Ένα αριστούργημα, ξεχασμένο και παραπεταμένο που αξίζει μια θέση ανάμεσα στις καθιερωμένες και κλασσικές ταινίες τρόμου. Άριστη σκηνοθεσία, μοναδικές ερμηνείες, εξαιρετικά τοπία και απίστευτα επιβλητική, απόκοσμη και τρομακτική ατμόσφαιρα. Η σκηνή όπου οι πρωταγωνιστές φτάνουν στην εξοχή με μια νεκροφόρα και σταματούν στο νεκροταφείο για να «ξεσηκώσει» η Τζέσικα σχέδια από τους τάφους είναι απλά υπέροχη. Χωρίς τα κλασσικά jump scares, με εκπληκτική μουσική επένδυση, χωρίς τις σκηνές περιττού γυμνού που έχουμε συνηθίσει να υπάρχουν στις ταινίες τρόμου τις τελευταίες δεκαετίες, η ταινία καταφέρνει να ανατριχιάζει και να τρομάζει τον θεατή με την απλότητά της. Δικαίως, λοιπόν, η δεκαετία του 1970 θεωρείται η χρυσή εποχή του τρόμου.
Όταν έφτασαν στην τοποθεσία οι συντελεστές της ταινίας, στην περιοχή απλώθηκε μια παράξενη ομίχλη την οποία, και βέβαια, εκμεταλλεύτηκαν. Έκαναν λοιπόν το γύρισμα της όψης του σπιτιού και το χρησιμοποιούσαν κάθε φορά που έκριναν πως ήταν αναγκαίο για την ταινία.
Οι ερμηνείες των δυο γυναικών είναι συγκλονιστικές. Η Zohra Lambert είναι συγκλονιστική στο ρόλο της Τζέσικα. Πείθει απόλυτα για γυναίκα η οποία έχει ψυχολογικά προβλήματα και κινείται με μαεστρία ανάμεσα στην λογική και στην παράνοια. Αλλά εκείνη που κλέβει την παράσταση, κατά την άποψή μου, είναι η Mariclare Costello που υποδύεται την παράξενη Έμιλι. Το βλέμμα της, η στάση του σώματος, όλη της η αύρα, μαγεύει και στοιχειώνει τον θεατή. Τα συμπεράσματα βέβαια για το τι πραγματικά συμβαίνει είναι στην κρίση του κάθε θεατή. Αλήθεια ή ψέματα όσα γεγονότα συμβαίνουν, παράνοια ή λογική;
