Τα 70s δεν είναι η καλύτερη περίοδος της horror φιλμογραφίας του πατέρα του ιταλικού cinema τρόμου Mario Bava. Οι ταινίες τρόμου που δημιούργησε τότε είναι σαφώς κατώτερες από την χρυσή περίοδο των 60s όπου ο Ιταλός μας έδωσε μερικές από τις καλύτερες ταινίες τρόμου του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Στην αυγή των 70s λοιπόν ο Bava παραδίδει το «Hatchet For The Honeymoon» (πρωτότυπος ιταλικός τίτλος: Il rosso segno della follia) εστιάζοντας στον διαταραγμένο ψυχισμό ενός serial killer.
Ο εν λόγω αντιήρωας που πρωταγωνιστεί εδώ δεν διαφέρει πολύ από την παραδοσιακή φιγούρα του serial killer που έχουμε γνωρίσει σε πλείστες ταινίες τρόμου αλλά το κίνητρό του είναι κάπως ασυνήθιστο και γιατί όχι…γοητευτικό! Ο τύπος λοιπόν αρέσκεται να σκοτώνει μελλοντικές νύφες που έρχονται στο εργαστήριό του με τα νυφικά το οποίο βρίσκεται εντός της πολυτελούς κατοικίας του. Μάλιστα τις σκοτώνει αφού έχουν φορέσει το νυφικό και βρεθούν μαζί του σε χορευτικές πρόβες. Τέλος εξαφανίζει τα πτώματα καίγοντας τα στο οικιακό κρεματόριο! Ποιος είναι το καταπιεσμένο παιδικό τραύμα που εξωθεί τον φονιά στις αποτρόπαιες πράξεις του; Θα καταφέρει η αστυνομία να τον σταματήσει;
Αυτά είναι μερικά από τα σημαντικότερα ερωτήματα που βρίσκουν απάντηση στο φιλμ. Από την αρχή ο φονιάς ομολογεί την αθεράπευτη ασθένειά του που καταλήγει στη δολοφονία ανυποψίαστων wanna be νυφών. Οι σκοτεινοί μονόλογοι του συνεχίζονται και μετά το πέρας της εισαγωγής. Οι σκηνές φόνων είναι τρομακτικές αλλά όχι αιματηρές κάτι που προσωπικά με ξένισε λιγάκι. Πέρα από τον αντιήρωα η ταινία μάς συστήνει και δύο ακόμα χαρακτήρες που παίζουν σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις: την αλαζονική σύζυγο του φονιά και τον επίμονο αστυνομικό επιθεωρητή που αδημονεί για το παραμικρό αποδεικτικό στοιχείο εναντίον του φονέα νυφών.
Η ταινία που παίζει η τηλεόραση του πρωταγωνιστή φονιά με την οποία προσπαθεί να ξεγελάσει τον επιθεωρητή της αστυνομίας, δεν είναι άλλη από το αριστούργημα του Mario Bava «Black Sabbath» (1963).
Πέρα από την γεμάτη και δυναμική παρουσία του φονιά, οι άλλοι δύο βασικοί χαρακτήρες υστερούν αισθητά και αδυνατούν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον έστω και για λίγο. Η σύζυγός του προσπαθεί να υιοθετήσει το προφίλ της αλύγιστης «σκύλας» αλλά δεν της βγαίνει με τίποτα. Από τη στιγμή δε που ο Bava αποφασίζει να την επαναφέρει ως φάντασμα που τρομοκρατεί τον σύζυγό της τα αποτελέσματα είναι τραγελαφικά. Η τύπισσα βγάζει γέλιο και καθόλου τρόμο όντας φανερά ακατάλληλη για αυτόν τον ρόλο.
Εν πάση περιπτώσει δεν χρειάζεται άλλη γκρίνια αφού το «Hatchet For The Honeymoon» περνάει με ευκολία τη βάση και διαθέτει μερικά καλά στοιχεία. Π.χ. η στοιχειωμένη, υποβλητική μουσική που εισάγεται έξυπνα στα κατάλληλα χρονικά σημεία και στα σωστά πλάνα προδίδει την ευφυΐα του σκηνοθέτη. Έχουμε λοιπόν ένα one man show με τον αντιήρωα-σφαγέα νυφών να είναι η πεμπτουσία όλης της ταινίας. Απλά το show δεν είναι τόσο λαμπερό όσο αναμέναμε με βάση τις πραγματικές δυνατότητες και το τεράστιο σκηνοθετικό ανάστημα του Bava. Ίσως φταίει και το ότι το σενάριο δεν είναι δικό του…
Θετικά: Ενδιαφέρουσα ιδέα όσον αφορά το κίνητρο του φονιά, δυνατή ερμηνεία από τον πρωταγωνιστή-serial killer, επιβλητική μουσική που συνεισφέρει στην οικοδόμηση παρανοϊκής και απειλητικής ατμόσφαιρας.
Αρνητικά: Η έλλειψη gore, η αποτυχημένη επιλογή του φαντάσματος που κάνει την ταινία να μοιάζει περισσότερο «β διαλογής» απ’ ό, τι έπρεπε, αδύναμο φινάλε.
Συμπέρασμα: Οπωσδήποτε δεν μιλάμε για μια από τις καλύτερες ταινίες του μεγάλου Mario Bava. Από την άλλη ακόμα κι όταν ένας σπουδαίος παίχτης δεν βρίσκεται στην καλύτερη του φόρμα πάντα θα έχει κάτι καλό να σου προσφέρει –έστω και σε μικρότερη δοσολογία. Ειδικά οι λάτρεις του αλλόκοτου και καλλιτεχνικού cinema αξίζει να ρίξουν μια ματιά εδώ.
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Η δολοφονία της συζύγου του πρωταγωνιστή από τον ίδιο σε μια σκηνή με πλούσιο σασπένς και δουλεμένες λήψεις της κάμερας.
