Σε μια περίοδο που ο ασυναγώνιστος «νονός του gore» Lucio Fulci διένυε περίοδο παρατεταμένης έμπνευσης και δημιουργικότητας εμφανίστηκε το άνευρο «Manhattan Baby» για να κηλιδώσει ελαφρώς το σπουδαίο έργο του σπέρνοντας ψήγματα αμφιβολίας για την όλη δυναμική του στον ιταλικό horror κινηματογράφο.
Σήμερα δεν υπάρχει αμφιβολία για το ανεκτίμητο έργο του Ιταλού κινηματογραφιστή και την σημαντική συμβολή του στον ευρωπαϊκό horror κινηματογράφο και πλέον γνωρίζουμε ότι το «Manhattan Baby» ήταν απλά ένα πυροτέχνημα που ευτυχώς πέταξε μακριά χωρίς ολέθριες συνέπειες.
Ωστόσο, πρέπει να είμαστε δίκαιοι και μιας και η παρούσα κριτική επικεντρώνεται σ’ αυτό το αδύναμο φιλμ του Ιταλού δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε τις κακοτεχνίες του εν λόγω πονήματος. Αρχικά γίνεται φανερό ότι ο Fulci προσπαθεί να αλλάξει κατά κάποιο τρόπο το στιλ του προβάλλοντας περισσότερο την ατμοσφαιρική-σουρεαλιστική του όψη εις βάρος της αιματοβαμμένης που τόσο έχουμε λατρέψει στις ταινίες του.
Σποραδικά το καταφέρνει δίνοντας μάλιστα στην ταινία του μια καλοδεχούμενη αύρα αρχαίου αιγυπτιακού πολιτισμού. Μετά όμως από την ψαρωτική εισαγωγή στα επιβλητικά μνημεία των φαραώ, η σειρά γεγονότων που εκτυλίσσονται στη Νέα Υόρκη, στο σπίτι της οικογένειας, δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον κουράζοντας με τη νωχελικότητα και τις ανέμπνευστες ιδέες.
Το όνομα του χαρακτήρα Adrian Marcato είναι δανεισμένο από το ιστορικό φιλμ του Polanski «Το μωρό της Ρόζμαρυ» (1968).
Πρόσθετες κακοτοπιές όπως τα ψεύτικα για την εποχή εφέ, η μέτρια ηθοποιία και τα παραπανίσια ενοχλητικά ουρλιαχτά προκαλούν αμηχανία και απογοήτευση ακόμα και στους πιο ένθερμους φίλους της δουλειάς του Lucio Fulci. Δεν υπάρχουν απολαυστικές κορυφώσεις όπως σε τόσες άλλες δουλειές του ούτε μνημειώδεις σκηνές ανθολογίες με μία ίσως εξαίρεση όπου τα βαλσαμωμένα πτηνά αποδεικνύουν πόσο καταστροφικά μπορούν να γίνουν.
Τα μουσικά θέματα μπορεί να είναι για μια ακόμη φορά μαγευτικά αλλά δυστυχώς δεν αρκούν για να διασώσουν το φιλμ από το ναυάγιο. Αρνητική εντύπωση προκαλεί και η μεγάλη συχνότητα κεντραρίσματος της κάμερας στα μάτια των χαρακτήρων σε μια φανερά επιτηδευμένη προσπάθεια αύξησης του σοκ.
Δείτε το «Manhattan Baby» μόνο αν θέλετε να έχετε πλήρη εικόνα του κινηματογραφικού έργου του μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη. Αν πάλι πιστεύετε ότι δεν έχετε την απαραίτητη υπομονή, ξαναπέστε την σε κάποιο από τα φιλμ της τριλογίας των «Πυλών της Κολάσεως» ή στα παλιότερα ευρηματικά giallo του των 70s.
Θετικά: Υπέροχη μουσική, εντυπωσιακά πλάνα από τα μνημεία της αρχαίας Αιγύπτου, λίγες αλλά σοκαριστικές σκηνές καλού gore, λίγα ατμοσφαιρικά σημεία.
Αρνητικά: Αδύναμο και αφελές σενάριο, έλλειψη εμπνευσμένης στη σκηνοθεσία, ξύλινοι και ανέμπνευστοι χαρακτήρες, παρωχημένα αλλά και προχειροφτιαγμένα για την εποχή ειδικά εφέ, αργός ρυθμός.
Συμπέρασμα: Το «Manhattan Baby» είναι σίγουρα μια από τις πιο αδύναμες στιγμές του μεγάλου Lucio Fulci και συστήνεται μόνο στους πολύ φανατικούς φίλους του…πιο πολύ όμως για να έχουν ολοκληρωμένη εικόνα της φιλμογραφίας του και όχι λόγω κρυμμένων αρετών της ταινίας.
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Η θανατηφόρα πτώση ενός άνδρα σε μια καταπακτή με καρφιά στο έδαφος.
- Ο θάνατος ενός άνδρα μέσα σ’ ένα ασανσέρ αφού πρώτα επιχείρησε να απεγκλωβιστεί με σπαρακτική προσπάθεια.
- Η αιματοβαμμένη σκηνή όπου ένα θύμα κατασπαράζεται άγρια από βαλσαμωμένα πουλιά.