Το «Vampire Journals» ξεπήδησε ως ξεχωριστή απ’ ευθείας σε video ταινία από την αμφιλεγόμενη αμερικάνικη σειρά «Subspecies» που διήρκεσε από το 1991 μέχρι το 1998. Όπως και στη σειρά, έτσι κι εδώ τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Ted Nicolaou.
Το «Vampire Journals» διηγείται την δραματική ιστορία του Zachary, ενός μοναχικού βρικόλακα που απεχθάνεται τη φύση του και που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην εξόντωση όλης της γενεαλογικής γραμμής των βρικολάκων που τον μεταμόρφωσαν, στερώντας του μεταξύ άλλων και την αγαπημένη του. Ο Zachary λοιπόν ταξιδεύει ως τη Ρουμανία και το Βουκουρέστι με σκοπό να σκοτώσει τον Ash, έναν ισχυρό βρικόλακα που κρύβεται σε μια λέσχη προστατευμένος από δοσίλογους ανθρώπους. Εκεί αφεντεύει μερικούς πιστούς βρικόλακες αλλά η αχόρταγη ερωτική του διάθεση έχει βάλει στόχο τη Sofia, μια όμορφη πιανίστρια που το παίξιμό της (και προφανώς και η ίδια) τον έχει καταγοητεύσει. Ο Zachary αναλαμβάνει τώρα διπλή αποστολή οι στόχοι της οποίας συγκλίνουν: πρέπει να προστατέψει την Sofia από τις ορέξεις του μοχθηρού Ash και ταυτόχρονα να τον εξολοθρεύσει.
Τα γυρίσματα έγιναν στο Βουκουρέστι.
Όλες αυτές οι τυπικότητες μαζί με την άνευρη σκηνοθεσία δικαιολογούν το εν γένει χαμηλό προφίλ και την συρρικνωμένη αποδοχή της ταινίας από μεγάλο μέρος του horror κοινού. Ήδη η σειρά που αποτελεί και το magnum opus του Ted Nicolaou έχει αποκομίσει ανάμεικτες κριτικές. Την ίδια οδό ακολουθεί και το αυτοτελές «Vampire Journals». Βέβαια μπορεί να σταθεί μόνο του ανεξάρτητα από την σειρά, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι είναι μια μέτρια ταινία σε πολλά επίπεδα. Αργοκίνητη παρά τη μικρή διάρκειά της και υπερβολικά πεζή δεν έχει κάτι σπουδαίο να συνεισφέρει στο υποείδος των vampire films. Μια φορά βλέπεται σχετικά ευχάριστα και μπορεί να συμπαθήσουμε κανά δυό χαρακτήρες όπως τον πρωταγωνιστή βρικόλακα Zachary με το γοτθικό στιλ και την μελαγχολική του αφήγηση αλλά μέχρι εκεί. Οι περισσότεροι χαρακτήρες πάσχουν από έλλειψη βάθους και φαντασίας. Στα αρνητικά προστίθενται και τα ημιερασιτεχνικά εφέ. Ο ερωτισμός που αναδίδεται πάντως μέσα από τις αισθησιακές περιπτύξεις βρικολάκων έχει μια αναγνωρίσιμη γνησιότητα όντας από τα πιο δυνατά σημεία της ταινίας. Συμπαθητικό είναι και το αφηγηματικό στιλ του «Vampire Journals» που τουλάχιστον μένει πιστό στον τίτλο του.
Σίγουρα δεν έχει τα χάλια μεταγενέστερων, πλήρως ερασιτεχνικών βαμπιροταινιών όπως το απαράδεκτο «Vampire In Vegas» ούτε το λες κακή ταινία. Νομίζω πως η απόδοση δικαιοσύνης επιτυγχάνεται μόνο αν κόψουμε το καρπούζι στη μέση. Συνεπώς…
