Το 1989 χαρακτηρίστηκε από μια σειρά ταινιών υποβρύχιας sci-fi/horror θεματολογίας υιοθετώντας τη λογική των αριστουργημάτων «Alien» και «The Thing» μεταφέροντας όμως το πεδίο δράσης στα βάθη των ωκεανών. Όπως ήταν αναμενόμενο οι δουλειές ήταν ανάμεικτης ποιότητας. Αναμφισβήτητα κορυφή υπήρξε το καταπληκτικό «The Abyss» του James Cameron κι από εκεί και πέρα…το χάος.
Οι συγγενικές ταινίες του ίδιου έτους (π.χ. Deepstar Six, The Rift κλπ.) όχι μόνο αδυνατούν να φτάσουν έστω και για λίγο την λάμψη του «The Abyss», αλλά ορισμένες αγγίζουν και πάτο όντας τραγικές! Κάπου μεταξύ των δύο αυτών άκρων πορεύεται το συμπαθητικό «Leviathan» του ελληνικής καταγωγής George Cosmatos.
Ο Cosmatos είχε ήδη δημιουργήσει κάποιες προσδοκίες στα μάτια του horror κοινού κρίνοντας από το πρωτότυπο «Of Unknown Origin» του 1983. Δύσκολα μπορούμε να πούμε ότι με το «Leviathan» τις ξεπερνάει, αλλά τουλάχιστον διατηρεί το status του σε αξιοπρεπή επίπεδα, δίνοντας στο κοινό μια υποφερτή ταινία υποβρύχιου τρόμου, με επαγγελματική παραγωγή και αξιόλογο cast αν και φανερά επηρεασμένη (ορισμένες φορές σε βαθμό παρεξηγήσεως…) από τα προαναφερθέντα έπη του Ridley Scott και του Carpenter.
Η υπόθεση επικεντρώνεται σε μια υποβρύχια αποστολή μεταλλωρύχων οι οποίοι ανακαλύπτουν ένα βυθισμένο ρώσικο υποβρύχιο με όλα τα μέλη του νεκρά. Για κακή τους τύχη, μαζί με τα λάφυρα που φέρνουν στο σκάφος τους, υπάρχει μέσα σ’ ένα μπουκαλάκι βότκα το «υλικό» ενός μυστικού γενετικού πειράματος των Σοβιετικών που πήγε στραβά. Από τη στιγμή που ένας εκ των μεταλλωρύχων πίνει τη βότκα ξεκινάει ένας συνεχής εφιάλτης για τους συναδέλφους του.
Ένα φρικτό τέρας εμφανίζεται αρχικά μέσα από το σώμα του πότη και στη συνέχεια εξολοθρεύει το υπόλοιπο πλήρωμα «ενσωματώνοντας» κατά κάποιο τρόπο τα θύματά του. Ο διοικητής της υποθαλάσσιας βάσης (Peter Weller) πρέπει να βγάλει μόνος του τα κάστανα από τη φωτιά έχοντας να αντιμετωπίσει εκτός από το τέρας και τις ύποπτες αναβολές επιστροφής της ομάδας του στην επιφάνεια που του επιβάλλει η αφεντικίνα του με την οποία επικοινωνεί οπτικοακουστικά.
Όπως φαίνεται το «Leviathan» κινείται σε γνώριμα μονοπάτια πραγματευόμενο δοκιμασμένες κινηματογραφικές συνταγές. Από αυτή την άποψη δεν προφέρει τίποτα φρέσκο παρά μόνο πάνω από 98 λεπτά σχετικά καλής διασκέδασης με περιστασιακά σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του. Απειλητικά υποβρύχια πλάνα δημιουργούν τα πρώτα συναισθήματα ανησυχίας. Η μετάβαση από το ατμοσφαιρικό ξεκίνημα στη δράση είναι ομαλή αλλά με copy-paste διαδικασίες…
Παρά την άνιση εικόνα και το θάψιμο των κριτικών το «Leviathan» κατάφερε να συγκεντρώσει 15.704.614 δολάρια στις ΗΠΑ προβαλλόμενο σε 1393 αίθουσες. Το πρώτο του σαββατοκύριακο ήταν το δεύτερο πιο επιτυχημένο προβληθέν φιλμ.
Σίγουρα σου μένουν κάποια παράπονα όπως η ανεπαρκής εκμετάλλευση του ταλαντούχου cast. Ο Cosmatos σίγουρα θα μπορούσε να δώσει μεγαλύτερο βάθος στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων του και να μην τους περιορίσει σφιχτά πάνω στα βασικά καθήκοντά τους. Αλλά και οι διάλογοι δεν είναι ό,τι καλύτερο.
Το τέρας είναι γενικά καλοφτιαγμένο και υποστηρίζεται από αξιοπρεπή εφέ. Δυστυχώς δεν εμφανίζεται τόσο συχνά όσο θα θέλαμε ενώ και το gore που παράγεται από τη δράση του είναι σχετικά μειωμένο. Αλλά και η εξέλιξη της δράσης δεν είναι τόσο άρτια δομημένη δίνοντας την εντύπωση ότι οι συντελεστές βιάζονταν για κάποιο λόγο να δώσουν τέλος στο πάρτι. Το φινάλε υποτάσσεται στα γνωστά μοτίβα ψευτοηρωισμού επισφραγίζοντας την ανισόρροπη εικόνα.
Αφού πρώτα δείτε τα μνημειώδη φιλμ που αναφέρθηκαν στην αρχή της κριτικής, κάντε τη χάρη και στο «Leviathan» έχοντας προετοιμαστεί για ένα κατώτερο πλην όμως αξιοπρεπές θέαμα. Έδωσε αγώνα και κατάφερε να περάσει τη βάση θα έλεγα. Να το προτιμήσετε επίσης από πολλές γελοίες παραγωγές υδάτινου τρόμου που κυκλοφόρησαν τη δεκαετία 2000, κυρίως ως sequels αρχικά καλών ταινιών.
