Πρόκειται για την δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του πολυπράγμονα Philip Ridley και την πρώτη ταινία που απολαύσαμε έναν στιβαρό Viggo Mortensen. Το «The Reflecting Skin» είναι μια από τις πιο αλλόκοτες ταινίες των 90s κινούμενο σε σινεφίλ μονοπάτια, γεμάτο λυρισμό, σουρεαλιστική ατμόσφαιρα, ασυγκράτητο κυνισμό. Περιστρέφεται γύρω από ποικίλα αμφιλεγόμενα ή απαγορευμένα θέματα όπως ο πουριτανισμός, ο θρησκευτικός φανατισμός, ο βαμπιρισμός, η παιδοφιλία και το τέλος της παιδικής αθωότητας. Είναι περισσότερο δράμα παρά τρόμου ή ορθότερα περιέχει ψήγματα τρόμου που δίνονται κυρίως μέσω των σοκαριστικών θεμάτων που ξεδιπλώνονται και της ξαφνικής μουσικής επένδυσης που χτυπά απροειδοποίητα.
Το φιλμ μάς ταξιδεύει στην αμερικάνικη ύπαιθρο της δεκαετίας του 50. Εκεί ο μικρός Seth ζει μια επίπονη ζωή μαζί με την πουριτανή και αυταρχική μητέρα του και τον ανώμαλο και ψυχασθενή πατέρα του. Ο Seth περνά τον ελεύθερο χρόνο του με τους φίλους του κάνοντας διάφορες σκανταλιές όπως το να φουσκώνουν και να σκάνε βατράχια στα μούτρα της ανυποψίαστης γειτόνισσάς του. Όταν ένα φιλμ ξεκινά με μια τόσο νοσηρή σκηνή σαν την προαναφερθείσα, παίρνουμε το μήνυμα ότι θα παρακολουθήσουμε μια αληθινά διαφορετική ταινία και πράγματι η συνέχεια δικαιώνει τις προβλέψεις μας.
Πεπεισμένος από τις ιστορίες του πατέρα του για την ύπαρξη βρικολάκων, ο μικρός Seth αναπτύσσει την εμμονή ότι η ξανθομάλλα γειτόνισσά του είναι βρικόλακας 200 ετών. Όταν ο μεγάλος του αδερφός (Viggo Mortensen) επιστρέφει στο σπίτι τους μετά τον πόλεμο και γλυκοκοιτάζει την γειτόνισσα, ο Seth προσπαθεί να τον αποτραβήξει απ’ αυτήν τονίζοντας τους κινδύνους συναναστροφής μ’ ένα βαμπίρ! Την ίδια περίοδο οι φίλοι του Seth βρίσκονται δολοφονημένοι και ο σερίφης αναζητά τον φονιά στο πρόσωπο του πατέρα του Seth ο οποίος φαίνεται να είχε ένα αμαρτωλό παρελθόν με τα μικρά αγοράκια. Όμως ο Seth συνεχίζει να πιστεύει ότι ο πρωταρχικός κίνδυνος εντοπίζεται στην παράξενη γειτόνισσά του.
Παρά το χαμηλό προφίλ του «The Reflecting Skin» τι φιλμ δεν πέρασε εντελώς απαρατήρητο κερδίζοντας κάποιες διακρίσεις σε διεθνή φεστιβάλ όπως της Στοκχόλμης, του Λοκάρνο και της Καταλονίας.
Αυτή η υπέροχη ιστορία έχει το πλεονέκτημα να τρέχει μέσα από μια εκκεντρική και πρωτότυπη σκηνοθεσία γεμάτη φαντασία και σουρεαλισμό, φανερά επηρεασμένη από Lynchεϊκές τεχνικές. Αλλά και στην φωτογραφία η δουλειά που έχει γίνει είναι καταπληκτική. Ποιος θα μπορούσε αλήθεια να ξεχάσει τα χρυσοκίτρινα πλάνα των απέραντων σιτοβολώνων και τις επιβλητικές λήψεις του ανατέλλοντος ηλίου; Σκέτη μαγεία! Οι άριστα γραμμένοι και ερμηνευμένοι χαρακτήρες είναι όλοι τους καταδικασμένοι στη μιζέρια και την θλίψη αποπνέοντας μια ανείπωτη τραγικότητα. Όλοι δείχνουν απομονωμένοι όχι μόνο γεωγραφικά στην μικρή τους κοινότητα αλλά και ψυχικά, έχοντας εγκλωβιστεί στις εμμονές τους ανεξαρτήτως ηλικίας. Το καταθλιπτικό, γοτθικό κλίμα δεν εγκαταλείπει ούτε μια στιγμή την αφήγηση.
Αυτό είναι και μια προειδοποίηση για τους θεατές που δεν αντέχουν τα βαριά και ψυχοφθόρα έργα. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει το «The Reflecting Skin» και πραγματικά θέλει τεράστια υπομονή για να το δεις μέχρι το τέλος. Σίγουρα όμως αξίζει η προσπάθεια να αναμετρηθείτε μαζί του, όσοι τουλάχιστον είστε περισσότερο συνηθισμένοι σε δυσνόητα και λαβυρινθώδη έργα. Τα παράπονά μας συγκεντρώνονται στο νωχελικό ρυθμό και στο ημιτελές φινάλε από το οποίο περιμέναμε περισσότερα.
Επίσης συναντάμε πρόβλημα με την εικόνα που με τη θολούρα της δυσκολεύει την παρακολούθηση ενός δύσκολου εκ των πραγμάτων φιλμ, καθώς η μεταφορά σε dvd δεν ήταν η καλύτερη δυνατή. Δεν θα με εξέπληττε όμως αν μερικοί αθεράπευτοι λάτρεις της οπτικής παρακμής επιδοκιμάσουν την έλλειψη ποιοτικής εικόνας με το επιχείρημα ότι ταιριάζει με την παρακμιακή ατμόσφαιρα της ταινίας. Εν κατακλείδι το «The Reflecting Skin» συστήνεται μόνο σε υπομονετικούς, ανοιχτόμυαλους και σκληρόπετσους θεατές αφού το προκλητικό περιεχόμενό του διακρίνεται από πρωτοφανή νοσηρότητα, παράνοια και γκροτέσκα διάθεση. Τολμάτε;
