Στην 10η επέτειο του Zombieland (2009) καταφτάνει το πολυαναμενόμενο sequel “Zombieland: Double Tap” επαναφέροντας τους ηρωικούς χαρακτήρες που αγαπήσαμε…εκεί στο μακρινό πλέον 2009. Κι όμως, μια ολόκληρη δεκαετία πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε από τότε που ο Woody Harrelson και η φασαριόζικη παρέα του χάρισαν μοναδικές στιγμές ψυχαγωγίας στους λάτρεις του κωμικού τρόμου με ζόμπι σε μια από τις πιο προσεγμένες παραγωγές αυτού του στιλ από την περασμένη δεκαετία.
Τον πραγματικό χρόνο ακολουθούν και τα γεγονότα της ταινίας βρίσκοντας τους ήρωες μας πιο “γερασμένους” αλλά εξίσου δυναμικούς και δραστήριους στην αποστολή τους που δεν είναι άλλη από το να επιβιώνουν σκοτώνοντας αιμοδιψή ζόμπι σε μια μετα-αποκαλυπτική Αμερική. Οι ευρηματικοί κανόνες, οι ξεκαρδιστικές ατάκες, τα αυθόρμητα ξεσπάσματα και η ακόρεστη διάθεση για αιματηρή “διασκέδαση” εξακολουθούν να βρίσκονται στο ζενίθ.
Με άλλα λόγια όσα γνωρίσαμε και αγαπήσαμε στο πρώτο Zombieland θα τα βρούμε σε υψηλές ποσότητες και στο “Zombieland: Double Tap”. Σίγουρα λοιπόν οι φίλοι των κωμωδιών τρόμου με ζόμπι θα συμπαθήσουν και αυτό το φιλμ καθώς φέρει τα απαραίτητα γνωρίσματα μιας ποιοτικής ζομποκωμωδίας. Αν και συνήθως τα sequel αποδεικνύονται κατώτερα των αρχικών ταινιών, μπορούμε να πούμε ότι το εν λόγω φιλμ δεν απέχει πολύ ποιοτικά από τον προκάτοχό του. Συνεχίζει την παράδοση με ειλικρίνεια και μεράκι προσφέροντάς μας καλογυρισμένες σκηνές τρόμου, γέλιου και σαρκασμού μέσα από τα καμώματα των εκρηκτικών χαρακτήρων του.
Το σενάριο του φιλμ ήταν έτοιμο από τα τέλη του 2017.
Πέρα από τους 4 βασικούς χαρακτήρες, έχουν προστεθεί μερικοί δευτερεύοντας που κάνουν τα δρώμενα πιο πικάντικα αν και προσωπικά πιστεύω ότι 1-2 απ’ αυτούς θα μπορούσαν να λείπουν. Ειδικά εκείνο το αντρικό δίδυμο ζομποκυνηγών που προσομοιάζει στο δίδυμο Tallahasse-Columbus που ενσαρκώνουν οι Woody Harrelson-Jesse Eisenberg ήταν μάλλον μια περιττή καθυστέρηση παρά ακόμα μια εμπνευσμένη συνάντηση με ξεχωριστούς επισκέπτες. Αντίθετα η ναζιάρα ξανθιά που κολλάει στην παρέα προσφέρει αρκετές στιγμές γέλιου αναδεικνύοντας με εύγλωττο τρόπο τα παραδοσιακά κοινωνικά στερεότυπα για τις συγκεκριμένες γυναίκες.
Γενικά το έργο παρά την αναντίρρητη δυναμική του, δεν μπορεί -και μάλλον θα ήταν αδύνατο- να ξεφορτωθεί τα κλισέ και τις υπερβολές που χαρακτηρίζουν πολλές παρεμφερείς ταινίες τρόμου. Η τελική μάχη στην ειρηνική κοινότητα των “χίπις” έχει το ενδιαφέρον της αλλά και τις ψευτιές της. Αυτό δεν είναι το μοναδικό σημείο απώλειας του μέτρου αλλά ευτυχώς ανάλογες περιπτώσεις δεν είναι τόσο πολυάριθμες ώστε να κάνουν ζημιά στην τελική εικόνα.
Αν αναζητάτε πρωτοτυπίες δεν θα τις βρείτε εδώ καθώς το “Zombieland: Double Tap” δεν είναι, ούτε προοριζόταν να γίνει ο μπροστάρης τολμηρών καινοτομιών. Είναι απλά ένα καλοστημένο πάρτι με καλεσμένους τους κλασικούς πρωταγωνιστές του και τους πιστούς ακόλουθους του. Αντιπροσωπεύει την θέληση των συντελεστών του να φωνάξουν ότι είναι ακόμα εδώ και πατούν γερά στα πόδια τους. Μια γιορτή που μας αρέσει να συμμετέχουμε κι ας μας αγγίζει ενίοτε το αίσθημα κορεσμού λόγω της υπερπληθώρας συγγενικών κινηματογραφικών πονημάτων.
Σίγουρα το υποείδους των κωμικών ζομποταινιών λίγα έχει πλέον να προσφέρει στον horror κινηματογράφο και κατ’ εμέ έχει κάνει τον κύκλο του με το παραπάνω. Σίγουρα μια ένεση φρεσκάδας είναι επιβεβλημένη. Δεν την περιμέναμε όμως από το sequel του Zombieland. Περιμέναμε να ψυχαγωγηθούμε και να διασκεδάσουμε με την συνεχόμενη δράση, τα αιματηρά encounters, το εκκωφαντικό πιστολίδι, το ασταμάτητο χιούμορ και τις “ειδικού τύπου” σκηνές βγαλμένες μόνο από τον κόσμο του Zombieland όπως τον ασυγκράτητο Woody Harrelson να ερμηνεύει Elvis Prisley!
