Παλιός, καλός και ατμοσφαιρικός τρόμος από τα αθάνατα 70s. Μια δεκαετία από τις καλύτερες της αγαπημένης μας σκηνής η οποία έδωσε ασυναγώνιστα διαμάντια καθώς και μερικές δευτερεύουσας σημασίας ταινίες τρόμου που όμως στάθηκαν πολύ καλά στο ύψος των περιστάσεων. Το «The Sentinel» του Michael Winner (Death Wish) μπορεί να μην είναι ένας «Εξορκιστής» ή μια «Προφητεία», παραμένει όμως στις καρδιές των παλιότερων φίλων του τρόμου όντας μια ξεχωριστή ταινία υπερφυσικού τρόμου, υπεύθυνη για πολλές ανατριχίλες σε εκείνα τα μακρινά χρόνια.
Επιστρατεύοντας έναν αληθινό γαλαξία αστέρων (απλά ρίχτε μια ματιά στο cast) , ο Winner και η ομάδα του μας παρέδωσαν μια από τις πιο τρομακτικές ταινίες της δεκαετίας με πυκνή ατμόσφαιρα που σε αιχμαλωτίζει από το ξεκίνημα. Η Cristina Raines δίνει μεγάλη ερμηνεία σε έναν δύσκολο ρόλο. Υποδύεται την Alison, ένα πετυχημένο μοντέλο που μετακομίζει σ’ ένα διαμέρισμα στο Brooklyn και έρχεται αντιμέτωπη με τρομακτικά συμβάντα στα οποία τα όρια μεταξύ πραγματικού και φανταστικού δεν είναι πάντα σαφή.
Είναι πραγματικά ή φανταστικά τα πρόσωπα που βλέπει στο κτίριο; Υπάρχει ή δεν υπάρχει κανείς στο πάνω διαμέρισμα απ’ όπου ακούγονται εκκωφαντικοί ήχοι κάνοντας τον πολυέλαιο πάνω από το κεφάλι της ηρωίδας να ταλαντεύεται ανατριχιαστικά; Ποιος ο ρόλος εκείνου του μυστηριώδη τυφλού ιερέα που βρίσκεται συνεχώς μπροστά στο παράθυρο του τελευταίου ορόφου; Αγχωτικά ερωτήματα όπως τα παραπάνω κάνουν το φιλμ ιδιαίτερα εθιστικό και καθηλώνουν τους θεατές.
Ο Winner επικρίθηκε για την χρησιμοποίηση ανθρώπων με προβλήματα παραμόρφωσης στη σκηνή που η πρωταγωνίστρια πολιορκείται από μια μεγάλη ομάδα «φαντασμάτων» σε μια από τις πιο τρομακτικές σκηνές της ταινίας.
Η σουρεαλιστική αισθητική και η ακλόνητη αίσθηση παράνοιας μάς παραπέμπουν και στις ταινίες του Roman Polanski και ειδικότερα στο έπος «Rosemary’s Baby». Ο «φόβος του διαμερίσματος» που ανέπτυξε έξοχα ο Γαλλοπολωνός σκηνοθέτης στην φιλμογραφία του, αξιοποιείται μαεστρικά από τον Winner εδώ, δίνοντας όμως στο «The Sentinel» αυτοτέλεια και αναντίρρητο λόγο ύπαρξης.
Με άλλα λόγια ο σκηνοθέτης κατάφερε να συνδυάσει επιτυχώς τον ψυχολογικό και κλειστοφοβικό τρόμο της σχολής Polanski με τα μεταφυσικά/θρησκευτικά θέματα υψηλού προφίλ ταινιών τρόμου της δεκαετίας του ’70 σαν αυτές που προαναφέρθηκαν φτάνοντας σ’ ένα πειστικό αποτέλεσμα που παράγει ατόφιο τρόμο. Το τελείωμα του «The Sentinel» είναι απλά καθηλωτικό, βομβαρδίζοντας τον θεατή με διαδοχικές σκηνές γνήσιου τρόμου. Ακόμα και σήμερα θεωρείται πραγματικά τρομακτική ταινία. Εσείς ακόμα περιμένετε;
