Η ταινία σταθμός που έβαλε για τα καλά τον Ιταλό Lucio Fulci στην ελίτ των σπουδαιότερων σκηνοθετών ταινιών τρόμου είναι το θρυλικό «Zombi 2». Αρχικά υπήρξε μια σύγχυση από αρκετούς, νομίζοντας ότι η εν λόγω ταινία αποτελεί συνέχεια του «Dawn of the Dead» (1978) του George Romero του οποίου ο ιταλικός τίτλος ήταν απλά Zombi, ωστόσο η παρούσα ταινία δεν έχει καμία σχέση με αυτή του Romero.
Το φιλμ ξεκινά μ’ένα εγκαταλελειμμένο γιοτ που προσεγγίζει το λιμάνι της Νέας Υόρκης. Δύο αστυνομικοί ερευνούν το σκάφος αλλά δυστυχώς για τον έναν θα δολοφονηθεί από ένα αιμοδιψές ζόμπι που βρισκόταν «κρυμμένο» και του ξέσκισε το λαιμό. Στη συνέχεια, και μετά το ντόρο που δημιούργησε το τρομερό γεγονός, η τύχη δύο ανθρώπων ενώνεται και συγκεκριμένα ενός δημοσιογράφου που του ανατίθεται από τον εκδότη του να ερευνήσει το ζήτημα και μιας νεαρής κοπέλας στον πατέρα της οποίας ανήκε το σκάφος. Στο σκάφος η κοπέλα και ο δημοσιογράφος βρίσκουν ένα σημείωμα του πατέρα της (και επιστήμονα) στο οποίο αναφέρει ότι βρίσκεται στο τροπικό νησί Matool της Καραϊβικής, υποφέροντας από μια μυστηριώδη ασθένεια. Σύντομα ξεκινούν για να βρουν τον πατέρα της και στο δρόμο τους συνεργάζονται με ένα ζευγάρι το οποίο τους διευκολύνει να προσεγγίσουν το νησί παίρνοντάς τους στο σκάφος τους. Αυτό που οι τέσσερις ταξιδιώτες δεν γνωρίζουν είναι ότι το νησί είναι γεμάτο αιμοδιψή ζόμπι και μια μυστηριώδης ασθένεια-κατάρα μετατρέπει όλο και περισσότερους κατοίκους σε ζόμπι. Εκεί θα συναντήσουν έναν επιστήμονα που μελετά το μυστηριώδες αυτό φαινόμενο αλλά πολύ σύντομα όλοι τους θα διαπιστώσουν ότι ο κλοιός των ζόμπι σφίγγει γύρω τους ασφυκτικά και η ζωής τους πλέον απειλείται από τα πιο φρικιαστικά πλάσματα που θα περίμεναν να συναντήσουν.
Όταν το «Zombi 2» πρωτοκυκλοφόρησε στους κινηματογράφους λέγεται ότι δίνονταν σακούλες για εμετό στους θεατές λόγω της πρωτοφανούς βιαιότητας της ταινίας για τα δεδομένα εκείνης της εποχής.
Λοιπόν, δε νομίζω ότι χρειάζεται να σταθεί κανείς ιδιαίτερα στην υπόθεση και την πλοκή αφού οι ταινίες τρόμου με ζόμπι συνήθως δεν διακρίνονται για τη σεναριακή τους πρωτοτυπία. Τα στοιχεία που τις αναδεικνύουν είναι η όψη των ζόμπι, οι επιθέσεις τους και η νοσηρή ατμόσφαιρά τους. Ε λοιπόν, στα τρία αυτά στοιχεία κλειδιά, το «Zombi 2» τα καταφέρνει περίφημα. Πρωτοποριακό και πολύ βίαιο για την εποχή του, κατόρθωσε να μας δώσει μια άκρως μακάβρια, κτηνώδη και αποτρόπαιη εικόνα για τα νεκροζώντανα αυτά πλάσματα που έχουν αγαπήσει γενιές και γενιές οπαδών. Η όψη τους είναι φρικιαστική και απόλυτα αηδιαστική όπως αρμόζει σε άτομα που σηκώθηκαν από τον τάφο. Τουτέστιν σκουληκιασμένα κεφάλια, σαπισμένα μέρη, άφθονες πληγές και παραμορφώσεις και όλα τα σχετικά. Οι επιθέσεις τους συνοδεύονται από λίτρα αιματοκυλίσματος σε εξαιρετικά βίαιες εικόνες. Η ατμόσφαιρα διατηρείται –και με τη βοήθεια της υποβλητικής μουσικής– σε νοσηρά επίπεδα διαμορφώνοντας ένα κλίμα απελπισίας και σαπίλας. Όλα αυτά καταφέρνουν να επισκιάσουν ορισμένα προβληματικά μέρη όπως οι μέτριες ερμηνείες, οι ρηχοί διάλογοι και οι ακατανόητες αντιδράσεις κάποιων θυμάτων που απλά παγώνουν στη θέα των ζόμπι αντί να τρέξουν μακριά. Θα μου πει κανείς «καλά αναζητάς λογική σε μια ταινία με ζόμπι»; Φυσικά και όχι γι ‘αυτό θεωρώ πως αν τα τρία προαναφερθέντα χαρακτηριστικά αποδίδονται με μαεστρία, τα υπόλοιπα ελαττώματα καθίστανται αμελητέες λεπτομέρειες. Μοναδικό σοβαρό παράπονο ο κάπως αργός ρυθμός της ταινίας και η εξαιρετικά καθυστερημένη μαζική επίθεση των ζόμπι.
Όπως και να’ χει όμως η αξία του «Zombi 2» παραμένει τεράστια. Πρόκειται για μια από τις καλύτερες ταινίες του είδους και σίγουρα από τις κορυφαίες στιγμές του «νονού του gore» Lucio Fulci.
