Πρέπει να παραδεχτώ ότι ήμουν προκατειλημμένος πριν δω το συγκεκριμένο φιλμ. Λίγο το όχι και τόσο αρεστό σε μένα θέμα των εξορκισμών, λίγο το τετριμμένο πλέον σκηνοθετικό κόλπο της χειροκίνητης κάμερας προς δημιουργία ρεαλισμού, με έκαναν αρκετά επιφυλακτικό. Ευτυχώς οι επιφυλάξεις μου διαψεύσθηκαν και μπορώ να δηλώσω χωρίς φειδώ ότι απόλαυσα το φιλμ παραπάνω απ’ ό, τι περίμενα.
Στην αρχή η ταινία μας συστήνει τον κύριο πρωταγωνιστή. Πρόκειται για τον ιδιόρρυθμο ιερέα Cotton Marcus ο οποίος χρησιμοποιεί ριζοσπαστικές μεθόδους στο εκκλησιαστικό κήρυγμά του εισάγοντας χιουμοριστικές ατάκες και εύθυμη διάθεση. Επίσης πραγματοποιεί και fake εξορκισμούς για να βγάλει τα προς το ζην θεραπεύοντας κατά κάποιο τρόπο τους «δαιμονισμένους» αποδεχόμενος υποκριτικά το πρόβλημά τους και κατόπιν εξαπολύοντας τον εξορκισμό που θα τους ξαλαφρώσει ψυχολογικά. Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι μεταφέρει σε κάθε αποστολή τα ειδικά καλούδια του που φτιάχνουν κατάλληλη ατμόσφαιρα ξεγελώντας τους θρησκόληπτους παρευρισκόμενους όπως σταυρούς που βγάζουν καπνό, κρυφά νήματα που κινούν αντικείμενα, ηχογραφημένες κραυγές δαιμόνων κλπ.
Με τη βοήθεια ενός κάμεραμαν και μιας ρεπόρτερ προετοιμάζουν ένα ντοκιμαντέρ απομυθοποίησης των εξορκισμών. Όταν όμως ο ιερέας καλείται να εξορκίσει την κόρη ενός αγρότη σε μια απομονωμένη κατοικία της Louisiana τα πράγματα εξελίσσονται πιο σοβαρά απ’ ό,τι νόμιζε. Η μικρή Nell και ό,τι την έχει καταλάβει (δαίμονας, ψύχωση;) φαίνεται σκληρό καρύδι και ιδιαίτερα επικίνδυνη για τη σωματική ακεραιότητα τόσο της οικογένειάς της όσο και του ιερέα και της παρέας του που βιντεοσκοπεί τα δραματικά γεγονότα.
Το αρχικό poster της ταινίας με την δαιμονισμένη Nell να γέρνει προς τα πίσω, βρεγμένη με αίματα κάτω από έναν σταυρό προκάλεσε παράπονα ακόμα και ανόητες, ασύστατες κατηγορίες ότι το κορίτσι του poster είχε υποστεί σεξουαλική κακοποίηση. Στη Μεγάλη Βρετανία το εν λόγω poster απαγορεύτηκε και αλλού οι υπεύθυνοι προώθησης αποφάσισαν να το αλλάξουν.
Αν και το στιλ του (ψευδό) ντοκιμαντέρ έχει αρχίσει να κουράζει στις ταινίες τρόμου, στο «The Last Exorcism» δένει υπέροχα με την πλοκή παρότι από ένα σημείο και μετά παύει να είναι ρεαλιστικό. Δηλαδή τα γεγονότα έχουν πάρει τόσο ακραία ροπή που οποιοσδήποτε σώφρων άνθρωπος δεν θα νοιαζόταν να τα βιντεοσκοπήσει αλλά να σώσει το τομάρι του. Εν πάση περιπτώσει, σκηνοθετικά και σεναριακά το φιλμ δείχνει στιβαρό. Τραγικοί χαρακτήρες όπως ο πατέρας της «δαιμονισμένης» Nell απεικονίζονται πειστικά και μια ατμόσφαιρα παρακμής αναδίδεται σε διάφορες στιγμές. Οι ερμηνείες όλων είναι απρόσμενα ικανοποιητικές και πουθενά δεν δείχνουν ασόβαρες ή επιτηδευμένες. Κατευχαριστήθηκα το αεράτο στιλ του πρωταγωνιστή ιερέα ενώ η πιτσιρίκα που υποδύεται τη δαιμονισμένη (Ashley Bell) τα πάει περίφημα σ’ έναν δύσκολο ρόλο. Αξιοσημείωτο γεγονός είναι ότι όλες τις παραμορφώσεις και συστροφές του σώματός της τις έκανε μόνη της χωρίς να χρησιμοποιηθούν ειδικά εφέ λόγω μιας πάθησής της (αρθριτική υπερκινητικότητα).
Γενικά πιο πολύ σοκαριζόμαστε παρά τρομάζουμε από τις εικόνες και τις έντονες σκηνές του «The Last Exorcism». Το φινάλε του πιθανώς να διχάσει. Κάποιοι θα το βρουν υπερβολικό. Πάντως εμένα με άφησε ευχαριστημένο και ελαφρώς σοκαρισμένο. Εν κατακλείδι, το «The Last Exorcism» συστήνεται ανεπιφύλακτα στους λάτρεις του υποείδους των εξορκισμών, αλλά απευθύνεται και σ’ ένα ευρύτερο κοινό του horror genre.
