Πραγματικά αισθάνομαι αμηχανία που πρέπει να περιγράψω και να αξιολογήσω αυτό το low budget φιλμ τρόμου. Το «Mary» είναι μια αμερικανο-καναδέζικη παραγωγή που αντλεί έμπνευση από τον θρύλο του εγκαταλελειμμένου πλοίου-φάντασμα Mary Celeste (1872). Με τον μεγάλο Gary Oldman μπροστάρη στο cast, το φιλμ προσπαθεί να δημιουργήσει αυθεντικές horror εμπειρίες αξιοποιώντας το ασυνήθιστο θέμα των στοιχειωμένων πλοίων.
Είναι αλήθεια ότι ταινίες τρόμου με στοιχειωμένα πλοία δεν βλέπουμε συχνά. Από την άλλη τα ασυνήθιστα θέματα δεν εξασφαλίζουν πάντοτε την επιτυχία και την αποδοχή του κοινού. Το «Mary» ανήκει δυστυχώς στην δεύτερη κατηγορία. Επικεντρώνεται σε μια οικογένεια που πηγαίνει ταξίδι αναψυχής στις Μπαχάμες με το παλιό πλοίο Mary το οποίο επισκεύασε πρόσφατα ο υπεραισιόδοξος πατέρας της οικογένειας.
Ο θεατής βέβαια μαθαίνει από την αρχή ότι το ταξίδι δεν εξελίχτηκε καλά καθώς η μητέρα και οι κόρες βρίσκονται στο αστυνομικό τμήμα με την μητέρα να περνάει από εξονυχιστική ανάκριση. Βλέπετε το πλοίο καταστράφηκε μυστηριωδώς και η περίεργη αστυνομικός θέλει να μάθει τα πάντα από τη μητέρα. Η δεύτερη φαίνεται να βρίσκεται ακόμα στον «δικό» της κόσμο, υποστηρίζοντας εκδοχή που υπάγεται στη σφαίρα του μεταφυσικού. Διαβολικές μάγισσες, κακόβουλα ξόρκια, δαιμονισμοί και απόκοσμοι εφιάλτες κυριαρχούν στην αφήγηση της ταλαιπωρημένης μητέρας.
Ο Gary Oldman αντικατέστησε τον Nicolas Cage ενώ οι Emily Mortimer και Owen Teague δέχτηκαν να παίξουν στο φιλμ κυρίως λόγω της επιθυμίας τους να συνεργαστούν με τον Oldman.
Έγιναν όμως τα πράγματα έτσι ή υπάρχουν άλλες, ρεαλιστικότερες εξηγήσεις για το ναυάγιο του Mary; Αυτές τις απαντήσεις καλείται να δώσει η ταινία στους θεατές συνδυάζοντας μυστήριο και supernatural. Το ψαρωτικό ξεκίνημα δημιουργεί θετικές εντυπώσεις και καλλιεργεί υψηλές προσδοκίες για τη συνέχεια. Όσο περνούν τα λεπτά όμως η ταινία υστερεί σε έμπνευση και δημιουργικότητα και το σενάριο μπλέκεται σε μια αμηχανία που ξενερώνει τους θεατές. Πέρα από ελάχιστα σοκαριστικά συμβάντα δεν υπάρχουν πολλά για να σε τρομάξουν στο έργο.
Εννοείται δεν είναι δυνατόν να ενθουσιαστούμε από τις πολυάριθμες jump scares και τους τετριμμένους εφιάλτες της μάνας. Θέλουμε πιο πρωτότυπες σκηνές, καινοφανείς ιδέες και ευφυέστερη σκηνοθεσία, ειδικά από ταινίες που διαφοροποιούνται στην κεντρική ιδέα. Το «Mary» δυστυχώς δεν έχει πολλές τέτοιες στιγμές να μας δώσει. Προτιμά τα συνηθισμένα μονοπάτια των ταινιών του σωρού.
Πάντως οι ερμηνείες είναι σχετικά καλές για τα δεδομένα της ταινίας. Δεν θα μπορούσε άλλωστε ένας ηθοποιός του διαμετρήματος του Gary Oldman να μην ταυτιστεί με τον ρόλο του κάθε φορά. Το δυσάρεστο είναι ότι χαραμίζεται σε μια προβληματική ταινία που είχε τις προϋποθέσεις να ενθουσιάσει αλλά τις έχασε λόγω της έλλειψης ευρηματικών ιδεών και του νωχελικού tempo. Μια δυναμική έκπληξη στο φινάλε δεν αρκεί για να σώσει την κατάσταση. Κρίμα…
