Το «Saw: Legacy» ή «Jigsaw» ήταν για πολλούς φίλους του τρόμου και του Saw franchise μια αμφιλεγόμενη επιλογή. Ένα όγδοο φιλμ ακούγεται «too much» ειδικά μετά το θάνατο του ιθύνοντα νου των σαδιστικών φόνων ήδη από το τρίτο Saw και την εντύπωση που είχε δημιουργηθεί από το προηγούμενο φιλμ toy 2010 (Saw 3D: The Final Chapter) ότι θα ήταν το τελευταίο.
Επειδή όμως τα χρήματα είναι πάντα ένα καλό κίνητρο για να κάνεις ταινίες, ακόμα κι αν συντηρούν με το ζόρι τους μύθους του παρελθόντος, φτάσαμε -μετά από ομολογουμένως ένα σχετικά μεγαλύτερο διάστημα απ’ ό, τι θα περιμέναμε- και στο όγδοο μέρος της αιματοβαμμένης σειράς ταινιών.
Νέα πτώματα συσσωρεύονται στο νεκροτομείο προκαλώντας πονοκέφαλο στην αστυνομία και συγκεκριμένα σε δύο ντετέκτιβ που χειρίζονται την υπόθεση. Βλέπετε η ομοιότητα των συνθηκών θανάτου με το modus operandi του πάλαι ποτέ τρομερού βασανιστή και σφαγέα Jigsaw δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη και οι ντετέκτιβ πρέπει να λύσουν το μυστήριο προτού αυξηθεί ο αριθμός των πτωμάτων.
Το «Jigsaw» είναι η πρώτη ταινία του franchise που έχει δύο σκηνοθέτες.
Με τον ορίτζιναλ Jigsaw ή αλλιώς John Kramer πεθαμένο εδώ και πολλά χρόνια πώς θα μπορούσε να εξηγηθεί η υπόθεση; Δολοφόνος copycat τύπου; Ή μήπως παίζει κάτι άλλο που συνδέει βαθύτερα τους πρόσφατους φόνους με τον αιματοβαμμένο κόσμο του Kramer και των ακολούθων του;
Τα υπόλοιπα φυσικά θα τα ανακαλύψετε μόνοι σας αν και εφόσον δείτε την ταινία. Εδώ βέβαια είναι και το ζητούμενο. Αξίζει να δει κανείς το «Jigsaw»; Ανάλογα τι περιμένει κανείς είναι η απάντηση που φειδωλά δίνουμε. Σαν ταινία τρόμου το «Jigsaw» δεν είναι κακό. Έχει αυτά που αναζητά ο λάτρης του gore και των ακραίων ταινιών τρόμου γενικότερα.
Πληθώρα φρικαλέων φόνων μέσω επιστημονικής ακρίβειας φονικών παγίδων στολίζουν την αιματοβαμμένη παλέτα του «Jigsaw». Οι εν λόγω σκηνές συνοδεύονται αναμενόμενα και από το ανάλογο σασπένς διατηρώντας την ψυχολογία του θεατή στην τσίτα για το μέλλον του εκάστοτε υποψήφιου θύματος. Όμως σε παλαιότερα Saw και περισσότερο αίμα υπήρχε και ευρηματικότερες ήταν οι παγίδες.
Πάμε στο σενάριο. Εδώ είναι που υστερεί αισθητά το φιλμ. Αν εξαιρέσουμε λίγα σημεία με ανατρεπτική εξέλιξη το «Jigsaw» δεν έχει κάτι ενδιαφέρον να μας δώσει. Η ανιαρή ιστορία έχει καθαρά διεκπεραιωτικό χαρακτήρα και έχει τραβηχτεί από τα μαλλιά για να καταλήξει σε αποκαλύψεις που πρέπει να μας σοκάρουν αλλά το καταφέρνουν εν μέρει. Από ερμηνείες δεν έχουμε τίποτα φοβερό. Τυπικό παίξιμο για να βγει η υποχρέωση ενώ κάποιοι ηθοποιοί καταφέρνουν με τη μη πειστική και εκνευριστική συμπεριφορά τους να γίνουν ακόμα και αντιπαθητικοί.
Γενικά η εντύπωση που δημιουργείται είναι ότι η ταινία έχει καθαρά εμπορικό σκοπό στερούμενη ουσίας. Φαίνεται λοιπόν ότι το «Jigsaw» δεν δικαιολογεί την ύπαρξή του στο franchise όντας μια μέτρια, άτσαλα δομημένη δουλειά που μόνο σποραδικά σοκάρει και ξυπνά αισθήματα νοσταλγίας μέσω των χιλιοπαιγμένων μοτίβων που χαρακτήρισαν τις ταινίες Saw. Όσοι ικανοποιούνται μ’ αυτό, με γεια τους και χαρά τους…
