Σπάνια συναντάμε τέτοιο χάλι και τόσο μεγάλο ερασιτεχνισμό σε ταινία τρόμου. Έχουμε δει κι άλλες φορές άθλια φιλμάκια χαβαλετζίδικου τρόμου όμως στο «Ghost Lake» υπάρχει το επιπλέον μειονέκτημα της μεγάλης διάρκειας κάνοντας το μαρτύριο ακόμα πιο έντονο σε βαθμό που εύχεσαι να πέσει το ρεύμα για να μην δεις το υπόλοιπο μέρος του φιλμ.
Από πού να ξεκινήσει το θάψιμο; Από το τρισάθλιο σενάριο; Από την κωμικοτραγική σκηνοθεσία; Από τον ερασιτεχνικό χειρισμό της κάμερας που νομίζουμε ότι μια τρελοπαρέα πιτσιρικάδων έπιασε μια ερασιτεχνική βιντεοκάμερα και άρχισε να τραβάει ένα σωρό ασυναρτησίες για να περάσει η ώρα; Από τις γελοίες ερμηνείες και τους αφελείς διαλόγους; Από τα ερασιτεχνικά εφέ και τα απαράδεκτα κουστούμια νεκροζώντανων; Μαύρα χάλια σε όλους σχεδόν τους τομείς. Και λέω «σχεδόν» διότι μόνο η μουσική διασώζεται και πραγματικά σε πιάνει οργή που μερικά ωραία μουσικά θέματα χαραμίστηκαν στο τερατούργημα που ονομάζεται «Ghost Lake».
Η ιστορία της λίμνης Rushford δυτικά της Νέας Υόρκης στην οποία αναφέρεται η ταινία είναι αληθινή. Δύο πόλεις είναι θαμμένες κάτω από τη λίμνη που σχηματίστηκε ύστερα από κατασκευή φράγματος το 1927. Οι δύο κοινότητες χάθηκαν ύστερα από πλημμύρα.
Η υπόθεση έχει να κάνει με τους οργισμένους νεκρούς μιας μικρής πόλης οι οποίοι πνίγηκαν στη λίμνη Rushford μετά την κατασκευή ενός φράγματος και κάθε 13 χρόνια επιστρέφουν για να πάρουν τους ζωντανούς στον υγρό τάφο τους. Πρωταγωνίστρια είναι μια νεαρή ξανθομάλλα που λόγω των ενοχών για το θάνατο των γονιών της από ατύχημα, πηγαίνει προσωρινά στο εξοχικό τους δίπλα στη λίμνη όπου κείτονται οι καταραμένοι νεκροί. Εκεί μια σειρά από παράξενα συμβάντα την οδηγούν στο φρικτό παρελθόν της λίμνης και θέτουν σε κίνδυνο την ίδια της τη ζωή.
Ειλικρινά αν αντέξετε και δεν κλείσετε το DVD πριν το φινάλε θα είστε άξιοι συγχαρητηρίων για τις ψυχικές σας αντοχές. Εναλλακτικά μπορείτε να δείτε το εν λόγω φιλμ (χαχα!) ως ένα τεστ υπομονής. Πάνω από 100 λεπτά αθλιότητας και βαρεμάρας, πάνω από 100 λεπτά χάσιμο χρόνου ζωής…ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι το είδα ολόκληρο. Κλαψ!
