Είναι από εκείνα τα remakes που το horror κοινό αντιμετωπίζει με εύλογη καχυποψία και -γιατί όχι- ενόχληση, καθώς το όλο εγχείρημα μυρίζει «αρπαχτή» από χιλιόμετρα. Πραγματικά το «Poltergeist» δεν μπορώ να πω ότι το ανέμενα με ανυπομονησία όπως πιθανώς πολλοί φίλοι νεότερων ηλικιών που δεν έχουν δει το αρχικό φιλμ. Κι αυτό διότι δεν έβλεπα πώς ο κόσμος που είχαν πλάσει στο original Poltergeist οι Tobe Hooper και Steven Spielberg στις αρχές των 80s μπορούσε να ανανεωθεί δημιουργικά και να αποκτήσει νόημα ύπαρξης.
Ένας εκπληκτικά ευφάνταστος κόσμος γεμάτος από δυνατές και άρτια εκτελεσμένες ιδέες (με καλά εφέ ακόμα και για τη σημερινή εποχή) προερχόμενες από το αστείρευτο ταλέντο των δημιουργών του. Θα αρκούσε απλά το σημερινό CGI του remake για να μας ενθουσιάσει; Προφανώς όχι και σίγουρα χρειάζεται ταλέντο και ικανότητα σε πολλαπλά επίπεδα προκειμένου να φτιαχτεί μια νέα εκδοχή μιας καρακλασικής ταινίας τρόμου με προοπτική διάκρισης.
Τι έχει να μας πει λοιπόν το νέο «Poltergeist»; Δυστυχώς τίποτα καινούριο, τίποτα ανανεωτικό. Ακολουθώντας αρκετά πιστά την ιστορία του αρχικού φιλμ, μας συστήνει την τυπική αμερικάνικη οικογένεια που μετακομίζει σε νέο σπίτι στην επαρχία. Εκεί θα βιώσει τρομακτικά φαινόμενα όπως παράξενους ήχους, φώτα που αναβοσβήνουν αναπάντεχα, επιθέσεις από κούκλες κλόουν και δέντρα και άλλα παρόμοια. Όταν όμως το κοριτσάκι της οικογένειας απαγάγεται από μια αδιευκρίνιστη υπερφυσική οντότητα η οικογένεια καλεί στο σπίτι ερευνητές του παραφυσικού και ύστερα έναν ειδικό «εξορκιστή» πάνω στο πεδίο των πνευμάτων poltergeist καθώς αυτά βρίσκονται πίσω από την εξαφάνιση του κοριτσιού.
Αρχικά υπήρχαν σκέψεις τον ρόλο του πατέρα να παίξει ένας εκ των Tom Cruise ή Richard Armitage.
Όποιος έχει δει το original εύκολα καταλαβαίνει ότι το remake προσπαθεί να μην παρεκκλίνει σημαντικά από την αρχική πηγή και να σεβαστεί την παράδοση. Σκηνές όπως ο τρομακτικός κλόουν που επιτίθεται στο αγοράκι ή η επίθεση από το διπλανό δέντρο που εισβάλλει από το παράθυρο θα μπορούσαν να θεωρηθούν φόρος τιμής στο original. Δεν θα με εξέπληττε όμως αν κάποιοι τα θεωρούσαν έλλειψη έμπνευσης. Μια έλλειψη που γενικά υπάρχει σε όλο το φιλμ. Εδώ βρίσκεται και η μεγάλη του αδυναμία: δεν μπορεί να σε τρομάξει αληθινά παρουσιάζοντας ευρηματικά στημένες ιδέες όπως έκανε το original. Το «δράμα» της οικογένειας δεν μπορεί να σε αγγίξει έστω και λίγο, κάπως να ταρακουνήσει ρε παιδί μου την ψυχική σου σταθερότητα.
Από ερμηνείες τίποτα ιδιαίτερο. Έχουμε το τυπικό παίξιμο χωρίς κανείς από τους συμμετέχοντες να εντυπωσιάζει με την απόδοσή του. Ο Sam Rockwell δείχνει πιο πειστικός από τους υπόλοιπους πάντως και είναι κρίμα να χαραμίζεται σε αδιάφορες παραγωγές όπως η παρούσα. Το φιλμ αποτυγχάνει και στην επιλογή του εξορκιστή. Ο Jared Harris είναι απλώς η σκιά της Zelda Rubinstein, του μέντιουμ που είχε βοηθήσει την οικογένεια στην αρχική ταινία δίνοντας μνημειώδη ερμηνεία. Οι λάτρεις της original ταινίας ας μην ασχοληθούν καν. Οι υπόλοιποι ίσως βρουν λίγα καλά στοιχεία αλλά θα πρέπει να προτιμήσουν το αρχικό φιλμ με χίλια.
