Ας προσευχηθούμε (Let Us Prey) Review

Το Let us Prey μας έρχεται από την Σκωτία, μια χώρα που αν και δεν θα έλεγε κανείς πως έχει παράδοση στις ταινίες τρόμου, μας έχει χαρίσει ορισμένα αριστουργήματα όπως το “Dog Soldiers” και το original “The Wicker Man”. Σε αυτή την σκωτσέζικη παραγωγή πρωταγωνιστούν o πάντα ποιοτικός και badass Liam Cunningham και η Pollyanna McIntosh του “The Woman”, η οποία υποδύεται την νέα αστυνομικό η οποία από την πρώτη της κιόλας της νύχτα στη δουλειά έχει να αντιμετωπίσει τα πάντα. Από εχθρικούς συναδέλφους μέχρι την «ορδή» εγκληματιών που θα καταλήξουν στα κελιά του κρατητηρίου.

Οι 2 αστυνομικού περιπολίας φέρνουν στο τμήμα έναν άντρα που φέρεται να είναι θύμα ενός hit and run και κατευθείαν οι ισορροπίες αλλάζουν. Ο μυστηριώδης αυτός άντρας ασκεί ανεξήγητη επιρροή πάνω στους άλλους κρατούμενους και τους ωθεί στο να παραδεχθούν πράγματα που κανείς δεν ήθελε να ομολογήσει. Όσο πλησιάζουμε στα μεσάνυχτα, όλο και πιο άγρια περιστατικά συμβαίνουν μεταξύ κρατουμένων και αστυνομικών, μέχρι το τελικό ξεκαθάρισμα.

Το Let Us Prey είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη Brian O’Malley.

Καταρχάς, η ταινία κινηματογραφικά είναι πανέμορφη. Τα εναρκτήρια πλάνα είναι στυλιζαρισμένα και η τοποθεσία (η ταινία γυρίστηκε σε Σκωτία και Ιρλανδία) ιδανική για να δώσει στο Let us Prey μια απόμακρη και κρύα ατμόσφαιρα. Η Pollyanna McIntosh είναι πολύ καλή στον ρόλο της σαν νεαρή αλλά σκληροτράχηλη αστυνομικός αν και δεν πιάνει τα στάνταρ του “The Woman” . Την παράσταση κλέβει ο Liam Cunningham (Davos Seaworth στο Game of Thrones), ο οποίος δίνει στον χαρακτήρα του την μοχθηρότητα, αινιγματικότητα που χρειάζεται μοιράζοντας ορισμένες χιουμοριστικές ατάκες με το φλεγματικό βρετανικό στυλ του. Επίσης η όλη υπόθεση της ταινίας είχε πολλές δυνατότητες αλλά δυστυχώς το Let us Prey δεν είναι η ταινία που δείχνει ότι θα μπορούσε να γίνει.

Ο σκηνοθέτης Βrian O’Malley αν και δείχνει ότι έχει δυνατότητες στην σκηνοθεσία δεν τον βοήθησε το σενάριο. Η πρώτη πράξη θέτει τις βάσεις για το χάος που θα έρθει αργότερα, όμως αφιερώνεται πολύς χρόνος στις σχέσεις μεταξύ των (πολλών) χαρακτήρων, χωρίς όμως να καταφέρει να μας κεντρίσει πολύ το ενδιαφέρον κυρίως γιατί αυτοί οι χαρακτήρες είναι εξαιρετικά αντιπαθητικοί και όχι με τον τρόπο που θα έπρεπε να είναι ο κακός μιας ταινίας. Εκτός των άλλων, μέρος από τις ατάκες που υποτίθεται είναι cool και deep, καταλήγουν να είναι άβολες. Ένα άλλο πρόβλημα είναι η έλλειψη ρυθμού καθώς και η έλλειψη momentum με αποτέλεσμα μέχρι το φινάλε ο θεατής να είναι εξουθενωμένος. Επίσης, κάποιοι θα ενοχληθούν και από την κατά στιγμές μηδενική ευφυΐα των δευτερευόντων χαρακτήρων. Αίμα και βία υπάρχει αρκετή με τα εφέ (είτε πρακτικά είτε CGI) να είναι άσχημα φτιαγμένα.

Οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, ορισμένες στιγμές που είναι τρομακτικές και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι υπάρχει δράση.

Άρρυθμη ταινία με προβλήματα στο σενάριο με αποτέλεσμα να αφήνει ανικανοποίητο τον θεατή που περίμενε μια έξυπνη ταινία.

H σκηνή που ένας κρατούμενος αυτοκτονεί χτυπώντας το κεφάλι του στα κάγκελα.
Ένας τρομερός φόνος χρησιμοποιώντας το πόδι ενός τραπεζιού.
Η τελική σκηνή.