Είναι αλήθεια ότι την τελευταία δεκαπενταετία οι action-zombie ταινίες τρόμου ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια. Μοιραία από όλη αυτή τη γκάμα ταινιών κάποιες θα είναι πραγματικά αξιόλογες ενώ κάποιες άλλες θα αγγίζουν τα όρια του γελοίου όντας απελπιστικά χαβαλεδιάρικες, δίχως νόημα και ουσία. Κάπου ενδιάμεσα βρίσκεται αυτή η γαλλική παραγωγή που τιτλοφορείται «La Horde».
Η ταινία επικεντρώνεται στην απελπισμένη προσπάθεια μιας ανάμεικτης ομάδας κακοποιών και αστυνομικών να διαφύγει από ένα κτίριο το οποίο δέχεται εισβολή από αιμοδιψή ζόμπι ή ορθότερα από μεταλλαγμένους ανθρώπους που λόγω κάποιου ιού απέκτησαν αιμοδιψή διάθεση. Η ειρωνεία βρίσκεται στο γεγονός ότι οι μπάτσοι είχαν αρχικά σχεδιάσει μια εισβολή στο άντρο των κακοποιών για να πάρουν εκδίκηση για το φόνο ενός συναδέλφου τους. Το πράγμα στράβωσε όμως και παρά την αποτυχία της αποστολής οι δύο ομάδες αναγκάζονται να συνεργαστούν στην προσπάθειά τους να βγουν σώοι από το κτίριο που πολύ σύντομα θα περικυκλωθεί από στρατιές πεινασμένων ζόμπι. Η πορεία θα είναι επικίνδυνη, αιματηρή και αγωνιώδης…
Μην ψάχνετε για πρωτοτυπίες στην συγκεκριμένη ταινία. Είναι μια από τα ίδια αλλά σίγουρα διαθέτει ορισμένα χαρακτηριστικά που την κάνουν να βλέπεται ευχάριστα έστω για μια φορά. Το ξεκίνημα είναι δυναμικό. Η έφοδος των μπάτσων στο συγκρότημα διαμερισμάτων προμηνύει το μέγεθος του μακελειού που πρόκειται να ακολουθήσει. Η ακόμα πιο δυναμική αντίδραση των κακοποιών πραγματικά τσακίζει κόκαλα εντυπωσιάζοντας τον θεατή. Όμως η σεναριακή μεταστροφή στο κομμάτι όπου τα ζόμπι ξεκινούν να απειλούν τους ανθρώπους του κτιρίου είναι αρκετά απότομη και χρειαζόταν περισσότερη δουλειά για να «κάτσει» καλά.
Τόσο από την ομάδα των κακοποιών όσο και από αυτή των μπάτσων υπάρχουν μερικά μέλη που είναι πολύ σκληρά καρύδια για τα πεινασμένα ζόμπι. Δεν είναι παράξενο που καμιά φορά αναρωτιέσαι βλέποντας την ταινία αν οι άνθρωποι τελικά είναι αυτοί που κινδυνεύουν από τα ζόμπι ή τα ζόμπι από τους ανθρώπους. Δυστυχώς σε κάποια σημεία η δύναμη ορισμένων ανθρώπων μοιάζει υπερβολικά διογκωμένη και κάπου ο σκηνοθέτης θα έπρεπε να πατήσει φρένο στο ισοπεδωτικό hand to hand ξύλο με το οποίο φιλοδωρούν ορισμένοι πρωταγωνιστές τα ζόμπι. Τα κλισέ είναι παρόντα στο «La Ηorde» όπως ο απροσδιόριστος ιός που ευθύνεται για το μπάχαλο, η μάχη του στρατού με τα ζόμπι, η εκκένωση περιοχών, η συγκέντρωση σε στρατόπεδα κ.α. αν και πιθανώς να μην μπορούσε να προχωρήσει το story αν δεν υπήρχαν έστω μερικά από τα συνηθισμένα μοτίβα των ταινιών με ζόμπι.
Τα θετικά εντοπίζονται στην σκοτεινή φωτογραφία, στην κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, στον τσαμπουκά και στις δυναμικές προσωπικότητες των χαρακτήρων, στον γρήγορο ρυθμό, στις απολαυστικές μάχες ενώ το φιλμ προσπαθεί παράλληλα να εμβαθύνει, τονίζοντας μέσα από τις συμπεριφορές των ηρώων του την έννοια του σεβασμού προς τον ηττημένο αντίπαλο, της αδελφικής αγάπης, της αλληλεγγύης μεταξύ μιας δεμένης ομάδας καθώς και της αυτοθυσίας για τα υπόλοιπα μέλη της. Πράγματα που έχουμε ξαναδεί θα μου πείτε και δεν θα’ χετε άδικο. Η βία είναι φυσικά παρούσα αν και έχουμε δει σαφώς πιο αιματοβαμμένες ταινίες από αυτήν. Η ταινία διαθέτει και λίγα κωμικά στοιχεία αν και απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί comedy horror. Οι ερμηνείες είναι ικανοποιητικές για τα όχι πολύ υψηλά standards του φιλμ και αυτοί που ξεχωρίζουν ιδιαίτερα είναι οι Eriq Ebouaney (Kingdom of Heaven, Lumumba), Claude Perron (Amelie) και Jean-Pierre Martins (L’Empire des loups).
Εν κατακλείδι, το «La Horde» αξίζει μιας ευκαιρίας παρότι δεν έχει να προσφέρει κάτι καινοτόμο στη σκηνή του τρόμου. Θα σας διασκεδάσει ενόσω το βλέπετε αλλά δύσκολα θα το κατατάσσατε στις καλύτερες ταινίες με ζόμπι των τελευταίων ετών.
