Μετά το αμφιλεγόμενο «House of 1000 Corpses» του 2003 ο πολυπράγμων Rob Zombie επιστρέφει με τη δεύτερη σκηνοθετική του δουλειά που αποτελεί sequel της πρώτης. Και τι έγινε που έχει διαφορετικό τίτλο; Εφόσον η φονική οικογένεια Firefly αναλαμβάνει και πάλι έργο δριμύτερη δεν υπάρχει κανένα ουσιαστικό πρόβλημα! «The Devil’s Rejects» λοιπόν κύριοι και κυρίες και το αίμα ρέει ακόμα μια φορά άφθονο!
Το φιλμ ξεκινάει δυναμικά με τους αστυνομικούς να επιτίθενται πάνοπλοι στο σπίτι της παρανοϊκής οικογένειας στο Texas. Τα μέλη της οικογένειας εξοπλίζονται άμεσα και λαμβάνουν θέσης μάχης! Επικρατεί χάος με τις δύο πλευρές να έχουν απώλειες αλλά τελικά τρία μέλη της οικογένειας διαφεύγουν και προσπαθούν να διασφαλίσουν τη θέση τους βρίσκοντας νέες κρυψώνες στην γύρω περιοχή. Φυσικά δεν διστάζουν να σκοτώσουν οποιονδήποτε μπλεχτεί στα πόδια τους κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους. Συχνά μάλιστα βασανίζουν και εξευτελίζουν τα θύματά τους με χυδαίους τρόπους που μερικοί ίσως βρουν ενοχλητικούς.
Ο σερίφης που τους καταδιώκει είναι κι αυτός αρκετά παρανοϊκός δεδομένης της θέσης που έχει και αναζητά την φονική οικογένεια στα πλαίσια εκδίκησης για το θάνατο του αδελφού του. Και όταν όλοι αυτοί συναντιούνται, το ερημικό τοπίο της περιοχής βάφεται με πολύ αίμα!
Τα γυρίσματα του «The Devil’s Rejects» διήρκεσαν 30 μέρες.
Το «The Devil’s Rejects» φέρει την χαρακτηριστική υπογραφή του δημιουργού του. Είναι δηλαδή ποτισμένο με πολλά λίτρα αίματος, ενώ παράλληλα διακατέχεται από παράνοια και sexploitation λογική περιέχοντας ουκ ολίγα γυμνά πλάνα που συνδυάζονται συχνά με σαδισμό. Όλα αυτά εκφράζονται πειστικά από τους «κακούς» της οικογένειας που εδώ κερδίζουν σποραδικά και τον ρόλο των «καλών» σε μια περίεργη εναλλαγή συναισθημάτων για εμάς τους θεατές. Είναι φανερό ότι ο Rob Zombie έχει βελτιωθεί σκηνοθετικά σε σχέση με το ντεμπούτο του. Στήνει την ταινία του πάνω σε πιο στέρεες βάσεις χωρίς να αποφεύγει βέβαια κάποιες υπερβολές και προχειρότητες.
Το «The Devil’s Rejects» σίγουρα δεν είναι αριστούργημα, ωστόσο μπορεί να κρατήσει ευχάριστη συντροφιά σε ευρεία γκάμα θεατών του ακραίου κινηματογράφου. Το συνεχόμενο gore, η υψηλή ένταση, η αγωνία, η φασαρία, η ακατάπαυστη δράση και η ποικιλία αποκρουστικών χαρακτήρων συντηρούν το ενδιαφέρον μας μέχρι το τέλος. Επιπροσθέτως, ορισμένες χαρακτηριστικές σκηνές ανθολογίας όπως το ποιητικά γυρισμένο τελείωμα επιβεβαιώνουν το ταλέντο του σκηνοθέτη. Μπορεί ο Rob Zombie να μην είναι ο πιο προικισμένος horror σκηνοθέτης της νεότερης εποχής, αλλά δεν μπορείς να τον θεωρήσεις και αδιάφορο. Ταινίες όπως το «The Devil’s Rejects» εξηγούν το γιατί…
