Επηρεασμένο από το θρυλικό «House by the Cemetery» (1981) του νονού του gore Lucio Fulci αλλά και από θέματα των έργων του Λάβκραφτ, το «We Are Still Here» του πρωτάρη σκηνοθέτη Ted Geoghegan, προκάλεσε απρόσμενο ενθουσιασμό στα φεστιβάλ κινηματογράφου όπου προβλήθηκε το 2015. Αν και ο γράφων δεν συμμερίζεται τον προαναφερθέντα ενθουσιασμό, εντούτοις δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει μια τσαχπινιά στο όλο εγχείρημα που για έναν περίεργο λόγο σε κερδίζει.
Φαινομενικά το «We Are Still Here» είναι μια τυπική ταινία τρόμου με στοιχειωμένο σπίτι. Στην πράξη όμως είναι κάτι παραπάνω καθώς διαφοροποιείται σε κάποια σημεία όπως στην εικόνα των «φαντασμάτων» ενώ φλερτάρει έντονα και με το θέμα των διαβολικών αιρέσεων. Στο σπίτι όπου μετακομίζει το αντρόγυνο επικρατεί τρόμος και μυστήριο. Ποια είναι τα φρικιαστικά πλάσματα με την καμένη σάρκα που ταλαιπωρούν τους κατοίκους και εξολοθρεύουν αιματηρά τους προσωρινούς επισκέπτες;
Οι απαντήσεις που δίνει το «We Are Still Here» δεν διακρίνονται για την πρωτοτυπία τους όπως συμβαίνει π.χ. με την ασυνήθιστη μορφή των «φαντασμάτων». Ωστόσο, διαθέτει κάποια καλά στοιχεία που δεν μπορώ να παραβλέψω. Χτίζει απειλητική ατμόσφαιρα τόσο με τις τρομακτικές σκηνές στο σπίτι όσο και με τις ύποπτες αντιδράσεις των ντόπιων που δεν βλέπουν με καλό μάτι το νεοαφιχθέν ζεύγος. Παράλληλα μας φιλοδωρεί με υψηλές ποσότητες αιματοκυλίσματος μέσα από πολύ βίαιους θανάτους χαρακτήρων (διαβάστε μερικά παραδείγματα πιο κάτω στα highlights).
Επιπλέον, αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι η ψευδαίσθηση ότι η ταινία ανήκει στα 80s. Κι αυτό το λέω διότι ένιωσα να βγάζει εκείνη την χαρακτηριστική παρακμιακή και κιτς εικόνα και αισθητική που οι παλιότεροι θα έχουν βιώσει βλέποντας low budget ταινίες τρόμου της δεκαετίας του ’80. Την εν λόγω εντύπωση ενδεχομένως να ενισχύει και η εξέχουσα παρουσία της θέας του cult horror Barbara Crampton (Re-Animator, From Beyond) και φυσικά δεν παραπονιέμαι καθόλου γι’ αυτό.
Το make-up των καμένων φαντασμάτων-δαιμόνων πήρε δύο ώρες στους ειδικούς να το ολοκληρώσουν και άλλη μία ώρα να το αφαιρέσουν από τους ηθοποιούς.
Για να μην πολυλογώ όμως, το «We Are Still Here» στέκεται καλά ως ταινία τρόμου. Φοβίζει, σοκάρει και σε ορισμένους θεατές πιθανόν θα ξυπνήσει αισθήματα νοσταλγίας. Αν εξέλιπαν κι αυτές οι σεναριακές γκάφες ρε γαμώτο…
