έχει κατορθώσει –παρά τη φυλάκισή του– να δημιουργήσει μια ευλαβικά πιστή σ’ αυτόν οργάνωση από δολοφόνους, έτοιμους να σφάξουν οποιονδήποτε και οποιαδήποτε στιγμή. Η σέχτα σφαγέων του Carroll έχει καταφέρει να διεισδύσει σε ποικίλους τομείς της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής μέχρι και στην ίδια την αστυνομία! Αυτός ο πολυσχιδής χαρακτήρας της φονικής σέχτας διευκολύνει το έργο του ιδρυτή της και δυσκολεύει φοβερά το έργο της αστυνομίας.
Οι δολοφονίες και οι τόποι των εκάστοτε εγκλημάτων παρουσιάζουν συχνά ένα συμβολικό μοτίβο που παραπέμπει σε έργα του Edgar Allan Poe όπως το «Κοράκι», η «Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου» και ο «Μαύρος Γάτος». Βλέπετε…ο ευρηματικά αιμοσταγής Carroll σκοπεύει μέσα από τους φόνους να γράψει το δικό του βιβλίο το οποίο θα μείνει στην ιστορία έχοντας ως βασικό πρωταγωνιστή και τον πράκτορα του FBI που τον συνέλαβε και καλείται να το ξανακάνει – τον «καμένο» Ryan Hardy.
Ο δεύτερος κύκλος ξεκινά μερικούς μήνες μετά τα τελευταία γεγονότα που σημάδεψαν τον πρώτο κύκλο. Ο τρομερός Joe Carroll θεωρείται νεκρός επίσημα καθώς υπάρχουν ορισμένες τρανταχτές αποδείξεις γι’ αυτό. Όπως καταλαβαίνει όμως και ο πιο ανυποψίαστος θεατής, κάποιο λάκκο έχει η φάβα και φυσικά οι ύποπτοι φόνοι ξαναρχίζουν. Τα αιματηρά γεγονότα πυροδοτούνται αρχικά από μια μικρή ομάδα πιτσιρικάδων που σκορπούν τον τρόμο στο μετρό φορώντας μάσκες του Carroll. Στην πραγματικότητα οι φονιάδες προσπαθούν να ρίξουν «δόλωμα» στον καλά κρυμμένο serial killer ώστε να τους προσεγγίσει και μαζί να ζήσουν νέες, ένδοξες αιματοβαμμένες περιπέτειες.
Πράγματι μετά από κάποιες αρχικές δυσκολίες ο Carroll συναντά τους νέους οπαδούς του, μαζί με μια παλιά γνώριμο από τον πρώτο κύκλο αλλά από πολύ νωρίς γίνεται σαφές πως τα χνώτα τους δεν ταιριάζουν. Ακολουθεί μια βίαιη αλληλουχία γεγονότων στη λήξη της οποίας ο Carroll θα βρεθεί «φιλοξενούμενος» μιας παραθρησκευτικής οργάνωσης με κεφαλή έναν χαρισματικό αλλά εξίσου τρελό «αρχιερέα». Σιγά σιγά ο Carroll αποκτά τον έλεγχο της οργάνωσης και θέτει σε εφαρμογή νέα ματωμένα σχέδια.
Όλη αυτήν την περίοδο ο Ryan Hardy προσπαθούσε να εντοπίσει τον Carroll με τη βοήθεια της ανιψιάς του που είναι κι αυτή αστυνομικός. Η κρυφή ατζέντα του Hardy όμως και κυρίως η απόκρυψη στοιχείων από το FBI τσαντίζει τους παλιούς συνεργάτες του αλλά τελικά τα βρίσκουν και συνεργάζονται αναγκαστικά για τη σύλληψη του Carroll και της σέχτας του. Άλλη μια αξιοσημείωτη λεπτομέρεια του δεύτερου κύκλου είναι η εμφάνισης μιας συγγραφέως μέσω της οποίας η σέχτα του Carroll στέλνει απειλητικά μηνύματα στον έξω κόσμο. Επίσης συναντάμε και έναν βαθιά θρησκευόμενο τηλε-ευαγγελιστή που κηρύττει δημόσια εναντίον του Carroll προκαλώντας την τύχη του. Ας πρόσεχε!
Ο τρίτος κύκλος του «The Following» απομακρύνεται υφολογικά από τους άλλους δύο. Η συμμετοχή του Joe Carroll στα δρώμενα είναι ελάχιστη και επιδερμική. Αντίθετα, ένας από τους επιζώντες νεαρούς δολοφόνους που τα τσούγκρισαν με τον Carroll στον δεύτερο κύκλο είναι αυτός που εγκαινιάζει τα φονικά έχοντας αβυσσαλέο μίσος για τους πράκτορες του FBI που πλαισιώνουν τον Ryan Hardy λόγω συγκεκριμένων δυσάρεστων γι’ αυτόν γεγονότων του δεύτερου κύκλου. Ο εν λόγω φονιάς με τη βοήθεια λίγων συνεργατών ξεκινά νέο κύκλο αιματηρών φόνων οι οποίοι αναπαριστούν τους άδικους κατ’ αυτόν θανάτους κοντινών του προσώπων από το FBI.
Μετά το πέρας ενός ήρεμου χρόνου, ο ταλαιπωρημένος πράκτορας Ryan Hardy αναλαμβάνει να εντοπίσει τον δράστη που ανακινεί τις ερινύες του παρελθόντος. Στη συνέχεια όμως η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο αφού πίσω από τον οργισμένο νεαρό εκδικητή κρύβονται μεγαλύτερα σχέδια που και ο ίδιος αγνοεί. Τα σχέδια αυτά αν υλοποιηθούν θα χειροτερέψουν τον πονοκέφαλο του Hardy.
Και σα να μην έφτανε αυτό ένας ακόμα πιο τρομακτικός serial killer που χτυπά σαν φάντασμα στον κυβερνοχώρο (αλλά και την πραγματική ζωή άτυχων θυμάτων), κάνει εντυπωσιακό μπάσιμο στις εξελίξεις χακάροντας το FBI. Ο ανελέητος αυτός φονιάς αρχικά είναι μέρος του προαναφερθέντος μεγάλου σχεδίου αλλά αργότερα αυξάνει την αυτονομία του προκαλώντας τρόμο και χάος όχι μόνο στον Ryan Hardy αλλά σε ολόκληρο το FBI. Θα καταφέρει ο Hardy και οι συνεργάτες του να ελέγξουν την δύσκολη και λαβυρινθώδη κατάσταση; Κι αν ναι με ποιο τίμημα;
Αφού λοιπόν κάναμε μια εκτενή περίληψη των βασικών πλοκών των τριών κύκλων, ας έρθουμε στην κριτική αξιολόγησή τους και της σειράς εν γένει. Νομίζω πως οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν ότι ο πρώτος κύκλος είναι ο καλύτερος χωρίς όμως να εντυπωσιάζει. Διαθέτει αυτό που αποκαλούμε «γνησιότητα» ενώ παράλληλα μας κρατά καθηλωμένους συχνά με καλές και αιματοβαμμένες στιγμές δράσης. Περιέχει μερικές πολύ αγωνιώδεις στιγμές όπως η αγχωτική προσπάθεια του Hardy και του συνεργάτη του Mike να εντοπίσουν μια πράκτορα του FBI που οι ακόλουθοι του Carroll έχουν θάψει ζωντανή κάπου στην ύπαιθρο. Υπάρχει ακόμα σε υποφερτό βαθμό το στοιχείο των ανατροπών και των εκπλήξεων σχετικά με την αποκάλυψη πιστών ακόλουθων του Carroll παρότι σε κάποιο βαθμό η σειρά το παρακάνει.
Ο δεύτερος κύκλος ξεκινά κι αυτός δυναμικά αλλά σύντομα αρχίζει να κάνει νερά επεκτείνοντας τις σεναριακές προχειρότητες και ευκολίες του πρώτου κύκλου. Οι οπαδοί του Poe δεν θα βρουν τόσο συχνά αναφορές στον αγαπημένο τους συγγραφέα όσο στον πρώτο κύκλο. Η έλλειψη ρεαλισμού σε μερικές σκηνές δράσης αποτελεί ένα πρόσθετο μειονέκτημα αλλά ευτυχώς το σύνολο αφήνει στο τσακ θετική γεύση αλλά με αρκετά παράπονα.
Τώρα ο τρίτος κύκλος είναι ο χειρότερος και ο πιο αταίριαστος με το συμβολικό ύφος που είχαν επιχειρήσει να οικοδομήσουν οι δύο προηγούμενοι κύκλοι (ειδικά ο πρώτος) μέσω της ιδεολογίας του Joe Carroll. Αυτό ήταν αναμενόμενο μετά την αφαίρεση του βασικού κακού της σειράς από τον κορμό του σεναρίου της. Όσο κι αν μας ενόχλησαν οι υπερβολές και οι προχειρότητες των δύο προηγούμενων κύκλων, η ύπαρξη αυτής της «αυθεντικότητας» που γνωρίσαμε υποχωρεί στον τρίτο κύκλο και η ιδιαίτερη ταυτότητα που είχε διαμορφώσει μέχρι εκείνο το σημείο το «The Following» εκφυλίζεται.
Τα νέα πρόσωπα και οι νέες (υπο) πλοκές προκαλούν αμηχανία στον θεατή παρά τη συνέχιση της βίας. Όαση αποτελούν δύο νέοι φονιάδες του κύκλου. Ο ένας επιδεικνύει ένα φρικιαστικό ταλέντο στο να τοποθετεί τα θύματά του σε κουτιά έχοντας σπάσει προηγουμένως τις κλειδώσεις τους (!). Ο άλλος είναι ο περιβόητος «χακεράς» που αναφέραμε πιο πάνω. Ο χαρακτήρας του είναι καλογραμμένος, οι ατάκες του δηλητηριώδεις και η ερμηνεία από τον ταλαντούχο Michael Ealy (Almost Human) απλά εκπληκτική. Θυμίζει ελαφρώς τον Dexter Morgan από την επιτυχημένη σειρά Dexter, κυρίως λόγω της διπλής ζωής που κάνει έχοντας πολύ καλά κρυμμένη τη δεύτερη, σκοτεινή του ταυτότητα.
Οπωσδήποτε το «The Following» είναι μια σειρά που δεν σε αφήνει να ηρεμήσεις αφού ο ταχύς ρυθμός των περισσότερων επεισοδίων, η πλούσια δράση και οι αιματηρές σκηνές φόνων λειτουργούν «αφυπνιστικά». Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για κάποιες θεαματικές ανατροπές που αποκαλύπτουν τους πραγματικούς σκοπούς ορισμένων χαρακτήρων. Εδώ όμως η σειρά αρχίζει κάπου να χάνει τον έλεγχο. Διότι μπορεί να λέμε «ναι» στις έξυπνες και λογικές αριθμητικά ανατροπές, όμως την πολλή ανατροπή θα απέρριπτε και ο μετρ του σασπένς Alfred Hitchcock.
Υπερβολική και μη πιστευτή είναι και η άνευ προηγουμένου επέκταση της σέχτας του Joe Carroll. Δεν μπορεί για παράδειγμα να έχει διεισδύσει τόσο εύκολα στο ίδιο το FBI, ακόμα και στις ένοπλες δυνάμεις επιχειρήσεων που κάνουν ντου στο κρησφύγετο του Joe Carroll. Τέτοιες σεναριακές ευκολίες σίγουρα ενοχλούν και θα έπρεπε να έχουν αποφευχθεί προκειμένου η εικόνα της σέχτας του Carroll να έδειχνε πειστικότερη.
Γενικά παρατηρούμε καλές ιδέες αλλά ταυτόχρονα παρατηρούμε και την απρόσεκτη διαχείρισή τους. Συναντάμε μια εικόνα υπερβολής σχεδόν σε κάθε τομέα. Ακόμα και το gore πολλές φορές εξυπηρετεί το θεαθήναι στερούμενο ουσίας. Όπως καταλαβαίνετε το σοβαρότερο πρόβλημα είναι το ίδιο το σενάριο. Πέρα από αυτά που ήδη γράφτηκαν πρέπει να προσθέσουμε την αδικαιολόγητη ανικανότητα του FBI να πιάσει τους δολοφόνους και ορισμένες κραυγαλέα μη ρεαλιστικές καταστάσεις. Δεν γίνεται λόγου χάρη ο Ryan Hardy να έχει βηματοδότη, αδύναμη καρδιά, να έχει φάει σφαίρες στο σώμα του και στο καπάκι να κυνηγά μανιακούς δολοφόνους σα να μη συμβαίνει τίποτα!
Κάτι άλλο που με ενόχλησε ιδιαίτερα στο «The Following» είναι οι τυπικές, κλισαρισμένες αμερικανιές σε συμπεριφορές και διαλόγους. Είναι εκνευριστικό να βλέπεις για χιλιοστή φορά π.χ. κηρύγματα ηθικής του ενός μπάτσου στον άλλο για να μην σκοτώσει έναν κακοποιό που του έβλαψε αγαπημένο του πρόσωπο. Είναι γελοίο να βλέπεις προβλέψιμα ψευτορομάντζα και ανιαρές κλάψες αυτοεπίγνωσης εν μέσω δραματικών εξελίξεων. Είναι ενοχλητικό να βλέπεις τον ήρωα αστυνομικό να προσφέρει «δηθενίστικα» τη ζωή του στον φονιά για να μην σκοτώσει το θύμα που απειλεί με όπλο στο κεφάλι ή στο λαιμό. «Ουάου» που έλεγε και ένας πολιτικός…
Τέλος πάντων, για να μην μακρηγορήσουμε άλλο, το «The Following» μπορεί να σας ψυχαγωγήσει και σποραδικά να σας σοκάρει με τη διογκωμένη βία και κάποιες ενδιαφέρουσες ανατροπές. Αν όμως έχετε βάλει ψηλά τον πήχη εκ των προτέρων και περιμένετε θεαματικά πράγματα, τότε θα απογοητευτείτε. Ίσως αν είχε συμπυκνωθεί με λιγότερα επεισόδια και δύο κύκλους να ήταν περισσότερο ουσιαστικό απ’ ό, τι είναι με την υπάρχουσα εικόνα του.
