Πολλοί θα έχουν ακούσει για το λεγόμενο “Σύνδρομο της Στοκχόλμης” (Stockholm Syndrome), ένα ψυχολογικό φαινόμενο που περιγράφει τα συναισθήματα συμπάθειας που αναπτύσσει το θύμα απαγωγής προς τον απαγωγέα του. Το εν λόγω σύνδρομο αποτελεί εν μέρει το βασικό θέμα του Berlin Syndrome (κάτι που φαίνεται και στον έξυπνα τροποποιημένο τίτλο), μιας πολύ ενδιαφέρουσας παραγωγής από την Αυστραλία που είδαμε μέσα στο 2017.
Για την καλύτερη ενημέρωση των αναγνωστών μας, να επισημάνουμε ότι το φιλμ βασίζεται στο ομότιτλο και καταξιωμένο βιβλίο της Melanie Joosten που κυκλοφόρησε το 2011. Αν και δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, βρήκα την κινηματογραφική του εκδοχή ικανοποιητική και οπωσδήποτε αποτελεσματική από άποψη παραγωγής ψυχολογικού τρόμου.
Η απαγωγή της μοναχικής και ανυποψίαστης Αυστραλέζας τουρίστριας από τον διαβολικά εύστροφο ντόπιο νεαρό καθηγητή θέτει σε κίνηση μια σειρά δυναμικών γεγονότων που καθηλώνουν τον θεατή. Παρακολουθούμε ένα βασανιστικό παιχνίδι γάτας και ποντικιού στο οποίο η αβεβαιότητα για το αποτέλεσμα κάθε επόμενης σκηνής εκτινάσσει το σασπένς στα ύψη.
Η χημεία είναι εξαιρετική μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών Teresa Palmer (Hacksaw Ridge) και Max Riemelt (Sense 8) γεγονός καθοριστικής σημασίας για την επιτυχία του «Berlin Syndrome». Η σκηνοθετική προσέγγιση της όχι ιδιαίτερα έμπειρης Αυστραλέζας Cate Shortland επιδεικνύει ευρηματικότητα και όραμα παρά τις περιστασιακές στιγμές αμηχανίας.
Η πρωταγωνίστρια Teresa Palmer περιέγραψε την συμμετοχή της στην ταινία ως την πιο απελευθερωτική και αναμορφωτική εμπειρία που έζησε στην καριέρα της.
Το σενάριο είναι καλογραμμένο αλλά μερικές φορές καταφεύγει σε αχρείαστες παρεκκλίσεις και υπερβολές που λειτουργούν εις βάρος της ταινίας. Άλλες φορές φαίνεται να υπερπηδά με μη πιστευτή ευκολία μεγάλα χρονικά διαστήματα πηγαίνοντας από τις χιονισμένες ημέρες της χριστουγεννιάτικης περιόδου στις πιο ζεστές και ηλιόλουστες εποχές ταράζοντας κάπως την συνοχή.
Τα προτερήματα όμως υπερτερούν και αυτό που λαμβάνουμε τελικά είναι μια συναρπαστική εμπειρία κλειστοφοβικού τρόμου. Αν επιζητάτε ποιοτικά ψυχολογικά θρίλερ με υψηλού επιπέδου ερμηνείες και δυνατά συναισθήματα τότε το «Berlin Syndrome» δεν πρόκειται να σας απογοητεύσει. Θα το περιλάμβανα άφοβα στα καλύτερα ψυχολογικά θρίλερ/τρόμου της χρονιάς.
Θετικά: Εξαιρετικές ερμηνείες,καταθλιπτική ατμόσφαιρα, ασφυκτικά κλειστοφοβικό περιβάλλον, προσεγμένη σκηνοθεσία, καλογραμμένο σενάριο.
Αρνητικά: Η μεγάλη διάρκεια και τα διάσπαρτα νωχελικά σημεία. Λίγες σεναριακές υπερβολές.
Συμπέρασμα: Καλοφτιαγμένος ψυχολογικός τρόμος από ένα αναμφισβήτητα ταλαντούχο δίδυμο πρωταγωνιστών.
Βαθμός:
Gore:
? Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Ένας ανατριχιαστικός τραυματισμός χεριού με κατσαβίδι.
- Η αγωνιώδης σεκάνς όπου η ηρωίδα ζητάει βοήθεια από ένα παιδάκι στο χιονισμένο δάσος.
- Η αιματηρή επίθεση σ’ έναν άνδρα που επιχειρεί να σώσει την πρωταγωνίστρια.