Αυτή η πρωτότυπη και ιδιάζουσα ταινία τρόμου έρχεται από τον σκηνοθέτη των ταινιών «Crank» Brian Taylor. Όσοι έχουν δει τις εν λόγω ταινίες (ναι αυτές τις τρελές ταινίες δράσης με τον Jason Statham) είναι υποψιασμένοι για το ξέφρενο και παρανοϊκό κλίμα που και εδώ μας σερβίρει απλόχερα ο ταλαντούχος κινηματογραφιστής.
Τι έχουμε λοιπόν εδώ; Το μαζικό ξέσπασμα μιας ψυχικής νόσου που οδηγεί τους γονιούς σε κατάσταση πρωτοφανούς υστερίας και βιαιότητας εναντίον των παιδιών τους. Και δεν μιλάμε για μια γενικά βίαιη συμπεριφορά αλλά για το ξύπνημα ενός αχαλίνωτου φονικού ενστίκτου που μετατρέπει τους γονείς σε αδίστακτους φονιάδες των τέκνων τους. Η συγκεκριμένη υστερία έρχεται συνοδευόμενη από εμφάνιση παρασίτων στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα με την προέλευσή της να μην είναι σαφής;
Πρόκειται για κάποιο ύπουλο ψυχικό όπλο μαζικής καταστροφής που εξαπολύθηκε από αόρατο εχθρό ή εξωγήινους; Πρόκειται για περίπλοκο εξελικτικό μηχανισμό της φύσης που αποσκοπεί στην πληθυσμιακή ισορροπία μέσω της βρεφοκτονίας/παιδοκτονίας όπως συμβαίνει και σε μερικά είδη ζώων; Ή μήπως είναι κάτι άλλο; Όποια κι αν είναι η αιτία ένα είναι σίγουρο: αναμένεται πολύ μεγάλο μακελειό!
Η υπόθεση του «Mom and Dad» είναι πραγματικά ασυνήθιστη. Ταυτόχρονα είναι και κάπως δυσάρεστη ή τέλος πάντων δύσκολη στην αποδοχή και παρακολούθησή της από ένα μέρος του κοινού, ειδικά όταν οι εκδηλώσεις βίας γίνονται εις βάρος ανυπεράσπιστών θυμάτων όπως μικρά παιδιά. Όπως και να’ χει μιλάμε για μια ιδέα που σε παρακινεί να την δεις να μετουσιώνεται σε ταινία τρόμου με κωμικό μάλιστα χαρακτήρα.
Από ερμηνείες όλοι τα πάνε μια χαρά. Ειδικά οι σαλταρισμένοι γονείς υποδυόμενοι από τους Nicolas Cage και Selma Blair μοιάζουν φτιαγμένοι για τέτοιους ρόλους που εμπεριέχουν στοιχεία παράνοιας επιδεικνύοντας την απαιτούμενη νοσηρή συμπεριφορά μέσα από ανατριχιαστικά παραμορφωτικές εκφράσεις του προσώπου και την αφύσικη ζωηράδα των κινήσεών τους.
Ο Nicolas Cage δήλωσε πως το «Mom and Dad» είναι η αγαπημένη ταινία που έχει πρωταγωνιστήσει τα τελευταία δέκα χρόνια!
Εύσημα πρέπει να δοθούν και στη σκηνοθεσία αφού οι σκηνές και οι σεκάνς που περιέχουν φονικά καθώς και αυτές που προοιωνίζουν την έκρηξη βίας διακρίνονται από ευρηματικότητα δημιουργώντας ισχυρή αίσθηση απειλής και φόβου. Μέσα σ’ αυτό το χάος η ταινία σποραδικά κάνει μικρά διαλείμματα γλυκών αναμνήσεων των μελών της οικογένειας για να επανέλθει γρήγορα στις τρομακτικές εικόνες του τώρα.
Ο ρυθμός είναι ταχύς, η δράση ασταμάτητη και το σασπένς χτυπάει κόκκινο σε πολλά σημεία. Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω θα έλεγα ότι είναι δύσκολο να μην σε διασκεδάσει το «Mom and Dad» και να μην σε κρατήσει σε αγωνία μέχρι το φινάλε. Από την άλλη, αφήνει να διαφανούν μερικά προβλήματα που το συγκρατούν σε πιο χαμηλά standards απ’ ό, τι θα μπορούσε να φτάσει.
Ένα εξέχον πρόβλημα που εντόπισα είναι η αδυναμία ανάδειξης των κωμικών στοιχείων που θα καθιστούσαν το φιλμ ακόμα πιο πικάντικο και ψυχαγωγικό. Εκεί δηλαδή που πας να γελάσεις λίγο με τα τρελά γεγονότα που βλέπεις, προσγειώνεσαι υπερβολικά νωρίς στο τυπικό horror κλίμα που βιώνουν οι νεαροί πρωταγωνιστές. Πουθενά δηλαδή δεν συναντάμε κωμικές κλιμακώσεις όπως αναμένουμε από ταινίες που παντρεύουν τον τρόμο με την κωμωδία.
Η έλλειψη απαντήσεων για τα περιστατικά που εξελίσσονται είναι ένα άλλο θέμα που με προβλημάτισε. Το ξαφνικό και αδικαιολόγητα πρόωρο φινάλε ενισχύει τους προβληματισμούς προκαλώντας ανεπανόρθωτες ζημιές στο «Mom and Dad» που τελικά αποδεικνύεται κατώτερο των προσδοκιών, όχι όμως τόσο πολύ ώστε να γκρεμιστεί από ένα minimum επίπεδο ποιότητας και ψυχαγωγίας. Ρίξτε του μια ματιά αν θέλετε να δείτε κάτι διαφορετικό στη νεότερη σκηνή του τρόμου.
