Μετά από μια σχετική αίσθηση που δημιούργησε το πρώτο «V/H/S», έφτασε πολύ γρήγορα και το sequel με πολλούς διαφορετικούς σε σχέση με το πρώτο σκηνοθέτες αυτή τη φορά. Η ιστορία-περιτύλιγμα (Tape 49) μας δείχνει ένα ζευγάρι ντετέκτιβ που ερευνούν την εξαφάνιση ενός φοιτητή. Όταν εισβάλλουν μια νύχτα στο σπίτι του βρίσκουν σκόρπιες μερικές βιντεοκασέτες τις οποίες παρακολουθούν (πρώτα η γυναίκα, κατόπιν ο άντρας). Το βιντεοσκοπημένο υλικό αποδεικνύεται άκρως σοκαριστικό και αιματοβαμμένο. Πρόκειται για τις «ιστορίες» που απολαμβάνουμε ξεχωριστά, όπως σε κάθε ανθολογία…Για να τις δούμε λοιπόν.
Στην πρώτη ιστορία (Phase I Clinical Trials) παρακολουθούμε τις τρομακτικές εικόνες φαντασμάτων που ταλαιπωρούν έναν άντρα ο οποίος πρόσφατα έχασε το μάτι του σε τροχαίο και του τοποθετήθηκε νέο μάτι με κάμερα. Στη δεύτερη ιστορία (A Ride In The Park) γινόμαστε μάρτυρες της αιματοβαμμένης επίθεσης ζόμπι σε διάφορους ανθρώπους μέσα σ’ ένα μεγάλο πάρκο. Η τρίτη ιστορία (Safe Heaven) παρουσιάζει τα αιματοβαμμένα γεγονότα που διαδραματίζονται στον λατρευτικό χώρο μιας αλλόκοτης ινδονησιακής θρησκευτικής κοινότητας. Εκεί μετέβη ένα τηλεοπτικό συνεργείο για να πάρει συνέντευξη από τον ηγέτη της κοινότητας αλλά έκανε το λάθος να τον επισκεφτεί την ώρα που πρόκειται να ξυπνήσει ένα ανείπωτο κακό μέσω των αιματηρών τελετουργιών της κοινότητάς του. Στην τέταρτη και τελευταία ιστορία (Slumber Party Alien Abduction) παρακολουθούμε αυτό που λέει και ο τίτλος. Δηλαδή την απόπειρα απαγωγής ορισμένων παιδιών από εξωγήινους οι οποίοι προσγειώθηκαν κοντά στο σπίτι όπου διανυκτέρευαν μετά από διάφορες φάρσες και σκανταλιές.
Όπως και ο προκάτοχός του, το «V/H/S 2» βασίζεται κατά πολύ στο gore στην προσπάθειά του να ταράξει τον θεατή και όχι τόσο στα σενάρια των ιστοριών του. Από την οπτική του πωρωμένου splatter-ά η ταινία είναι χάρμα οφθαλμών. Από την οπτική του πιο «εγκεφαλικού» θεατή όμως, το άφθονο αιματοκύλισμα προσπαθεί να καλύψει τις χτυπητές σεναριακές και σκηνοθετικές αδυναμίες. Η αλήθεια μάλλον βρίσκεται κάπου στη μέση, αφού όντως τα segments δεν είναι και τα πιο προσεγμένα από τεχνική άποψη αλλά και το gore φαίνεται να δουλεύει καλά, ιδίως στην δεύτερη και τρίτη ιστορία.
Το «V/H/S 2» έκανε πρεμιέρα στο φημισμένο Sundance Film Festival της Utah τον Ιανουάριο του 2013 όπως και ο προκάτοχός του το 2012.
Σε σχέση με το πρώτο «V/H/S», το sequel ρισκάρει λιγότερο μειώνοντας τον αριθμό των επιμέρους ιστοριών από 5 σε 4. Έτσι μειώνει τις πιθανότητες στραβοπατημάτων αλλά όχι εντελώς. Κι αυτό το λέω διότι τα μειονεκτήματα του «V/H/S 2» αναφύονται αρκετά εύκολα, σα να έβαλε τρικλοποδιά στον εαυτό του ένα πράγμα. Ξεκινώντας από τα πιο σοβαρά θα πω ότι η πρώτη ιστορία μοιάζει με αντιγραφή της τελευταίας ιστορίας από το cult «Body Bags» του 1993. Σ’ αυτήν ο πρωταγωνιστής είχε χάσει το ένα του μάτι σε τροχαίο, η μεταμόσχευση του νέου ματιού τον έκανε να βλέπει «οράματα» και διάφορα περίεργα ενώ και η κατάληξη του φυτεμένου ματιού είναι παρόμοια με την κατάληξη και στο «V/H/S 2». Αλλά και να μην υπήρχε αυτή η ενοχλητική ομοιότητα με την ιστορία του «Body Bags», το εν λόγω segment του «V/H/S 2» πάσχει από σεναριακή προχειρότητα που βγάζει μάτια. Έχει βέβαια τις τρομακτικές σκηνές φαντασμάτων που συχνά μας σηκώνουν από τη θέση μας αλλά η τελική γεύση είναι γλυκόπικρη.
Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για την τελευταία ιστορία με τους εξωγήινους απαγωγείς. Ενώ σαν ιδέα δεν απαντά συχνά σε ταινίες τρόμου (πόσο μάλλον σε ανθολογίες) και ως εκ τούτου είναι ευπρόσδεκτη, εκτελεστικά είναι σαφές ότι χωλαίνει. Οι εικόνες των εξωγήινων συνίστανται στις τυπικές μορφές που συναντάμε σε βιβλία «ουφολογίας» με τα κλασικά γυμνά κορμιά, τα μακριά παραμορφωμένα χέρια και τα μεγάλα, μακρουλά καραφλά κεφάλια. Η γελοία όψη τους αδυνατεί να πείσει έναν ενήλικα horror fan ενώ το κυνηγητό που εξαπολύουν οι εξωγήινοι προσφέρει σποραδικά μόνο λίγη αγωνία. Κατά τα’ άλλα μοιάζει με παιχνίδι παιδιών στη γειτονιά και όχι με σοβαρή επιχείρηση εξωγήινης απαγωγής.
Ξεχωρίζουμε τελικά τις δύο ενδιάμεσες ιστορίες, ήτοι την δεύτερη και την τρίτη, που είναι σαφώς πιο σοβαρές και αιματοβαμμένες. Τα ζόμπι αποτελούν εξαιρετικά σπάνια καταχώρηση στις ιστορίες ανθολογιών τρόμου και η καλοστημένη δεύτερη ιστορία παρουσιάζει την επίθεσή τους με έξυπνο τρόπο μέσα από τα «μάτια» ενός εκ των ζόμπι. Πραγματικά ήταν ευφυέστατη αυτή η ιδέα και σε συνδυασμό με την πλούσια αιματοχυσία που προσφέρει, ξεχωρίζει άνετα ως η καλύτερη ιστορία του έργου. Η τρίτη ιστορία την ακολουθεί κατά πόδας επιδεικνύοντας κι αυτή μια άγρια και ακόμη πιο αιματοβαμμένη εικόνα. Η παράνοιά της φτάνει στα ύψη όταν οι σκηνές αλλοφροσύνης στο άντρο της θρησκευτικής κοινότητας χτυπούν κόκκινο. Μιλάμε για μια απύθμενη λίμνη αίματος, για ένα σπάνια αιματηρό κρεσέντο που θα σας αφήσει με το στόμα ανοιχτό από το σοκ. Κοιλιές ανοίγουν διάπλατα, λαιμοί κόβονται βασανιστικά, κεφάλια ανατινάζονται, άνθρωποι διαμελίζονται…μέχρι την επιβλητική επίσκεψη από ένα δαιμονικό πλάσμα που επισφραγίζει μεταφυσικά το τελετουργικό λουτρό αίματος.
Το «V/H/S 2» κλείνει με την κεντρική ιστορία-περιτύλιγμα να έχει πάρει απρόσμενες τροπές που σοκάρουν ανάλογα. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά και στα ενδιάμεσα «διαλείμματα» πριν από κάθε παρακολούθηση βιντεοκασέτας, οι ψαρωτικές εικόνες μέσα από το σπίτι, μας προετοίμαζαν για τον τρόμο που θα σφράγιζε τις εξελίξεις. Τελικά μένουμε ικανοποιημένοι από το φιλμ αλλά όχι πλήρως αφού μπορούσε εύκολα να αποφύγει τις κακοτεχνίες αν οι συντελεστές διαχειρίζονταν το υλικό τους προσεκτικότερα (διάολε, δεν είναι και τόσο δύσκολο!).
