Βασισμένο στο διήγημα «Ligeia» (1838) του Edgar Allan Poe το «The Tomb» ασχολείται με τον κόσμο του μυστικισμού, της μαγείας, των ερωτικών αποπλανήσεων, με ολίγο από αλχημεία και επιστήμη. Δυστυχώς όμως η τελική γεύση του ιδιόρρυθμου αυτού κοκτέιλ είναι έντονα πικρή. Η υπόθεση επικεντρώνεται στην προσπάθεια μιας νεαρής μυστικίστριας να αποφύγει το θάνατο διαιωνίζοντας την ύπαρξή της μέσω απορρόφησης ψυχών ή πνευμάτων (πείτε το όπως θέλετε) από ανυποψίαστα θύματα που καθαρίζει με τη βοήθεια ενός συνεργάτη της. Με τη βοήθεια ενός παράξενου μηχανήματος που σαν φίμωτρο τοποθετεί στη στοματική περιοχή των θυμάτων, απορροφά και συλλέγει την πνευματική τους ουσία μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή ολοκλήρωσης των πειραμάτων της.
Η αποστολή της περνάει μέσα από τη ζωή του καθηγητή της στο Πανεπιστήμιο τον οποίο σαγηνεύει με τα μαγικά της κόλπα τραβώντας τον μακριά από τη μέλλουσα γυναίκα του. Έχει κάτι σημαντικό η ψυχή του βλέπετε που το χρειάζεται η νεαρή μάγισσα. Θα μπορέσει ο καθηγητής να ξεφύγει από τα δίχτυα της σατανικής μυστικίστριας και να επανακτήσει την προσωπική του ευτυχία με την σύντροφό του; Ή τελικά η μυστικίστρια θα υπερισχύσει υλοποιώντας το μεγαλεπήβολο μεταφυσικό της όραμα;
Πριν από το «The Tomb» το ιστορικό διήγημα του Poe είχε μεταφερθεί στον κινηματογράφο κι από τον μεγάλο Roger Corman με το «The Tomb of Ligeia» του 1964.
Η ιστορία κινείται πολύ γρήγορα μεταπηδώντας από το ένα συμβάν στο άλλο με υπερβολική ταχύτητα. Ως αποτέλεσμα το φιλμ χάνει σε συνοχή όντας κλασικό παράδειγμα δουλειάς του ποδαριού, εξαιρετικά κακοφτιαγμένης μάλιστα. Είναι κρίμα να βλέπουμε αξιόλογους ηθοποιούς όπως οι Eric Roberts και Michael Madsen να χαραμίζονται σε αυτό το τρύπιο σεναριακά και σκηνοθετικά φιλμάκι το οποίο όχι μόνο δεν μπορεί να στηρίξει την ένταξή του στα φιλμ τρόμου αλλά ούτε και σ’ οποιαδήποτε άλλη κατηγορία. Μυστικισμός της πλάκας, κωμικοτραγικός συνδυασμός μαγείας και επιστήμης και υιοθέτηση ψευτογκόθικ κουλτούρας από την κακιά «μάγισσα», αποτελούν τα άνοστα συστατικά της αποτυχημένης συνταγής του «The Tomb». Ο δε Wes Bentley επιβεβαιώνει το πόσο ατάλαντος είναι και οποιαδήποτε ταινία τον θέσει σε ρόλο πρωταγωνιστή μάλλον θα αποτύχει. Αντίθετα η αισθησιακή Ρωσίδα Sofya Skya είναι πιο πειστική παρά το επιτηδευμένο dark image που προσλαμβάνει.
Τα παιδικά εφέ των εγκλωβισμένων ψυχών σε γυάλες και σωληνάρια θυμίζουν B movie των 80s συμπληρώνοντας την γενικότερη παρακμιακή εικόνα του «The Tomb». Ορισμένοι χαρακτήρες δείχνουν αταίριαστοι έως αχρείαστοι στην χωλαίνουσα πλοκή που μάταια προσπαθεί να δημιουργήσει σασπένς και να κρατήσει το ενδιαφέρον. Μάλιστα ο συνεργάτης της μυστικίστριας εξαφανίζεται αδικαιολόγητα μετά από ένα σημείο παρότι φαινόταν ότι θα διαδραμάτιζε σημαντικότερο ρόλο. Μη σας ξεγελάει το εντυπωσιακό τρέιλερ. Κι εγώ έτσι την πάτησα και το είδα. Σαν ταινία είναι απαράδεκτη και απροσδόκητα προχειροφτιαγμένη. Σίγουρα θέλει πλούσιο ταλέντο για να στηθεί μια σοβαρή ταινία τρόμου μαγικής/μυστικιστικής θεματολογίας και οι συντελεστές του «The Tomb» δεν το διέθεταν.
