Βρισκόμαστε κάπου στον 19ο αιώνα. Ένας νεαρός άντρας μεταβαίνει στην απομακρυσμένη πολυτελή οικία της αρραβωνιαστικιάς του, Madeline, με σκοπό να γνωστοποιήσει τις γαμήλιες διαθέσεις του και να την πάρει μαζί του. Όμως εκεί συναντά τον μυστηριώδη και απαισιόδοξο αδελφό της Redrick Usher ο οποίος προσπαθεί να εμποδίσει τον νέο να πραγματοποιήσει τα σχέδιά του. Ο λόγος είναι μια τρομερή κατάρα που έχει πέσει πάνω στον ίδιο, στην αδερφή του και γενικά σε όλους τους προγόνους της οικογένειας Usher. Προορισμός της καταραμένης οικογένειας είναι η αδυναμία και…ο θάνατος.
Το «House of Usher» είναι η πρώτη ταινία του λεγόμενου «κύκλου του Poe» που σκηνοθέτησε ο βασιλιάς των B movies Roger Corman και σίγουρα μια από τις καλύτερες. Ο εν λόγω κύκλος κυριάρχησε στη φιλμογραφία του μεγάλου σκηνοθέτη το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’60 χαρίζοντας μας μοναδικές ταινίες γοτθικού τρόμου υψηλής ποιότητας πατώντας πάνω στην αθάνατη κληρονομιά που άφησε στον παγκόσμιο πολιτισμό ο Edgar Allan Poe.
Όπως στις περισσότερες ταινίες του κύκλου, ο Corman επέλεξε τον τεράστιο Vincent Price για τον ρόλο της τραγικής φιγούρας του Roderick Usher, πλαισιωμένος εδώ από άλλους τρεις ηθοποιούς. Κι όμως αυτό το ολιγομελές cast αρκεί για την δημιουργία μιας εξαίσιας ταινίας ατμοσφαιρικού τρόμου. Περιττό να πούμε ότι ο Price είναι για μια ακόμα φορά εντυπωσιακός δίνοντας μια μαγευτική, ποιητική ερμηνεία που συγκλονίζει. Αλλά και η Myrna Fahey ως η τραγική Madeline Usher τα πάει περίφημα όντας και ένας από τους βασικούς παράγοντες τρόμου όταν έρχεται η τραγική στιγμή εκπλήρωσης της κατάρας!
O Vincent Price προφανώς έβαψε τα μαλλιά του με λευκό χρώμα για να παίξει τον ρόλο του Roderick Asher μιας και τότε ήταν αρκετά νέος ακόμα.
Τα εύσημα πρέπει να δώσουμε και στον σεναριογράφο Richard Matheson που προσάρμοσε την αυθεντική ιστορία στη δομή ολοκληρωμένου φιλμ. Γενικά η μεταφορά της ιστορίας του Poe γίνεται επιτυχώς, με τις ελάχιστες τροποποιήσεις να μην ενοχλούν αλλά αντιθέτως να δίνουν ξεχωριστό χρώμα στα γεγονότα εντείνοντας το δράμα. Ο Corman μέσα από τα μακάβρια πλάνα του, αναδεικνύει έξοχα το φρικιαστικό θέμα της πρόωρης ταφής που προκαλούσε μεγάλο φόβο στους ανθρώπους του 19ου αιώνα όταν και έγραψε τις ιστορίες του ο Poe εκμεταλλευόμενος τέτοιες φοβίες.
Οι όμορφες διακοσμήσεις με τα έντονα χρώματα απλά μαγεύουν. Το μόνο που ξενίζει στην ταινία είναι τα παρωχημένα εφέ που σε μερικές περιπτώσεις –όπως στην μεγάλη πυρκαγιά προς το τέλος– δείχνουν υπερβολικά ψεύτικα. Βέβαια μιλάμε για παλιά ταινία αλλά πιστεύω –χωρίς να είμαι ειδικός– ότι υπήρχε δυνατότητα να δουλευτούν περισσότερο και να γίνουν πιο αληθοφανή. Όπως και να’ χει όμως το «House of Usher» είναι μια απολαυστική παλιομοδίτικη ταινία τρόμου που βλέπεται πολύ ευχάριστα ικανοποιώντας τους φίλους του γοτθικού τρόμου και όχι μόνο.
